Rozdział 11: ♧ Powrót cieni ♧

Narrator 

   Znajdowała się w przestronnej sali wykonanej z ciemnego i wilgotnego kamienia. Nikomu nie chciało się zainwestować w okna, więc pomieszczenie tonęłoby w całkowitej ciemności, gdyby nie kilka pochodni płonących fioletowym ogniem.

   Sama dziewczyna stała przed wyrwą w podłodze, jaka robiła za nic innego jak arenę. W jej środku wirował mały krążek, otoczony ciemną aurą – bey. Chociaż on bardziej się zataczał niż wirował. Był bliski zatrzymania się.

- Nie starczy na dziś? Zaraz się zatrzymam i tyle będzie z prób. – Podobne spostrzeżenie wyraziła Dusza. Jej szorstki głos otarł się o umysł bleyderki.

   Dziewczyna niecierpliwym ruchem odgarnęła z oczu kosmyk farbowanych ciemnofioletowych włosów.

- Jesteśmy coraz bliżej finiszu. Ruszaj.

   Zero reakcji.

- No rusz się, Dumort! – wrzasnęła a jej zirytowany głos odbił się wielokrotnym echem od pustych ścian; płomienie pochodni zadrżały nerwowo.

- Dobra, dobra, ale się już zamknij; łeb mi pęka od twoich ciągłych wrzasków – mruknął Dumort i nim dziewczyna wyraziła swoje zdanie, zebrał resztki ukrytych sił i zawirował z zawrotną szybkością. Spod spin tracka wydobyły się jęzory czarnego ognia.

    Fioletowo włosa uśmiechnęła się słabo, i psychopatycznie, ale tak leciutko. Zacisnęła dłonie w pięści; po chwili i je otoczyła ciemna aura. Wymamrotała pod nosem kilka niezrozumiałych sentencji, po których obie poświaty przybrały na sile. Z Dumorta ku popękanemu sufitowi wystrzelił czarno-fioletowy promień, wytwarzając przy tym silny podmuch, silniejszy niż dotychczasowe. Lecz po pomieszczeniu przebiegł nie tylko wiatr, także głosy – ciche, głośniejsze, bardziej lub mniej potępione, należące do dorosłych albo dzieci. Dziewczyna zacisnęła zęby  nie dając się im porwać. To one miały słuchać się jej, nie ona ich. Mają opętać kogoś innego, komu innemu mają spędzać sen z powiek, przypomnieć dawne wspomnienia i koszmary!

   Uformowała w umyśle przeszłe zdarzenia i mocno pomyślała o osobie, do której chciała, aby powędrowały i przebudziły uśpione wyrzuty sumienia.

- Wspomnienia wracają, Ari – wyszeptała syczącym głosem pełnym jadu satysfakcji i zemsty. – Tylko ty będziesz to czuła. Nikt ci nie uwierzy, zostaniesz sama z własnymi koszmarami. Strącę cię tam, gdzie ty strąciłaś mnie – w półmroku błysnęły szkarłatne oczy – w otchłań samotności.

♧~♧~♧

Meg

   Jeśli ktoś myślał, że pogadam sobie z Valcirią, jak matka z córką i wszystko sobie wyjaśnimy to muszę go rozczarować. Zaraz po sugestii Seth’a, dość mrocznej i niepokojącej sugestii, wróciłam do siebie z zamiarem przeprowadzenie tejże rozmowy. Skończyło się na planach. Valciria strzeliła focha i nie zamierzała się do mnie więcej odezwać tamtego wieczora.

   Przynajmniej nie przez słowa.

   Kiedy tego samego wieczora padłam na łóżko jak kłoda i w dwie sekundy zasnęłam moje ostatnie myśli stwierdziły, że życie powoli mi się kruszy. Zaczęło się od „odzyskania” twarzy rodziców a potem powoli zaczęło przekształcać się w coś gorszego. Wspomnienia są gorsze niż kule, przeczytałam ostatnio w książce Zafóna i gdy z samego rana, jeszcze za nim słońce dobrze wzeszło, uświadomiłam sobie sens tych słów. Bolesny sens.

   Obudziłam się ze zduszonym krzykiem i potwornym bólem głowy, jakby ktoś wbijał mi w umysł tysiące szpilek. Chwyciłam się za włosy i zacisnęłam powieki łudząc się, że ból minie – nic z tego.

   W umyśle w dalszym ciągu migotały mi przeróżne obrazy. Z trwogą stwierdziłam, że wszystkie są związane z jednym – Akademią dla Wyjątkowo Uzdolnionych. Innymi słowy – Ośrodek Do Badań Nad Ciemnymi Siłami. Nie brzmi już tak rodzinnie i milutko.

   Podskoczyłam na łóżku, kiedy pierwsze wspomnienie pojawiło się tak wyraźnie, że w pierwszej strasznej chwili myślałam, że znów się tam znalazłam, stojąc wśród tych wszystkich „naukowców” . Wraz z nimi przyglądałam się jak mała dziewczynka przykuta do metalowego stołu szamocze się, a kolejne wiązki czarnej energii rozchodzą się po jej drobnym ciele. W uszach dźwięczał mi jej przeraźliwy głos.

   Sceneria rozmyła się; znalazłam się przy tym samym stole z tą różnicą, że dziewczynka już się nie wierciła – gdyby nie unosząca się minimalnie klatka piersiowa pomyślałabym, że nie żyje. Tępym wzrokiem wpatrywała się w sufit. Naukowcy natomiast zgromadzili się wokół niej; jeden trzymał metalowe pręt ze skwierczącym i rozgrzanym do czerwoności symbolem na końcu. Na ten widok nie tylko dziewczynka krzyknęła – ja sama odwróciłam wzrok i zatkałam uszy nie chcąc przeżywać tego drugi raz. Przez uchylone powieki widziałam jeszcze inne dziecko – także dziewczynkę o błyszczących czarnych włosach, która ukryta za panelem, ze strachem w oczach przypatrywała się całemu zajściu. 

   Ostrożnie uchyliłam powieki. Tym razem panowie w białych kitlach ze stoickim spokojem, obserwowali jak czarny  smok, rycząc wściekle, stara się rozbić szklaną klatkę, w jakiej go zamknęli. Bez skutku. Naukowcy zwiększyli dawkę ciemnej materii, krążącej dookoła Bestii w skutek, czego ta padła bez życia na ziemię. Unosząca się wokół niej mgła także opadła. 

   Kiedy oczy zaszły mi mgłą znów pojawiła się ta sama dziewczynka, co na początku. Teraz stała po środku dużej areny na podeście, ubrana w czarny kombinezon, który jeszcze bardziej podkreślał jej wychudzone ciało. Cała jej poza zdradzała ogromne zmęczenie  – zgarbione ramiona i ręce zwisające bezwładnie przy talii, spuszczona głowa, nogi, utrzymujące z trudem i tak niewielki ciężar.

   Zgromadzone wokół niej dzieciaki przebrane w takie same stroje na dany rozkaz odpaliły wyrzutnie. Z każdego bey’a wystrzeliła ciemna energia. Mroczna moc, która odbijała się szarej ściany, jaka otaczała dziewczynkę. Ona stała i nic nie robiła, zacisnęła jedynie dłonie w małe piąstki. Nawet, gdy bariera pękła a jej policzek rozorała krwawa linia, padła jedynie na ziemię bez żadnego jęku czy krzyku, tracąc przytomność.

   Czarna krew kapała na szklane podłoże zamazując sceny, które zlały się w jedno. Wydostawała się z licznych ran, jakie pokrywały ciało smoczej Bestii. Krew. Nietypowa rzecz. W końcu Bestie to tylko Dusze, nie krwawią. 

   Piekielny ból rozdarł mój prawy bok, sprowadzając mnie na ziemię i to dosłownie – zaliczyłam efektowną glebę z łóżka. Gwałtownie usiadłam, wciągając przez popękane usta  nową porcję tlenu. Znowu. Znowu to samo!

   Dysząc ciężko rozejrzałam się po pokoju, upewniając tym samym, że wydostałam się z tego koszmaru. Pierwsze promienie słońca wdarły się przez lukę w zasłonie, rozcinając półmrok. Jedno z pasem złocistego światła padało wprost na mały dysk leżący na szafce nocnej po drugiej stronie łóżka.

   Odetchnęłam i padłam plecami na dywan. Przymknęłam oczy widząc, że sufit jak i wszystko inne powoli rozpada się jak stłuczone szkło. Tak, rozpada, jeszcze nie jestem tak szurnięta i nie plotę bzdur. 

   Już po chwili leżałam w szarej próżni. Z cichym jęknięciem podniosłam się na nogi. Kilkanaście metrów ode mnie (jeśli istnieją tu w ogóle jednostki miary) zwinięta w kłębek leżała Valciria, która kilka sekund temu przeniosła mnie… tak jakby do swojej świadomości.

- Mam rozumieć, że widziałaś to, co ja? – odezwałam się cicho. Mój głos porwało echo. Nie uzyskawszy odpowiedzi zbliżyłam się do Bestii. Położyłam dłoń na jej karku. Mogłam przysiąc, że pod palcami wyczułam szorstką sierść. Albo pewnie mi się wydawało. – Seth powiedział mi, że… - zaczęłam niepewnie szukając jej wzroku. – Że twoje zachowanie może być spowodowane faktem, że obwiniasz się o parę rzeczy.

   Moje zachowanie? – prychnęła w dalszym ciągu nie zaszczycając mnie spojrzeniem. – O co mam się niby obwiniać? – Ktoś tu jest nie w sosie…

- Na przykład o to, że w Ośrodku nie zawsze mogłaś mnie obronić – wydusiłam zwieszając głowę. Zaczerpnęłam powietrza. – Valciria posłuchaj, nie musisz się już o mnie martwić…

   Smoczyca wstała gwałtownie, a ja zdezorientowana omal się nie wywróciłam o własne nogi. Wbiła we mnie błyszczące spojrzenie przybliżając pysk.

   A mi się właśnie zdaje, że w dalszym ciągu muszę zachowywać się jak twój anioł stróż.

- Uważasz mnie za nieodpowiedzialne dziecko? – Uniosłam prawą brew.

   Źle mnie zrozumiałaś. Owszem, czuję się za ciebie odpowiedzialna, ale dlatego, że taka jest moja misja – muszę cię chronić. W końcu po to mnie dostałaś. – Jej warga uniosła się o milimetr. Odchyliła się lekko. – A co do Ośrodka i wspomnień… Tu już sama muszę zmierzyć się z własnymi wyrzutami. Ty chyba zresztą też.    

    Odeszła kawałek ode mnie. Zacisnęłam dłonie na piżamie. 

  Czemu to wróciło? – Zapytałam nagle. 

   Smoczyca stanęła, jej ogon gibiący się do tej pory na boki zamarł. 

   Mroczna moc - westchnęła bez emocji.

   Moje serce wykonało dwa salta w powietrzu i poczwórnego filipa. 

   Żartujesz - wydusiłam. -T-to... Zdaje ci się! – Przeszył mnie nagły chłód. 

   Chciałabym tak myśleć. Ale raczej nie; ktoś od nowa bawi się mrocznymi siłami. 

- To niemożliwe!  - krzyknęłam. - To gówno przepadło wraz z Rago, Nemezis i Doji'm! Też to wiesz, nie zaprzeczaj! 

   Wiem, że mi się nie zdaje – spojrzała na mnie z ukosa. – A ty nie powinnaś ignorować tego samego uczucia, co ja. 

- A-ale... Jakim cudem!? Jeśli to... Ugh! – zdzieliłam się w twarz. – Musimy to sprawdzić! - zarządziłam, gdy uspokoiłam połowicznie emocje. - Kto może... – Żarówka rozbłysła mi nad głową. – Tsubasa! Niech wielki pan dyrektor rozwieje nasze domysły! 

U Kel zakończyłam jak na razie pracę, więc wzięłam się za ogarnianie u Meg ^^"

Meg:..... >..<

Dobra, sama nie będę tego podsumowywać, jedyne co powiem to to że jak widać nie mogłam się powstrzymać, przed dodaniem nowej psycholki jak i nad pastwieniem się nad Megiś

Meg:............

Tooo, do nexta,trzymajcie kciuki, że będzie w miarę szybko xd