Rozdział 9: ♧ Dwie białe róże ♧

   Następne 4 dni upływały... po prostu spokojnie. Zero koszmarów, zero wspomnień. Zaczęłam się zastanawiać czy to, co przyśniło mi się w niedzielę nie było jedynie wybrykiem mojej wyobraźni. Niestety za każdym razem, gdy tak myślałam przed oczami pojawiały się zamazane twarze. Starałam się z całych sił o tym nie myśleć; nie roztrząsać, jakim cudem "amnezja" ustąpiła. Od zawsze zaliczałam się do dziwnych przypadków.

   Koniec końców nadszedł dzień, w którym  musiałam wybrać się w miejsce, które zawsze przyprawiało mnie o dreszcze. Na cmentarzyk.

   W czwartek, więc, znów przybrałam żałobne barwy, chociaż jak mam być szczera to przez minione dni chodziłam bardzo podobnie, i nic nie mówiąc  Rey wyszłam przed 8 z domu.

   Skierowałam się na najbliższy przystanek autobusowy, po drodze wstępując do kwiaciarni - jedynej otwartej o tak wczesnej porze oraz jedynej w okolicy, w której mogłam dostać to, czego potrzebowałam.

   Autobus jak zwykle kazał na siebie czekać prawie 20 minut. Schroniłam się przed uporczywą mżawką pod blaszanym daszkiem. Ostatnie dni ciągle były pochmurne, od czasu do czasu popadał lekki deszczyk. Jak dla mnie spoko, bo przynajmniej miałam wymówkę, by nie wychodzić z domu.

   Wreszcie po tych 20 minutach na przystanek zatoczył się rozklekotany autobus. Z lekką obawą wsiadłam do środka i kupiłam bilet. Zastanawiałam się, kiedy ten gruchot się rozpadnie... Pierwsze trzy przystanki przejechałam na stojąco, bo nie znalazłam żadnego wolnego miejsca - nie dość, że stary rzęch to jeszcze zatłoczony po brzegi. Dziwne, że ludzie jeszcze nie siedzą na dachu. Gdy już usadziłam tyłek, po jednym przystanku znów wstałam, aby ustąpić miejsca starszej pani. Nie byłam jedyną nastolatką w autobusie, ale inni moi rówieśnicy udawali, że nie widzą kobiety o kulach. Eh, co się dzieje z tym światem? Co się dzieje ze mną....

   Dopiero w połowie drogi usiadłam na stałe na samym końcu busa. Tym razem wzięłam słuchawki. Słowa piosenki Stria "Alive" zakłócały głuchy warkot silnika. Oparłam brodę na dłoni i zapatrzyłam się w przemijający za brudnym oknem krajobraz - puste jeszcze chodniki, natomiast lekko zatłoczone ulice; rządy budynków, sklepów, liczne alejki i zaułki... Skupiłam wzrok na szybie. Zobaczyłam w niej swoje odbicie. 17-letnia dziewczyna, ubrana cała na czarno z bladą twarzą i lekkimi pućkami. Normalnie jak wampir! Tylko oczy nie pasowały do całości. Intensywnie fioletowe... Rey powtarzała, że są cudne, pikne i w ogóle, i w szczególe... Lecz ja ich nie-cier-pia-łam.  Czemu to akurat ja, tylko ja, musiałam odziedziczyć oczy po ojcu? Dlaczego nie wdałam się w matkę, tak jak Akan, tylko w ojca, ojca, którego potrafiło nie być w domu kilka miesięcy.

   Pamiętasz - odezwała się Valciria. Zabrałam ją ze sobą i teraz siedziała w torbie.

   Co niby?

   To, że twojego ojca potrafiło nie być  kilka miesięcy - wyjaśniła.

   Zmarszczyłam brwi. Faktycznie. Pamiętam jak ojciec wyjeżdżał wieczorem, ja ryczałam jak bóbr, błagałam żeby tego nie robił, a on zapewniał, że wróci tylko musi... Właśnie, co musi? Przycisnęłam palce do skroni. Myśl, Meg, myśl!

   Autobusem szarpnęło, gdy jakiemuś gówniarzowi przypomniało się, że tutaj wysiada. Omal nie walnęłam czołem w siedzenie. Syknęłam pod nosem i podniosłam z podłogi różę, którą upuściłam. Otrzepałam delikatnie jej białe płatki z kurzu i brudu. Dołączyłam ją do drugiej, takiej samej, trzymanej za końcówkę łodygi. Przekrzywiłam lekko głowę. Kwiaciarnia u Dorothei, jako jedyna sprzedawała białe róże. Starsza kobieta zakupiła je specjalnie dla mnie, na tą okoliczność. Chyba stanę się jej stałą klientką, kupującą zawsze dwie białe róże.

   Zamyślona, nawet nie zauważyłam, kiedy autobus zaczął zbliżać się do pętli, a w środku, nie licząc mnie i kierowcy, została jakaś para zakochanych, jeden bezdomny drzemiący oparty o szybę i jakiś chłopak, co jakiś czas zerkający w moją stronę. Zboczeniec.

   Westchnęłam i zamknęłam oczy. Co okazało się błędem.  Ciemność, jaka zapanowała przerwał wpierw błysk czerwonej stali, później ludzki krzyk; trysnęła krew zamazując tym samym makabryczny obraz. Pojawiły się niebieskie światełka pnące się ku bordowemu niebu, usłyszałam swój własny krzyk. Autobusem znów szarpnęło. Otworzyłam oczy. Serce wskoczyło mi na szybszy obrót. Jeszcze, czego zawszona wyobraźnio.

   Przycisnęłam guzik; autobus wypuścił mnie na brukowy chodnik. Tuż za mną wyskoczył chłopak, a z przedniego wyjścia zakochani. Poszli w swoją stronę, autobus zgasił silnik. Sama ruszyłam w prawo gdzie majaczył czarny płot z dużą żelazną bramą. Jakie było moje zaskoczenie, gdy pod nią zobaczyłam Rey, ubraną wyjątkowo w ciemne barwy. Stanęłam jak wryta dwa metry od niej.

- Co.ty.tutaj.robisz? - zapytałam zaskoczona.

   Podeszła do mnie i pozwoliła sobie na lekki uśmiech.

- Nie chciałam żebyś pierwszy raz szła tu sama.

- Byłam już parę razy na cmentarzu - burknęłam. Ale nie odważyłam się podejść do grobu brata - dodałam w myślach. Westchnęłam i tym razem powiedziałam na głos: - Skoro już tu się tłukłaś, nie wiem, po co, to idziemy?

- Czyli mogę iść z tobą?

   Wzruszyłam ramionami, wymijając ją.

- Nawet gdybym powiedziała, że nie ty i tak byś poszła.

   Mogłam się założyć, że się uśmiecha. Podbiegła by się ze mną zrównać. Nie powiedziałam tego, ale poczułam się lepiej mając świadomość, że ktoś mi towarzyszy. Przecisnęłyśmy się przez uchyloną bramę i weszłyśmy do środka. Cmentarz jak cmentarz - miejsce ponure, niezbyt przyjemne, przywracający mnie o dreszcze. Zwłaszcza, gdy wiedziałam, że pod rozłożystym dębem spoczywa ciało mojego brata… A przynajmniej jego grób.

   Deszcz łaskawie się zlitował i przestał padać.  Szłyśmy brukową ścieżką mijając kolejne nagrobki i posągi w kształcie aniołów lub krzyży. Poczułam dreszcze na karku. Za każdym minionym grobem czułam odór śmierci i, trzymajcie mnie, zdawało mi się, że słyszę ciche głosy wypowiadające imiona zmarłych. Britz Alalgetr. Izuko Fukimi. Ana Farakana. Sea Minuro...

   Potrząsnęłam głową oddychając głęboko. Spokojnie Meg, to tylko twoja wybujała wyobraźnia...

    Kilkadziesiąt metrów od nas zobaczyłam stuletni, rozłożysty dąb. Jego gałęzie opadały na grób położony lekko na uboczu.  Zatrzymał się 3 metry od kamiennych płyt. Zacisnęłam usta w wąską linię i po chwili wahania podeszłam do płyty nagrobnej. Nie musiałam odczytywać, aby wiedzieć, co jest na niej wyryte.

      Akan Nakane

     Żył lat: 19

     Zginął śmiercią tragiczną

   Czym prędzej uklękłam przed grobem, by się nie przewrócić. W głowie mi się zakręciło, w uszach szumiało, serce  przyspieszyło. Jak już mówiłam kilka razy przyszłam na cmentarz, ale ani razu nie podeszłam do grobu Akana, widziałam go tylko z daleko. A teraz, gdy prawie dotykałam kolanami ciemnej marmurowej płyty zebrało mi się na płacz. Powstrzymałam się jednak szybko mrugając. Aki na pewno by nie chciał bym wylewała za niego łzy. To nie było w jego stylu. 

   Drżącymi rękami strąciłam liście z mokrej płyty i ułożyłam na niej skrzyżowane ze sobą róże.

- Mogę się o coś spytać? – odezwała się Rey pierwszy raz od momentu, gdy przekroczyłyśmy bramę.

- Już to zrobiłaś - uśmiechnęłam się nie wesoło, siadając na piętach. Nie przeszkadzało mi, że woda wsiąka mi w leginsy.

- Uh, no tak.... Czemu akurat dwie róże?

  Odpowiedziałam po kilku sekundach, nie odrywając wzroku od wyrytego imienia brata.

- Dwie róże, dwie śmierci. Dla mnie Akan zmarł dwa razy. Po raz pierwszy w zagładzie Kagutsu. Drugi raz - rok po bitwie z Nemezis...

- Kagutsu... - mruknęła jakby do siebie. - To ta historia, w której cała wioska została zrównana z ziemią a mieszkańcy zginęli. Wszyscy.

- No nie tacy wszyscy - sapnęłam. - Ocalała tylko mała dziewczynka; natomiast cała jej rodzina zginęła.  Kilka lat później dowiedziała się, że jednak jej brat żyje. Ale tak, prócz nich wszyscy inni zginęli. - Moje słowa ociekały wręcz goryczą i... żalem. - Chociaż w sumie to teraz znowu tylko ona żyje.

   Rey zorientowała się, że ta "dziewczynka" to moja osoba.

- Czemu dopiero po 4 latach dowiedziałaś się, że Akan jednak nie zginął tamtego dnia?

   Przeniosłam wzrok na swoją torbę gdzie siedziała Valciria.

- Ośrodek. Czyściec - powiedziałam słabym głosem. - Nowe życie, utrata dawnych wspomnień...

- Nie, już nie mów; przepraszam, idiotycznie spytałam. Jednak... nigdy nie mówiłaś, co się tam naprawdę stało, co ci zrobili...

   Drgnęłam, albo od jej pytania, albo od zimna przeszywającego mi nogi. Podniosłam się z klęczek. Otrzepałam kolana i poprawiłam torebkę.

- Nic istotnego.

- Nic? A utrata wspomnień...

- To, co jest przeszłością przeszłością pozostanie - wtrąciłam spokojnym głosem. -  Wiesz, że czasami jesteś wścibska do granic możliwości? - Odwróciłam się twarzą do niej.

   Jej policzki przybrały różowy odcień odcinający się na lekko oliwkowej cerze. Podrapała się po karku.

- Chyba tak reaguję na... niezbyt miłe okoliczności.

   Lub po prostu, gdy się o ciebie martwię - wyczytałam z oczu niewypowiedziane słowa.

 - W takim razie wracajmy, bo zaczniesz paplać bzdury - rzuciłam na odchodne i spojrzałam ostatni raz na grób brata. Musnęłam palcami białe płatki, na których zaperliły się małe kropelki.

   Przepraszam - szepnęłam bezgłośnie.

- Tęsknisz za nimi? - Nie wiedziałam czy to pytanie czy stwierdzenie. Zerknęłam przez ramię na Makimoto kiedy szłyśmy z powrotem ku bramie. Oczy miała szkliste. Od kąd ją znam była bardzo emocjonalna. - Przepraszam głupie pytanie! Jasne, że za nimi tęsknisz, w końcu to twoja jedyna rodzina.

- Najbardziej tęsknię za uśmiechem ojca - odezwałam się znów po paru sekundach.

   Rey drgnęła.

- Słucham?

- Tęsknię za twarzą ojca i jego uśmiechem – wyjaśniłam patrząc przed siebie. - Nie widywałam go często, lecz gdy jeśli tak to u niego gościł uśmiech, najpiękniejszy, jaki mogłam sobie wyobrazić. Nadrabiał tym całe miesiące swojej nieobecności a ja nie potrafiłam się wtedy na niego gniewać. On sam prawie nigdy się nie złościł, chyba, że już mocno przegięliśmy z Akim. Nie potrafił jednak długo trzymać urazy; za zwyczaj po 2/3 dniach mu przechodziło. – Zamilkłam i stanęłam, gdy nagle zdałam sobie sprawę, że to wszystko pamiętam jakby zdarzyło się wczoraj. Rey bez słowa tez stanęła. Paplałam dalej: - Dzięki niemu jestem tym, kim jestem...  I wściekam się, że nie mogłam nawet się z nim pożegnać, gdy odchodził! – Zacisnęłam dłonie w pięści, aby opanować ich drżenie. - Odziedziczyłam po nim to, że nie umiem przejść obojętnie obok ludzkiego cierpienia...  To pamiętam. Tato zawsze pomagał sąsiadom, nigdy nie odmawiał… Jako małe dziecko był moim ideałem… Po jego śmierci  to Aki nim się stał a gdy ten z kolei zmarł... teraz ja nim jestem. Sama stałam się swoim ideałem... Czy to dziwne?

   Zapadła cisza. Jedynie lekki wiatr szeleścił koronami zmarniałych krzaków.

- Ani trochę. - Rey objęła mnie ramieniem. -  Wiesz, co?  Podziwiam cię  - przyznała Makimoto. Spojrzałam na nią zdziwiona szklistymi oczami. -  Mimo tego, co przeżyłaś jesteś radosna i jeszcze starasz się pomóc innym. Jednak uważam tak samo jak Valciria, że nie możesz stawiać życia innych ponad swoje. Pomoc - okey, ale dbaj o siebie.

    Uśmiechnęłam się nie wesoło. Ta sama gadka...

- Tego już niestety nie zmienię. Jestem taka i muszę się z tym pogodzić. – Rozluźniłam dłonie. Wbiłam wzrok w czyjś nagrobek. - Może kiedyś się zmienię...  Gdy dorwę w swoje łapy tego, kto odebrał mi ostatni ideał.

   Rzuciłam ostatnie spojrzenie na oddalony grób, po którym spływały łzy. Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że w ten deszczowy dzień nie byłyśmy same na cmentarzu.

Nie wiem co jest ze mną nie tak, ale każdy mój drugi blog to nie wypał xP

Kel: Może dlatego że porównujesz do bloga o mnie?

Albo po prostu... jestem dziwna xd 

Ok, nie wiem co tu jeszcze napisać, więc... 

Papa

~Vanessa~