Rozdział 16: ♧ Propozycja nie do odrzucenia ♧

    Tej nocy nie mogłam spać. Może z faktu, że przysnęłam na niezbyt wygodnej podłodze, albo po prostu, dlatego że w głowie kłębiła się masa pytań. Oficjalnie spałam chyba tylko trzy godziny, a przez resztę słuchałam muzyki, oglądałam albo tradycyjnie rysowałam jakieś bazgroły. O szóstej byłam już na nogach, przebrana w ulubione czarne barwy. Nie budząc śpiącej jeszcze przyjaciółki, wyszłam z mieszkania, a nogi samoistnie pokierowały mnie w miejsce, w które paradoksalnie najmniej miałam ochotę się udać.

  Po kilkadziesiąt minutach od wyjścia, przekroczyłam bramę cmentarza. Powolnym krokiem ruszyłam w stronę rozłożystego dębu, lawirując między dziesiątkami grobów, nagrobków i posągów. Kolejna ulewa nawiedziła miasto. Deszcz cały czas bił w ziemię, a ja miałam nie jasne wrażenie, że uderza tylko we mnie. Na szczęście nie był tak potężny jak wczoraj; jedynie uporczywa, większa mrzawka. Kropelki wody spływały po moim ciele, gdy zatrzymałam się przed grobem. Uklękłam i przetarłam napis nagrobny, przygryzając dolną wargę.

  – Co ja mam zrobić? – spytałam głucho, mając nadzieję, że w pobliżu nikogo nie ma i nikt nie wyśle mnie do szpitala. – Czemu to spotkało właśnie nas? Prześladuje nas jakiś pech czy  fatum?  Czemu to akurat ja mam brać udział w Wojnie; czemu nie ktoś inny?

   Przymknęłam oczy, czując na karku chłodny powiew wszechobecnej śmierci. Gdy je na powrót otworzyłam myślałam że śnię, co poniekąd chyba było prawdą. Przede mną, na zielonej trawie, parę kilometrów od rodzinnego Kagutsu, siedział Aki, mój starszy o 2 lata brat. Na jego twarzy gościł nigdy nieznikający uśmiech.

  – Boisz się? – spytał. 

   Byłam w stanie jedynie kiwnąć głową na potwierdzenie. Siedziałam na piętach jak marmurowy posąg z szeroko rozwartymi oczami i przygryzioną wargą.

   Czarnowłosy prychnął pod nosem rozbawiony. Splótł ręce na torsie.

   – W takim razie nie jesteś moją siostrą. Ona niczego się nie bała. 

  –  Nie bałam się gdy byłeś przy mnie, Aki – szepnęłam przez ściśnięte gardło. Powiało tandetą, no, ale cóż. – Gdzie teraz jesteś; ty żyjesz prawda?

   Nie odpowiedział, jedynie uśmiechał się lekko. Starałam się wyczytać cokolwiek z jego ciemnych oczu; wypatrzyłam jednak tylko... pustkę.

   Nie cierpiałam takich iluzji, lecz z drugiej strony nie chciałam, by się to skończyło.

   – Czemu nas to spotkało? 

   Akan uniósł brwi, udając, że nie rozumie. Bo rozumiał, na pewno. 

  – Wojna. Wojna o Święty Dysk. Zostaliśmy nią dotknięci jeszcze, gdy byliśmy dziećmi. Dlaczego? 

  – Taki był nasz los. 

   Pokręciłam głową. 

  – Nie wierzę w przeznaczenie. 

   Aki uśmiechnął się słabo.

  –  Wiem. Ale to nie jest przeznaczenie. To jest obietnica. Obietnica na lepsze jutro. 

  –  Na jakie lepsze jutro? To wojna! – uniosłam załamany głos, zaciskając dłonie na kolanach.

  – Wojna, która może przynieść śmierć lub zbawienie. Od jednej osoby zależy, co się stanie. Albo raz na zawsze zniszczy Dysk, albo wykorzysta jego moc. To zależy od niej i od jej własnej woli. Jesteś jedną z osób, które mają podjąć taką decyzję. 

  –  Nie chcę – wymamrotałam. 

   Brat położył swoją dłoń na mojej. Poskutkowało to tym, że świat nas otaczający, a raczej iluzja, zaczęły powoli się rozpadać. 

  –  Nie musisz –  wyszeptał. –  Lecz czy w głębi serca tego właśnie chcesz? 

   Chciałam od razu zaprzeczyć, ale prawda była inna. Gdy Ryo powiedział, że Dysk może zmienić przeszłość od razu pomyślałam o cofnięciu się do dnia gdy zmarł Akan. Mogłabym zmienić bieg wydarzeń – ocalić brata,  rodziców... całą wioskę.

  –  Jedna zmiana w przeszłości zaważy na przyszłości – odezwał się Akan, jakby czytając mi w myślach.  –  Chcąc uratować jedną osobę nie uratujesz innej. 

 – Uratuję. Uratuję wszystkich, zobaczysz. – Zacisnęłam pięść i przyłożyłam ją do serca.

   W oczach Aki'ego pojawił się ból. Zaczął się rozpadać, jak kryształowy posąg. 

  –  Jesteś dokładnie taka sama jak on – westchnął  i dotknął zimna dłonią mojego policzka.

 – Jak kto?

  –  Jak nasz ojciec...

   Drgnęłam, jakby właśnie mnie spoliczkował.

  –  Nie kieruj się ideałami Megi. Zrób to, co uważasz za słuszne. To co ty myślisz. Inaczej zginiesz...

Oślepiła mnie eksplozja kolorowego światła. Zamrugałam kilka razy powiekami i przetarłam oczy.  Znalazłam się z powrotem na cmentarzu przy grobie Akana. 

   Pocieszył mnie ostatnimi słowami, nie ma co. Jeszcze wzmianka o ojcu... Bardziej mnie dobić nie mógł. Jestem do niego podobna? Z której strony niby? Jednak... Co jeśli brat miał rację? Co jeśli to ja jestem tą osobą, która ma podjąć słuszną decyzję? Inaczej zginę. Eh, nie pierwszy raz igram ze śmiercią.

   Wyciągnęłam z pudełka Valcirię. Krople deszczu spływały po bey'u, wywołując efekt jakby płakał.

  – Zmarli już ci nie pomogą.

   Zerwałam się na równe nogi, odwracając w stronę, z której dobiegał głos, z łomoczącym sercem. Niespełna dwa metry ode mnie w strugach deszczu stał chłopak. Obszerny kaptur chronił głowę przed deszczem, a cień, padający na twarz rozpoznanie osoby. Gdy jednak uniósł lekko brodę błysnął fragment maski, jaka prześladowała mnie w nocy.

  –  To... ty –  wyszeptałam i cofnęłam się krok do tyłu. Poczułam dotyk grobu Akana. Przed oczami stanęła mi jego śmierć, strugi krwi, szkarłatne ostrze.

   Głośny ryk sprowadził mnie na ziemię. Valciria też go rozpoznała. Czyli jednak. Przetarłam szybko oczy, by upewnić się, czy, aby nadal nie śnię na jawie. 

   Nadal tam stał. Uśmiechał się szyderczo. Jego postawa – luźne ramiona, dłonie wetknięte w kieszenie bluzy – zdradzała rozluźnienie; niczym się nie przejmował, zwłaszcza mną. 

 –  Czego jeszcze chcesz? – spytałam odzyskawszy rezon i od razu się na niego wydarłam. Nie wiem co mnie powstrzymało przed natychmiastowym atakiem. -  Dokończyć to, co zacząłeś, skurczybyku!? 

   Roześmiał się cucho. Coś we mnie drgnęło. Znałam ten śmiech... Ale nie wiedziałam do kogo go dopasować, poza tym chrypka nieco zniekształcała głos. 

 – Spokojnie Megan, wojna dopiero, co się rozpoczęła, więc mamy jeszcze czas na walki... – Zerknął przez moje ramię w stronę grobów.  –  Odwiedzasz rodzinkę? Przyszłaś pożalić się braciszkowi? 

  –  Nic ci do tego – syknęłam, zachowując względny spokój i serce na miejscu. Mistrz, kolejny Mistrz w ciągu dwóch dni; i on tak po prostu to zdradza? Myślałam, że na wojnie, także tej  obowiązuje zaskoczenie lub coś takiego. – Odebrałeś mi brata, więc czego jeszcze chcesz? 

   Prychnął pod nosem. 

 –  Skąd taka pewność, że to ja? – odparował spokojnym tonem, zadzierając jeszcze bardziej brodę. Na krtani dostrzegłam nieregularną bliznę. 

  – Pamiętam cię. –  Przymrużyłam oczy. –  Twój głos, tą maskę...

  –  Te ostrza? –  dokończył, a wokół jego dłoni strzeliło kilka wiązek energii. Po sekundzie uformowały się w dwa długie, zakrzywione miecze o szkarłatnych ostrzach. 

   Potknęłam się i upadłam na grób Aki'ego, blada jak płótno. Rozdziawionymi oczami wpatrywałam się w trzymaną przez niego broń. Serce podeszło mi do gardła i tam przestało wybijać rytm. 

   Nagle obok mnie zgromadziły się kłęby mgły, sięgające aż po moje kolana. Valciria. 

   –  Aa, widzę że twoje smoczątko też mnie pamięta. –  Wykonał minimalny ruch nadgarstkami; obie bronie zniknęły, mgła pozostała. –  Czyli pamiętasz. 

   Potrząsnęłam głową, dochodząc do siebie. Odetchnęłam. 

  –  Działo się to ledwie rok temu, więc trudno to wymazać z pamięci. Poza tym takich idiotów jak ty się nie zapomina... 

   Czerwone oko błysnęło, gdy przekrzywił lekko głowę. 

 –  Pamiętasz wszystko? Każdy szczegół, każdą sekundę? –  spytał dziwnie łagodnym tonem. Zacisnęłam dłonie w pięści, wstając.  – Masz rację, takiego widowiska ciężko jest zapomnieć. Gdy stoisz jak skamieniała, podczas gdy kilka metrów od ciebie rozgrywa się dramat stulecia. Twój nieudolny braciszek walczy z innym bleyderem; jego Bestia – ognisty, mizerny feniks atakuje nieregularną postać, jakby żywy cień. Akan ledwo stoi na nogach, jego Bestia też  ledwo walczy. Oboje są na skraju wyczerpania...

  –  Zamknij się – syknęłam przez zęby, mocniej wbijając paznokcie w skórę. 

   Lecz on papla dalej:

  –  Akan walczy do samego końca;  jest przerażony. Przez ciebie, bo wie, że jeśli przegra jego zabójca pójdzie po ciebie. Przez ciebie nie daje rady uskoczyć, a szkarłatne ostrze dosięga jego pleców – nigdy nie był dobrym szermierzem, co nie? Kiedy dwa ataki ścierają się, powstaje wybuch, ciebie odrzuca do tyłu. Nim pochłonęła cię ciemność, widzisz  jak ku granatowemu niebu unoszą się małe jaskrawoniebieskie kulki –  „dusze dwóch feniksów, którzy nie powstali z popiołów, lecz popiołem pozostali”.

  –  Zamknij się, zamknij! – krzyczałam, przyciskając dłonie do uszu. –  Jesteś porąbańcem skoro właśnie mi się przyznałeś, że to ty!

   Roześmiał się. 

  –  Po prostu jestem pewien, że nic mi nie zrobisz, bo jesteś za słaba... a poza tym jestem dumny z tego zlecenia. 

 – Zlecenia? – warknęłam, będąc bliska apopleksji. –  Z powodu głupiego zlecenia zabiłeś niewinnego nastolatka?! Czemu to zrobiłeś!? – ryknęłam, nie mogąc dłużej utrzymać nerwów na wodzy. 

  – Czemu? –  powtórzył cicho. – Czemu zabiłem ci brata? Odpowiedź znajdziesz w waszych więzach krwi. 

  Zmarszczyłam brwi, całkiem głupiejąc. Śmiać się, krzyczeć, czy płakać?

  – Co ty pierdzielisz? Jakie więzy krwi? Zabiłeś go, bo był moim bratem lub na odwrót? 

   Przycisnął palce do skroni. 

  –  Oj Megan... Widzę, że twoi rodzice mieli przed tobą wiele tajemnic... 

   Nie, błagam, tylko nie więcej zagadek, nie wytrzymam, mózg wybuchnie. 

   Westchnął. 

  – Cóż, może gdybyś wzięła udział w Wojnie to byś się dowiedziała –  mruknął jakby do siebie. –  A na razie powiem ci coś – zniżył głos, który dla mnie przerodził się w jadowity syk. – Przestań się łudzić, jak głupia, że twój braciszek żyje. Wszedł mi w drogę i zapłacił za to sowitą cenę, pogódź się z tym. 

  –  Aki nie zginął! – krzyknęłam, czując jak w kącikach oczu wzbierają mi łzy.  –  Jego ciała nigdy nie znaleziono, on... 

  – Ah tak, w takim razie czemu, po pierwsze – stoisz przy jego grobie; po drugie – do tej pory się nie odezwał, i po trzecie, najważniejsze... zapomniałaś już jaki dowód otrzymałaś na jego śmierć? Naiwne dziecko... wierzysz jak głupia, że twój brat żyje, a on Z-G-I-N-Ą-Ł.

  –  Zamknij się wreszcie! 

   Będąc w amoku rzuciłam się na niego za jedyną broń mając długie paznokcie. Gdy byłam tuż, tuż od wbicia ich w jego gardło... przeleciałam przez niego jak przez mgłę. Straciłam równowagę i upadłam wprost w kałużę wody pomieszanej z ziemią, czyli w błotko. Spojrzałam przez ramię. Postać Zabójcy zamigotała granatową poświatą. 

  – Hologram – warknęłam, wycierając brodę i chwiejnie się podnosząc.   – Nie miałeś nawet tyle odwagi, by zjawić się osobiście?

   Ładnie mnie zignorował. 

  –  Ty to jednak jesteś głupia – westchnął nowy wróg do kolekcji. Oparł dłonie na biodrach, odwracając się w moją stronę. – Nie będę ci mącił bardziej w głowie... Na razie – podkreślił ostatnie słowa, pełnym satysfakcji głosem. – A na chwilę obecną, przemyśl udział w Wojnie; on i tak cię nie ominie, a gdybyś się zdecydowała... Kto wie, czy nie odzyskała byś wspomnień…  i rodziny? –  Po czym jego hologram zniknął. Na ziemi pozostały dwie srebrne kulki. Podniosłam je i wsadziłam do kieszeni, nie bardzo wiedząc po co. 

   Cała się trzęsłam, oddech cwałował, umysł wysiadał na najbliższej stacji. 

   Spojrzałam w niebo, ignorując wpadające do oczu krople deszczu. 

   Co teraz? 

♧~♧~♧

   Zaraz po tym, jak zadałam sobie to pytanie, dostałam olśnienia. 

   Wpadłam z powrotem do domu jak huragan. Nie zdejmując butów i omal nie potrącając Rey, która akurat wyszła z łazienki z ręcznikiem na głowie, wbiegłam do swojego pokoju. Stanęłam na biurku i ściągnęłam z regału zakurzone pudło. Zeskoczyłam z nim na ziemię, prawie się zabijając.  

  –  Meg, co ty robisz? – zaciekawiła się Rey, lekko zaniepokojonym głosem, wchodząc do pokoju. 

  W ramach odpowiedzi, a raczej jej braku, wywaliłam z pudła wszystko, co było na powierzchni – książki, zeszyty, kredki, teczki, rysunki, aż dokopałam się do małej szkatułki. Powoli ją wyciągnęłam. Usiadłam na piętach, kładąc ją sobie na kolanach. Zerknęłam na Rey – przygryzała  knycie i otwarła szeroko oczy.

   Odetchnęłam i otworzyłam wieko. W wyściełanym granatowym materiałem środku leżały lśniące odłamki, a obok pognieciony list. Dwie większe połówki ujęłam w drżące dłonie. 

  –  Czy to... –  Makimoto wstrzymała oddech. 

   Spojrzałam na nią spod łba i przytaknęłam. 

  –  To połówki Ragnora. Bey'a Akana, które.... dostałam od jego mordercy jako dowód śmierci. – Przełknęłam z trudem ślinę i zacisnęłam palce na zniszczonym bey'u. Schowałam połówki z powrotem do szkatułki. Wpatrywałam się w nie, a po części w list, na którym zacytowano te same słowa, jakie usłyszałam kilkanaście minut temu  – dusze dwóch feniksów, którzy nie powstali z popiołów, lecz popiołem pozostali

   Zacisnęłam mocno dłonie w pięści, wstając.

  –  Megi, co ty planujesz...?

   Jej zaskoczenie jeszcze bardziej się pogłębiło, gdy ją przytuliłam. 

  –  Mam nadzieję, że mi wybaczysz – szepnęłam i pognałam do WBBA. 

♧~♧~♧

   Natarczywe pukanie do czyiś drzwi chyba stanie się moim znakiem rozpoznawczym. Tym razem w WBBA nawiedziłam byłego dyrektorka tejże placówki. Cudem przecisnęłam się przez ochronę, dzięki czemu przez dwie minuty mogłam wybijać różne rytmy na dębowych drzwiach. 

   Byłam tym tak zafascynowana, że nie usłyszałam odgłosu przekręcanego kluczyka i gdyby nie wyćwiczony refleks, sprzedałabym figę w nos samemu Ryo Hagane. Chociaż jak tak teraz myślę to nie byłoby takie złe... 

  – Megan? Co tu robisz? –  zapytał, marszcząc lekko brwi. 

  –  Zdecydowałam się. 

   Zmarszczył brwi jeszcze bardziej 

   Wzięłam wdech, aby upewnić się, że mój głos zabrzmi głośno i wyraźnie. 

  –  Wezmę udział w Wojnie o Dysk. 

~~~~~~~~~~~~~
*gwiżdże cicho* mówiłam, że nie pyknie, mówiłam! 
Meg: Pewnie dlatego że kilkanaście razy zmieniałaś ten rozdział -.-'""
Oj tam, ale i tak nie jestem z niego w pełni zadowolona *unika poduszki* chyba znów się wypalam *odskakuje przed widelcem* a najgorsze jest to, że mam pomysł już na drugą część pierwszej odsłony xD *dostaje piłką* a to za co?!
Meg: *wzrusza ramionami* pisaj dalej, bo chcę tego buca rozszarpać
Kel: Niech Nessa coś do mnie napisze! Trzeba jakoś zatuszować ten fatalny 5 rozdział