Rozdział 17: ♧ Natura ludzka, a zwłaszcza kobieca, jest skomplikowana i pełna tajemnic ♧

–  Skąd taka nagła zmiana? –  zapytał Ryo, wlewając do kubka gorącą wodę. 

   Wpatrywałam się w sunące ospale po szybie kropelki deszczu  i dopiero po kilku chwilach odpowiedziałam, nie spoglądając na salon, w  którym siedziałam. 

   –  To chyba mój obowiązek –  wzruszyłam ramionami.  –  Jestem z tego pokolenia, któremu przyszło ratować świat przed zagładą. 

   Ryo postawił na parapecie obok mnie kubek z parującą malinową herbatą. Ujęłam go w zmarznięte dłonie. Czemu ja jeszcze nie jestem chora?

    Hagane oparł się o ścianę. 

   –  Tylko dlatego? 

   Nie chciałam spojrzeć mu w oczy. Skupiłam się na dwóch dzieciakach wesoło bawiących się w kałuży. Oj, mamusie nie będą zadowolone...  

   –   Sam pan powiedział, że ten udział jest nieunikniony. Więc po co uciekać przed czymś, od czego nie ma ucieczki? –  Powiało filozofią. Może powinnam zmienić branżę.

   –  Chodzi o śmierć twojej rodziny? –  Omal nie wylałam na siebie wrzątku.

   –  Skąd takie przypuszczenie? –  burknęłam, skupiając wzrok na wazonie stojącym przy sąsiednim oknie. Ryo jak każdy facet, nie miał podejścia do kwiatów –  żółte irysy straciły wszystkie swoje płatki. 

   –  Kagutsu zostało zniszczone przez Pieczęć Początku, Akan najpewniej zginął przez jednego z wybranych. To się łączy, a ty chcesz w głębi duszy pomścić bliskich, jak każdy.

   –  Chyba za długo siedziałam w Komie –  westchnęłam, zanurzając usta w herbacie. –  Niedługo będzie pan wiedział ile mam włosów na głowie.

   –  Czyli zgadłem?

   –... Połowicznie. – Czując na sobie jego świdrujące spojrzenie, cmoknęłam, polemizując. –  Oj, no dobra, w sumie pierwsza moja myśl taka była. Ale pan zrobiłby to samo –  zerknęłam na niego z ukosa. Nadal wpatrywał się w coś za oknem; może liczy kostki z jakich ułożono chodnik? 

   –  Dla rodziny można zrobić wiele.  – Pierwsze zdanie od minuty, a już stare i tandetne jak świat.

   –  Jeśli się ją ma. –  Chwilę mi zajęło, nim ogarnęłam, że powiedziałam to na głos. –  To znaczy...

   –  Wiem, o co chodzi, Megan. Dlatego powiem ci ważną, zasadę. Nie daj się omamić wizjami jakie serwuje Dysk. To gra, w której coś, co jest zaklęte w Velvederze rozdaje karty, a gracze, Wybrani, muszą się dostosować.

   Herbata pomogła przełknąć gulę w gardle.

    –  Coś? –  zawtórowałam.

   –  Coś, co steruje dyskiem. Doszliśmy do wniosku, że w Dysku musi być zaklęta jakaś siła, duch, zjawa czy inne coś, co sprawia, że Dysk po części żyje, ma własną świadomość.

   –  To mnie pan pocieszył –  gwizdnęłam bez entuzjazmu, odstawiając kubek na parapet. Splotłam ręce na piersiach. –  Czyli co, mamy do czynienia z kolejnym gównem, które będzie opętywało bleyderów? 

   Ryo rozłożył ręce.

   –  Tego nie wiemy. Wszystkie informacje  na temat wojny to tylko niepotwierdzone przypuszczenia i domysły. Ale możemy mieć przypuszczenia, że to będzie coś gorszego od Nibiru, czy Nebuli. To będzie wojna.

   –  Ś-w-i-e-t-n-i-eeee. Czyli wsiadam do pociągu, który nie wiem nawet, gdzie jedzie, ale gdy już dojedzie, mam z niego wyskoczyć i stawić czoło CZEMUŚ, co siedzi w Dysku; dzień jak co dzień! –  Klasnęłam i odwróciłam się plecami do okna. Zgarnęłam z kanapy płaszcz, kierując do wyjścia. Na dzisiaj dość. Czułam, że zaraz wyjdę z siebie. 

   –  Już idziesz? –  zapytał Hagane.

   –  Jak widać - mruknęłam, zapinając guziki. –   Wyrwałam pana ze snu i tkwiłam tu dobrą godzinę, więc pora się zmywać. –  Ruszyłam prosto do drzwi, nie chcąc widzieć wyrazu twarzy Hagane. Jeszcze się rozmyślę. Taka nagła zmiana podejścia do Wojny i brania w niej udziału nie jest w moim stylu... Ale zawsze styl można zmienić, tylko po to by dociec zatajonej prawdy. –  Niech pan gdzieś zanotuje, że się zgłosiłam, czy coś. Dowiedzenia. 

   –  Meg. –  Przystanęłam jednak, z ręką na klamce. Albo się przesłyszałam, albo Ryo pierwszy raz zwrócił się do mnie zdrobnieniem. Jego głos dochodził z głębi pokoju; zapewne nadal stał przy oknie. –  Jedna zmiana w przeszłości zaważy na przyszłości. Mam nadzieję, że zdajesz sobie z tego sprawę i nie skorzystasz z życzenia Dysku. 

   Przywołałam na twarz najszczerszy uśmiech i odwróciłam się do niego.

   –  Zniszczę wszystkie fragmenty, nie dopuszczając tym samym do odtworzenia Dysku, obiecuję! –  Zasalutowałam, po czym opuściłam tymczasowe lokum Hagane. Gdy przekroczyłam próg, wypuściłam ciężko powietrze, ruszając ku schodom.

   Chyba każdy wie, że kobieta jest zmienna. Nie byłam wyjątkiem.

♧~♧~♧

" Czuję się jakoś inaczej."

   –  Gotowi? –  zawołałam. 

  Tsubasa i Rey skinęli głowami i unieśli wyrzutni na wysokości mostków

   –  Jakby coś było nie tak, to reagujcie. –  Znów kiwnięcie. Zaczerpnęłam haust powierza. –  Let it rip! –  wrzasnęłam i uruchomiłam Valcirię. Otori zrobił to samo z Eagle'm, a Rey z Seth'em.

   Tyle że oni ustali na nogach, ja już nie bardzo.

    Siła wystrzału odrzuciła mnie dobre półtora metra od areny. Jęknęłam, masując dół pleców.

  Przepraszam! –  zawołała Valciria, z głębi mojej głowy, która myślałam, że wybuchnie.

  –  Spoko –  mruknęłam, wstając. –  To pierwszy raz odkąd uruchomiłam cię po transformacji, więc mogłam to przewidzieć.

   Po spotkaniu z Ryo nie usiedziałam długo w jednym miejscu –  już dwie godziny później poprosiłam Rey, aby poszła ze mną do Tsu i żebyśmy razem przetestowali moją nową moc. Skorzystaliśmy z areny na stadionie, który o tej porze jeszcze trwał zamknięty (komu chciałoby się wstawać o dziewiątej w wakacje). 

   Stanęłam z powrotem przy misie. 

  –  Wszystko gra? –  zapytał Tsubasa, trzymając Eagel’a na prawym krańcu areny.

   Skinęłam głową, wyłamując palce u dłoni. Przymrużyłam oczy, spoglądając na wirującą po środku Valcirię.

" Coś się we mnie zmieniło, i nie mam tu na myśli wyglądu zewnętrznego. To coś w środku"

    Zacisnęłam dłonie w pięści. Co się z nami dzieje Valca?

  –  Dobra, wpierw bez szaleństw. Madoka, drewniane słupy proszę!

   Amano, stojącą kilkanaście metrów od nas w pierwszym rządzie trybun, pokazała kciuka w górę i kliknęła coś na komputerku. Czuwający obok niej Ryo zmrużył oczy, gdy na arenie wyrosło sześć metrowych słupów. Musiał przyjść, no musiał.

   Zignorowałam wszystko i wszystkich, skupiając się na jednym –  rozwaleniu przeszkód.

   Tylko nie szalej –  upomniałam Valcirię, nim rzuciła się na pierwszy słup.

   Po pustym stadionie rozległ się głuchy trzask, gdy pierwsza przeszkoda rozpadła się w drzazgi, a za nią dwie następne. Ściągnęłam brwi; Valca na dany rozkaz odbiła się od dwóch słupów, niszcząc je przy okazji, po czym wzbiła się w górę, aby spuścić atak na ostatni. Poszło gładko, nawet się nie zdyszałam. 

  – Eagel! –  Tsubasa machnął ręką i podmuch wiatru rozpędził drzazgi na cztery strony świata. Eagel wrócił na miejsce, przejmując znowu pieczę nad bezpieczeństwem.

 –  Kamienne –  rozkazałam, nie odrywając spojrzenia od swojego bey'a. Spod areny wyrosła nowa porcja przeszkód. Odetchnęłam głęboko. –  Dalej, Valciria!  

   Bey wystrzelił jak z procy. Spodziewałam się lekkiego oporu, ale na niego nie natrafiłam; tylko głośne łupnięcie wdarło się w umysł, kiedy pierwszy słup poległ.

  –  Smoczy ruch!  –  zarządziłam nagle.

   Valciria drgnęła, pod błyskawicznym przepływem mocy. Wszystkie słupy padły pod tym jednym atakiem –  po arenie śmigał jedynie srebrno-szary promień, a w górę wzbijały się kłęby dymu.

   Uśmiechnęłam się pod nosem. Bardzo mi się podoba ta zmiana, bardzo, bardzo. Jeśli Smoczy Ruch tak błyskawicznie radzi sobie z kamiennymi słupami... Z realnymi przeciwnikami powinno iść równie gładko. Wyobrażałam już sobie jak wgniatam w ziemię takiego Hyomę…

 –  Meg, nie szalej! –  dosłyszałam zawołanie Makimoto.

   Wróciłam duszą na ziemię.

  –  Stop! –  krzyknęłam. Tym razem poczułam lekki opór ze strony smoczycy, ale koniec końców zatrzymała się pośrodku areny. Nie uszło mojej uwadze, że Eagel i Seth przybliżyli się do niej, robiąc za eskortę "w razie gdyby".

   Dobra, może teraz z innej beczki. 

   –  Ukaż się, Valciria! –  zarządziłam.  –  Zobaczymy jak po metamorfozie  wygląda moje smoczątko –  dodałam z lekkim uśmiechem. 

   Cieniutkie języki mgły oplotły się wokół bey'a. Valciria jak zwykle wyłoniła się z szarego obłoku, tym razem –  z lekkimi zmianami. Podbrzusze, górną część pyska i ostatnie metry ogona ochraniały duże srebrne łuski, tworzące efekt połyskującej zbroi. Spośród dłuższych, ciemniejszych kosmyków na grzbiecie, wyłaniały się znacznie liczniejsze i większe kolce, malejące w kierunku ogona.  Szara błona od skrzydeł migotała w chłodnych promieniach słońca, wdzierających się przez otwarty dach. Innych zmian nie zauważyłam; może tylko mi się zdawało, że oczęta Valci jarzą się intensywniej niż zwykle. 

   Wymieniłam z Valcirią krótkie spojrzenia, po czym ta ryknęła sobie w niebo.

   Myślałam, że zniszczę pół stadionu albo coś po tej transformacji, ale najwyraźniej poniosła mnie wyobraźnia; potrafiłam opanować nową moc Valcirii, więc mogłam spać spokojnie. Rzecz jasna nie wiem jeszcze jak to będzie w realnej walce, le im my jesteśmy silniejsze, tym gorzej dla naszych przeciwników. 

   Uniosłam kącik ust, w dalszym ciągu podziwiając Rashmou Valcirię, mojego osobistego ochroniarza, który miał mi pomóc, nie popełnić najgorszego błędu w życiu.

♧~♧

Czym właściwie jest mgła?

   "(…) potocznie o mgle mówimy, gdy widzialność przy gruncie jest znacznie ograniczona, w przeciwnym razie mamy do czynienia z zamgleniem. We mgle koncentracja kropel (wodność) jest większa niż w zamgleniu. Gdy kropelki mgły rosną, mgła może przekształcić się w mżawkę"  – jak głosi ciocia Wikipedia.

    Istnieje mgła radiacyjna, adwekcyjna, a w połączeniu z dymem tworzy smog.

    Potrafi dodawać krajobrazom uroku lub tajemniczości; w filmach grozy zazwyczaj to właśnie z gęstych obłoków mgły wyjawia się straszliwy potwór albo seryjny morderca z wygiętą łyżeczką... Pojawia się z nienacka i równie szybko znika, smagnięta promieniami słońca...

   Ale czym jest moja  mgła?

   – Ekhem, Megan, jesteś z nami?

   Misternie wykonywana kula rozpadła się niczym bańka po styknięciu z igłą; wystrzeliłam do góry, po tym jak Rey szturchnęłą mnie pod żebra, wyrywając z transu.

   Tsubasa i Ryo wpatrywali się we mnie wyczekująco.

   Pomachałam ręką, rozpędzając resztki mgły, jakie do tej pory generowałam z dłoni, i poprawiłam się na kanapie, siadając prosto. Ułożyłam ręce na kolanach, przywołując pokorny uśmieszek.

   – Możecie powtórzyć?

   Hagane westchnął głośno, Tsu wywrócił oczami. Od jakiś pół godziny dyskutowaliśmy o nowych umiejętnościach Valcirii i tego jak mogą się przydać w Wojnie (tak, Ryo już im o wszystkim powiedział). To znaczy, oni dyskutowali a ja po dziesięciu minutach odpłynęłam łódeczką gdzieś daleko, bardzo daleko. Dopłynęłam do pytania, które w zasadzie nurtowało mnie odkąd skończyłam trzy lata – skąd się wzięła moja umiejętność do kontrolowania i wytwarzania mgły?

    Od tamtego czasu nie potrafiłam odpowiedzieć na to pytanie, rodzice również. Po prostu żyłam z tym jak z pieprzykiem. Zdolność pogłębiała się z roku na rok; matka mówiła, że to dar, ojciec uważał, że nie powinnam się tym przejmować, bo "tak mam" z racji tego iż jestem wyjątkowa. Natomiast naukowcy z Ośrodka szybko znaleźli odpowiedź – mgła jest skutkiem ubocznym mojej drugiej umiejętności; powstaje po przetworzeniu w organizmie mrocznej energii.... Ta, a ja jestem wróżką zębuszką z obusiecznym toporem zamiast różdżczki.

   – Pytałem jak samopoczucie po teście– powtórzył cierpliwie Ryo, a ja z trudem go zarejestrowałam. Odbiór mi szwankuje.

  Wzruszyłam ramionami, wciskając się w oparcie kanapy w gabinecie Tsubasy.

   – A jak ma być; po staremu – śpiąca jestem.

   – Żadnych nowości? Nie czujesz się, no nie wiesz, silniejsza, odporniejsza?

   –.... jedynie głodna.

    Rey nie wytrzymała i walnęła się z płaskiej w czoło.

   – Co z faktu, że Meg jest osobą, która ma przywilej...

   – Przymus – poprawiłam ją, ale mnie zignorowała.

   –... walczyć w Wojnie skoro i tak nie ma żadnych nowych mocy? To bez sensu!

   – I tu cię poprę. Legendarni mogli rozwalić małe meteoryty, gdy te pędziły na wioskę, i zmienić kierunek płynnej magmy, by nie sfajczyła Zarckan. A ja nawet tego  nie potrafię.

   – Potrafisz nieźle wnerwiać ludzi – burknęła Makimoto, na co westchnęłam bezgłośnie. Dobrze myślicie – przeżywamy właśnie ten stan, gdy Rey jest na mnie śmiertelnie  obrażona.  Cudem nie doszło do beybitwy.

   – Tak szczerze, Meg, to jeszcze się o tym nie przekonałaś – odezwał się Tsubasa anielsko spokojnym tonem, w porównaniu do Rey.

   – Mogę wybrać się do Komy i tak powalczyć z Hyomą – zaoferowałam, ale Ryo już kręcił głową.

   – Musisz dać sobie czas – oznajmił – i być... – urwał, widząc mój morderczy wzrok –... wytrwała.

   Rozłożyłam się na kanapie.

– Jasne, tyle że jak sami uważacie, Wojna  właśnie ruszyła, więc czasu nie mam dużo. Poczytałam trochę o tych wszystkich Bestiach wybranych i powiem szczerze, że niektóre mnie martwią. Np. taki Zabójca, Szermierz, czy Anioł. 

   – Valciria jest silna, da sobie radę – zapewnił Tsubasa.

   Ale musi też mieć silną bleyderkę, dodałam w myślach, kryjąc tą myśl przed smoczycą.

   – Poza tym – wtrącił Ryo – Wojna ostatecznie ruszy, gdy pojawi się pierwszy fragment Dysku, a Wybrani stoczą o niego walkę.

   Ściągnęłam brwi, chowając na chwilę ironię do kieszeni.

   – Moment; jak w ogóle będę wiedziała, gdzie i kiedy pojawia się fragment?

   – I tu sprawa się komplikuje – nie wiemy. – Hagane rozłożył bezradnie ręce, po czym podrapał się po zaroście. – A jeszcze większe komplikacje nasuwa myśl, że fragmenty mogą się pojawić w każdym miejscu na ziemi.

   – Na ziemi? – powtórzyłam. – Nie tylko w Japonii, ale na przykład na takiej Arktyce albo Grenlandii?

   Ryo potaknął.

   Wybuchłam krótkim i mało radosnym śmiechem.

   – Świetnie, może przynajmniej uda mi się zgarnąć jednego pingwina. – Splotłam ręce na piersiach i oparłam brodę na mostku. W co ja się wpakowałam, do jasnej anielki...