Rozdział 7: ♧ Nowe znajomości ♧

     

    W piątek rano, około 9, wybyłam z mieszkania. Zarzuciłam kaptur od szarej bluzy na głowę i  udałam się w stronę sklepu/warsztatu Madoki. Po drodze mijałam nieznane mi twarze, w uszach dźwięczały mi słowa piosenki. Zastanowiłam się, czego to może ode mnie chcieć Amano. Może chodzi jej o wyniki Valcirii? Albo Bóg wie, o co...

   Po co tam idziemy? odezwała się sennie Valciria.

   Już miałam jej odpowiedzieć na głos na szczęście w porę ugryzłam się w język, przypominając sobie, że nie jesteśmy same.

  Madoka chce pewnie pogadać albo sprawdzić twoje wyniki.

   Smoczyca ciężko westchnęła, ale nic nie dodała. Resztę drogi przeszłyśmy w milczeniu, które ostatnimi czasy coraz częściej między nami zapadało. Też westchnęłam w duchu. Coś niedobrego się z nami działo. Kryzys w związku. 

   Po kilkunastu minutach niespiesznego spacerku doczłapałam się do warsztatu Amano. Na drzwiach wisiała karteczka OTWARTE, a za szklaną witryną prezentowały się różnego rodzaju i typu bey'e. Popchnęłam drzwi i wraz z odgłosem dzwonka weszłam do środka. Wnętrze nic się nie zmieniło od mojej ostatniej wizyty.

- Madoka? - zawołała.

    Po dwóch sekundach na metalowych schodach rozległy się kroki, a po kolejnych  dwóch z pomieszczenia na dole wyszła mała dziewczyna... nie Madoka.

- Dzień dobry, w czym mogę pomóc? - spytała uprzejmie różowowłosa, na oko, 14-latka.

   Wyszłam z chwilowego szoku.

- Przyszłam do Madoki. 

- Była pani umówiona?

- Ta, jest u siebie?

   Różowowłosa potaknęła przypatrując mi się z lekką ciekawością, zwłaszcza wyrzutni. 

- Zawołasz ją? - podsunęłam unosząc brwi.

   Szybko kiwnęła głową i zniknęła na spiralnych schodach schodzących w dół. Czyżby Madoka zatrudniła kogoś do pomocy?

   Po kilkunastu sekundach znowu rozległ się odgłos lekkich kroków, lecz tym razem pojawiła się Madoka z wiecznym uśmiechem na ustach.

- Hej Megi, dobrze, że jesteś. - Rzuciła mi się na szyję.

- Jakaś pilna sprawa? - zapytałam, gdy mnie oswobodziła z uścisku.

- Chodź na dół, tam pogadamy.

   Rozległ się odgłos dzwonka, gdy drzwi się otworzyły wpuszczając do środka dwójkę dzieciaków.

- Stephanie, zajmij się klientami - zawołała Madoka przez ramię.

- Hai! - Różowowłosa z promiennym uśmiechem zajęła się początkującymi bleyderami. Wraz z Amano zeszłam do jej pracowni. 

- Zatrudniłaś kogoś? - zagadnęłam siadając na kanapie pod prawą ścianą. Madoka zasiadła na kręconym krześle przy zagraconym biurku. 

   Skinęła głową.

- Już jakiś czas temu, przed twoi wyjazdem. Stwierdziłam, że przyda mi się pomoc. 

- I od tak ją znalazłaś?

   Wzruszyła ramionami lekko się uśmiechając.

- Chyba miałam farta. Uwierzysz, że ledwo, co wstawiłam ogłoszenie a Stephanie pojawiła się już następnego dnia i od razu przypadła mi do gustu!

- A zna się przypadkiem na tym, co robi? - Uniosłam brwi. - Trzymała kiedykolwiek wyrzutnię?

- Oj Megi, nie bądź taka surowa. Ale tak mówiła mi, że coś tam trenuje... Ale nie po to cię tu ściągnęłam!

   Stephanie zjawiła się jak na pstryknięcie palcami. Fascynujące. 

- Chodzi o wyniki Valcirii? - spytałam prosto z mostu. 

   Amano potaknęła.

- Taka rutynowa kontrola, no wiesz żeby upewnić się, że...

- Poziom mocy Valcirii nie jest zbyt wysoki, co mogłoby doprowadzić do uszkodzenia, w najgorszym przypadku zniszczenia bey'a - wyrecytowałam i nałożyłam Valcirię na kuczer. Co miesiąc Madoka robiła jej taki test, więc w sumie mogłam się domyślić, po co mnie ściągała. Ostatnimi czasy myślę o tym, co nie trzeba. Valciria zawirowała na małej arenie, do której były podłączane kable pnące się ku laptopikowi asystentki Tsubasy. 

   Madoka założyła gogle na nos biegając palcami po klawiaturze. Podeszłam do biurka i zapuściłam żurawia przez jej ramię. Chwilę trwałyśmy w milczeniu. Jak zwykle na ekranie pojawiły się masy wykresów, liter, cyfr i jak zwykle nic mi to nie mówiło. Starałam się odczytać z twarzy Amano czy jest dobrze, czy źle, ale już chyba lepiej szło mi z Bestiami. 

- Iiiiii? - spytałam przerywając ciszę.

- Nie jest źle - odpowiedziała po dwóch sekundach.

- Ale bardziej dobrze czy bardziej źle?

- Nie, nie, jest w porządku! - zapewniła ściągając okulary. 

- A ten czerwony wykres? - wskazałam na jedną z poziomych linii. Była intensywniejsza od pozostałych. Inne graniczyły między błękitem a czerwienią.

- To wskaźnik mocy Valcirii. Jest ciut poza normę... ale w waszym przypadku to raczej normalne. U Pegasus'a czy Leone'a jest podobnie  - uśmiechnęła się starając dodać mi otuchy. Sama nie wiedziałam czy mnie uspokoiła. Zazwyczaj byłyśmy w okolicach normy.

   Przywołałam Valcirię. 

- Tyle? - Nie czekając na odpowiedź schowałam bey'a do pudełeczka. 

    Madoka przejechała po ekranie wskaźnikiem  myszki. Wykresy zniknęły i pojawił się przekrój mojego bey'a rozłożonego na części. Skoro ja od razu spostrzegłam rysę na energy ringu to Madoka tym bardziej. Posłała mi pytające spojrzenie.

- Nie ważne. - Machnęłam na to ręką błądząc wzrokiem po ścianach. 

- Coś się wydarzyło w Komie? Jakaś mocniejsza sprzeczka z Hyomą?

- Nic się nie stało - ucięłam.

- Rysy nie pojawiają się od tak...

- Madokaaaaa. To nic takiego, serio. Mały wypadek.

- Jaki wypadek?

   Westchnęłam ciężko żałując swoich słów. 

- Nic groźnego. To wszystko? 

- Jak chcesz to mogę to wyszlifować...

    Nie życzę sobie, aby ktoś przy mnie majstrowałam - warknęła Valciria. Uśmiechnęłam się w duchu. Nie przepadała za takimi sprawami zupełnie jak ja za lekarzami. 

   Przekazałam jej słowa Madoce.

- Jasne, jasne, jak nie to nie. - Wyłączyła laptop i założyła okulary na głowę robiąc z nich opaskę. 

   Zerknęłam na zegarek. W sumie nigdzie mi się nie spieszyło, ale Madoka mogła stwierdzić, że będzie drążyć temat. 

- To wszystko na dziś pani doktor?

   Zaśmiała się cicho. 

- Tak, nie będę cię dłużej zatrzymywać. Sama zresztą mam masę roboty - wskazała na biurko zawalone częściami beyi. - Niektóre dzieciaki porywają się na silniejszych od siebie bleyderów i oto skutki. Zupełnie jakbym ciebie widziała - puściła do mnie oczko, a ja nie mogłam się nie uśmiechnąć. Denerwowanie starszaków było moim ulubionym zajęciem. 

   Pożegnałam się z koleżanką i wyszłam do sklepu, pozostawiając Madoką w swoim świecie. Stephanie obsłużyła już dwójkę młodych bleyderów i rzuciła mi ciekawskie spojrzenie zza lady. 

- Jesteś koleżanką pani Madoki? - odezwała się nagle, gdy położyłam już dłoń na klamce. Zerknęłam na nią przez ramię. - Megan, prawda? Pani Madoka wiele mi o tobie mówiła. Podobno jesteś jedną z najlepszych bleyderek w promieniu wielu kilometrów. 

- Nigdy nie wiesz do końca w to, co inni mówią i sama się przekonaj - zacytowałam słowa mojego trenera. 

   Stephanie lekko się speszyła.

- Przepraszam za tak bezpośrednie stwierdzenie. 

- Nie ma, za co. Ty podobno też grasz? - zmieniłam temat. 

   Różowowłosa machnęła lekko ręką.

- Ledwie początki. Ale mam nadzieję, że kiedyś będę miała zaszczyt z tobą walczyć.

   Uśmiechnęłam się pod nosem.

   Przed tobą jeszcze daleka droga. 

   Wyszłam bez słowa. 

♧~♧~♧

  

    Prosto od warsztatu Madoki skierowałam się za miasto w stronę ruin starego stadionu. Doszłam do wniosku, że jest jeszcze wczesna pora a z Rey na buszowanie po mieście umówiłam się dopiero na 12 a była ledwie 10. Zwinnym krokiem wspięłam się na wzgórze. Już z daleka widziałam kamienne kolumny przytrzymujące kiedyś sklepienie. 

   Stare ruiny były pierwszym miejscem, jakie odnalazłam podczas drugiego tygodnia pobytu w Tokio. Tego samego dnia poznałem też pierwszą osobę - bleyderkę Hikaru. Dziewczyna uparta, za wszelką cenę dążąca do celu. Chciała wygrać w Bitwie Bleyderów  dla swojej matki. Można powiedzieć, że się zaprzyjaźniłyśmy. Szybko nawiązałyśmy kontakt gdyż miałyśmy podobne charaktery jednak pewne zdarzenie zburzyły mur przyjaźni. Wszystko za sprawą zawszonej organizacji. 

   Na szczęście prócz niej poznałam jeszcze kogoś. Można zgadywać że była to Rey. I to chyba dzięki niej udawało mi sie wychodzić z częstych dołków jakie pod sobą kopałam... Poznałyśmy się przed rozpoczęciem Bitwy Bleyderów i potem jakoś się potoczyło że jesteśmy bf do dziś. 

   Stanęłam na środku areny gdzie kiedyś trenowałam. Nałożyłam Valcirię na wyrzutnie stwierdzając, że drobny trening nie zaszkodzi. 

- Le-tit-rip! - przesylabowałam standardową formułkę. 

   Valciria zaczęła wirować w tumanach kurzu. Westchnęłam i przysiadłam na powalonej kolumnie przełamanej na pół. Skrzyżowałam nogi, położyłam dłonie na kolanach. Przede mną z trybun poodpadało kilka większych kamieni - dokładnie 4. Zamknęłam oczy skupiając myśli. 

   Po paru sekundach szum wiatru na wzgórzu, dalekie odgłosy miasta ucichły. W uszach brzmiał mi jedynie miarowy szum wirującego dysku. W czarnej nicości przebijała się szara poświata mojego bey'a. Skupiłam się jeszcze bardziej marszcząc lekko brwi. W umyśle ukształtowały się zarysy kamieni i ich dokładne położenie. Wysłałam rozkaz, który Valciria natychmiast wykonała. Pierwszy głaz rozpadł się w pył, zaraz za nim kolejny. 

   Nie powiem, że treningi Ryo nic nie dały. Bo dały. Dzięki paru jego wskazówką mogłam postrzegać świat tak jakby z perspektywy Valcirii. Niestety nie trwało to zbyt długo. Czując perlące się na czole kropelki potu postanowiłam ostatnie przeszkody zniszczyć za jednym zamachem. Zmarszczyłam jeszcze bardziej brwi. 

- Zniszcz! - rozkazałam. Szara poświata przybrała na sile i niczym taran wystrzeliła z bey'a w dwa kierunki, na dwóch "przeciwników". Rozległo się głośne: TRZASK! 

    Uchyliłam powieki. Valciria wirowała pomiędzy odłamkami wzniecając kurz. Uśmiechnęłam się lekko. Bey rozbłysnął jasnym światłem uwalniając bestię. Smoczyca wygięła grzbiet. 

- Nie ma to jak rozwalić cos z rana, co? - spytałam opierając brodę na dłoni. 

   Potrząsnęła łbem. Myślałam, że przewróci jedną z trzech trzymających się jeszcze kolumn. Ułożyła łeb na przednich łapach wbijając we mnie spojrzenie lśniących oczu. Pogłaskałam ją po pysku, na co zamruczała zadowolona. Mogłam godzinami wpatrywać się w Valcirię i głaskać jej sierść. Czułam z nią szczególną więź - mimo że to mogło wydawać się dziwne, albo i nie, traktowałam Valcirię, jak rodzinę. W końcu tylko ona mi została. 

   Przed oczami stanęła mi szkarłatne płomienie pożerające wszystko co spotkały na swojej drodze. Drgnęłam i zacisnęłam powieki. Poczułam ciepły oddech na twarzy. Smoczyca wpatrywała się we mnie, lecz błysk z oczu zniknął. 

- Przeszłość jest historią i historią pozostanie - odezwała się cicho. 

   Przygryzłam dolną wargę na ten cytat. Spojrzałam w niebo. 

- Wiesz, że niedługo 13 - mruknęłam. - I że będzie trzeba odwiedzić Akana.

- Idziesz tam i tylko się katujesz. 

   Wstałam z kolumny i otrzepałam tył czarnych spodni z kurzu. 

- Ale chcę i nic tego nie zmieni. W końcu to mój brat no nie? Wypadałoby odwiedzić. 

♧~♧~♧~♧~♧~♧

Szczerze, to nie miałam kompletnie pojęcia na zakończenie, więc wyszło jak wyszło, nie bijcie xP

Meg: Jak dla mnie rozdział nijaki...

Co ty byś chciała? Aby non stop coś się działo!? Przecież wiesz że nie lubię jak akcja idzie za szybko

Kel: Dlatego u mnie się tak dłuży? >.>

Ej, jeszcze tylko 10 rozdziałów, i to chyba nie całe 10! Dobra, w takim razie lecę kończyć serię u Kelly a tutaj się zegnam

Papa

~Vanessa~