Rozdział 4: ♧ Wyjazd (ucieczka) z Komy ♧

    Na moje szczęście ostatnie dni w Komie zleciały jak z bicza strzelił. Stosując się do zaleceń - rozkazów - Valcirii i Ryo (ale głównie Valcirii i jej groźby, że mnie zrzuci jak będę na niej leciała) wymazałam z pamięci Lancera. Skupiłam się na sobie i powróceniu do formy po tygodniowej śpiączce. Jak się szybko okazało - poszło sprawnie, musiałam tylko utopić lenia. Okazja nadążyła się wiele razy, gdy trenowałam nad strumieniem.

   Megan Nakane wracała do żywych. A ta stara Megi nie potrafi usiedzieć w miejscu i stosować się do wszelakich rozkazów/zakazów. Tak, więc na trzy dni przed zakończeniem wyroku spakowałam do sportowej torby swoje rzeczy, których było nie wiele, bo nie zamierzałam w końcu długo tu zabawiać. Jak zwykle wyszło inaczej. Przepasałam biodra podwójnym skórzanym pasem. Po lewo przypięła wyrzutnię a po drugiej stronie - pudełeczko z bey'em; na szyję słuchawki. Zgarnęłam z krzesła szary bezrękawnik i założyłam na czarną 3/4 bluzkę z czerwonymi haftami. Omiotłam wzrokiem  mieszkanie sprawdzając czy niczego nie zapomniałam, złapałam  torbę i wyszłam na taras. Odetchnęłam nocnym powietrzem. Wioska była opustoszała, w chatach nie paliły się światła - wszyscy spali. Wszyscy prócz mej osoby, która stwierdziła, że wyjedzie (ucieknie) z Komy o 2 w nocy.

   Ruszyłam przed siebie idąc na czuja po żwirowej ścieżce. Spędziłam tu prawie dwa miesiące (prawie całe wakacje, litości!) więc  znałam prawie każdy zakamarek. Zerknęłam przy okazji na chatę Ryo. Żeby nie być taką egoistką pozostawiłam mu list w którym wyjaśniam że wracam do siebie oraz że wzięłam dokumenty dla Tsubasy (trochę musiała się namęczyć aby je znaleźć; Hagane przydałaby się kobieca ręka. ) Ale i tak mogłam się założyć, że Ryo i tak nie śpi tylko mnie obserwuje jak wymykam się z wioski.

   Zagłębiłam się w las lawirując między drzewami. Prócz szelestu poszycia towarzyszył mi blask księżyca, usilnie przebijający się przez konary drzew. Miałam nadzieję, że moja orientacja w terenie nie śpi i bez zbędnych przygód dotrę na stację. Do pociągu pozostało mi 30 minut a do przejścia 10 kilometrów. Jak się sprężę to może zdążę. Bez zbędnych przygód. Taaa...

     Zjawiłam się  na peronie przed czasem. Zmrużyłam oczy widząc znielubioną przeze mnie postać. Podeszłam do Hyomy siedzącego na ławce. Oparłam się o jedną z kilku kolumn kawałek od niego. Przez parę minut wpatrywaliśmy się bez słowa w tory.

- Zamierzałaś od tak odejść? - odezwał się, jako pierwszy.

  Wzruszyłam ramionami.

- Pozostawiłam Ryo list, tyle powinno wam wystarczyć.

   Prychnął pod nosem wstając.

- A ty co tu robisz? - spytałam podejżliwie. - Spać nie możesz czy na kozice polujesz? (#DarkAngel xD)

- Chciałem dopilnować, że odejdziesz i nie narobisz problemów.

- A ja myślałam, że będziesz chciał dokończyć walkę.

   W jego oczach rozbłysnął dziki błysk.

- Innym razem.

- Nie wierzę, że to mówisz. Chory jesteś? - Uniosłam brwi w drwiącym geście.

- Nie, w przeciwieństwie do ciebie. Do kończymy walkę, kiedy indziej, na poważnie, bez świadków.

   Uśmiechnęłam się. Już się bojeeee.

- Uważaj bo się przestraszę - mruknęłam poprawiając torbę.

   Po peronie rozniósł się klakson nadjeżdżającego pociągu. Oderwałam się od kolumny.

- Jak chcesz - westchnęłam zrezygnowana jakby było mi wszystko jedno - ale ostrzegam, że wtedy wgniotę cię w ziemię.                

   Nagła mgła zebrała się wokół Hyomy. Chłopak drgnął lekko, lecz szybko się opanował. Uśmiechnęłam się jeszcze szerzej, bynajmniej nie wesoło ani tym bardziej przyjaźnie. Pstryknęłam palcami a obłok rozwiał się.

   Pociąg zajechał ma stację.

- No to do kiedyś tam, wielki obrońco wioski - prychnęłam i wskoczyłam do przedziału.

- Nakane - zawołał za mną. Nigdy się nie nauczy, że po nazwisku to po pysku. Niechętnie przystanęłam na schodkach. Spojrzałam przez ramię w jego stronę. - Hagane kazał przekazać żebyś nie pakowała się w kłopoty, bo nie zawsze ci dupę uratuje.

- Nie będzie musiał.

   Drzwi zatrzasnęły się z sykiem za moimi plecami odcinając od tej pożal się Boże Komy. Pociąg ruszył a ja opuściłam miejsce które było dla mnie piekłem i niebem w jednym.