Rozdział 20: ♧ Czerwone oczy niczym płatki róży, będące światełkami radości ♧

   Nie dowiedziałam się, za co konkretnie dziękuje mi Stephanie. Za to, że wgniotłam ją w ziemię i upokorzyłam przed znaczną ilością ludzi; za życiową lekcję; za chmury na niebie, no nie wiem! Niedane mi było się dopytać, gdyż Brown zniknęła w tłumie jaki niczym lawina zlał się z trybun. I nacierał wprost na mnie. Fani na 12, w nogi! – Rey doskonale znała tę zasadę, więc czym prędzej chwyciła mnie za nadgarstek i pociągnęła w stronę drzwi. Ugh i właśnie, dlatego nie lubię walczyć przed szerszym gronem widzów; zawsze potem są problemy.

  – Dałaś dziś niezły popis! – pisnęła Makimoto, kiedy zwolniłyśmy do spokojnego chodu, zostawiając stadion za zakrętem. Poczochrała mi włosy. Zwinnie się wykręciłam, układając je na nowo.

  Ze sceptyczną miną podrapałam się po karku.

  – Popisem nazywasz fakt, że prawie przegrałam?

    Rey prychnęła pod nosem.

  – Może na początku nie zapowiadało się kolorowo… ale potem zrobiłaś wielki wjazd z buta i wgniotłaś ją w ziemię! To tylko podsyciło emocje – dodała z kąśliwym uśmiechem i szturchnęła mnie w ramię.

  Westchnęłam, kręcąc litościwie głową nad własną głupotą.

  – Najgorzej, że naraziłam Valcirię, z początku ignorując Stephanie; źle się z tym czuję…

  Prawie wleciałam na ulicę, kiedy Rey popchnęła mnie w bok.

  – Co ja mówiłam o takim myśleniu? – Oparła dłonie na biodrach z groźną, przynajmniej dla niej, miną,

  – Oj dobra, dobra, już, cofam te słowa. – Przyłożyłam dłoń do serca i cicho się roześmiałam, choć nie było mi wcale do śmiechu.

  Stephanie.  To już nie było dziwne zachowanie. Bardziej podchodziło pod chore, obsesyjne. A z tymi przymiotnikami kojarzyła mi się tylko mroczna moc i opętania. Ale ona przepadła wraz z Rago i już nie wróci – powtarzałam jak mantrę. Wyparowała, zniknęła. Nie wróci, a przynajmniej nie tak silna, jak dotychczas, podszeptał wredny głosik.

   Nie chciałam dzielić się swoimi przypuszczeniami z Makimoto, bo to były tylko przypuszczenia. Nie protestowałam też, gdy przyjaciółka pociągnęła mnie nie w lewo – w stronę mieszkania, gdzie bardzo chciałam się udać; walki baardzo męczą – tylko w przeciwnym kierunku. Do super marketu.

  – Muszę kupić zapas czekolady. Wracam za dwie minuty – oznajmiła prędko Rey i wpadła do sklepu.

   Oparłam się o witrynę. Doskonale wiedziałam, że dwie minuty u Rey to tak naprawdę dwadzieścia, więc wolałam postać na świeżym powietrzu niż lawirować między ludźmi i regałami, na których i tak nigdy nie ma tego, czego aktualnie potrzebujesz.

   Obok mnie przeszła grupka dzieci, 9-12 lat. Zgadnijcie, o czym rozprawiali. Ta, o bitwie „wąż kontra smok”. Na szczęście byli tak pochłonięci rozmową, że mnie nie zauważyli. No tak, mój „wielki powrót” na arenę będzie tematem numer jeden przez najbliższy dzień. A było tak pięknie – nie wychylałam się, siedziałam cichutko w cieniu… od walki z Nemezis prawie nikt o mnie nie mówił. A tu nagle pojawia się taka Stephanie z wyzwaniem i wszystko króliki zjadają!

   Spojrzałam na wyświetlacz telefonu. 16:48  – Rey siedziała w sklepie ledwie 6 minut, jeszcze 14. Oderwałam się od ściany i odeszłam kawałek, rozprostowując odrętwiałe mięśnie.

  „Dziękuję”. 

   W uszach znów rozległ się milutki głosik Stephanie. Potrząsnęłam energicznie głową. Za co do choroby? Za co… przez nadmierne roztargnienie (i wgapianie się w swoje buty) prawie wpadłam na jakiegoś chłopaka. A w sumie to on wpadł na mnie, bo pędził jak szalony. Odzyskałam równowagę i rzuciłam mu szybkie spojrzenie, rejestrując jedynie brązowe włosy, przysłaniające oczy. Wymamrotałam ciche przeprosiny i poszłam dalej, stukając palcem w policzek. 

   „Dziękuję”…

  – Megan? – Stanęłam jak wryta. Megan? Prócz Ryo i kilku osób, chcących mi dokuczyć nikt się tak do mnie nie zwraca, dobrze wiedzą, że wolę zdrobnienie. Odwróciłam się powoli na pięcie. Ale ten głos… Znałam go i nie należał bynajmniej do Hagane.

   W pierwszym momencie myślałam, że zobaczyłam ducha lub po prostu za mocno się walnęłam. Przetarłam oczy, by upewnić się, że dobrze wiedzę i okulary nie są potrzebne, a przede wszystkim – że nie mam zwidów, że nie śnię.

   Ten sam chłopak, na którego dwie sekundy temu wpadłam, wpatrywał się we mnie, jakbym też była zjawą. Staliśmy tak dłuższą chwilę, nim doznałam olśnienia.

  Otwarłam szeroko oczy w tym samym momencie, co w wyobraźni mignął obraz – dwójka dzieci, chłopczyk i dziewczynka w podobnym wieku. Ganiali się przy błyszczącej tafli jeziora w letnie przedpołudnie; w tle majaczyły budynki wioski… Timeskip. Dziewczynka z krzykiem wpadła do wody z drobną pomocą chłopca. Wynurzyła się, a czarne kosmyki oblepiły jej twarz.

  – Ukatrupię cie! – zawołała, podpływając do brzegu, na którym chłopak zwijał się ze śmiechu. Z premedytacją pociągnęła go za kostkę, wciągając za sobą do wody.

  – Meg! – ryknął, ale ona już dawno wypłynęła na suchy ląd.

  – Też cię nie cierpię, Ren!

   Wszystko rozwiało się jak mgła. Dolna warga mi zadrżała, a oczy zaszkliły.

  – R-Ren? – wydukałam, wpatrując się w błyszczące czerwone oczy. Nie to… to niedorzeczne! Przecież… Kagutsu, wszyscy, wszyscy zginęli! On… on… przeżył; co, jakim cudem…

   Prawie przewróciłam się na ziemię, kiedy silne ramiona objęły mnie, całkowicie unieruchamiając. Brązowe kosmyki, zakręcone na końcach załaskotały mnie w nos.

  – Mam już zwidy, czy ty jesteś prawdziwy? – zapytałam szeptem, ujmując w palce jedno pasemko.

   Chłopak puścił mnie, odchylając się do tyłu.  Zadarłam lekko głowę. Gdy znów spojrzałam w te tęczówki, od razu go rozpoznałam.

   – Jezu, ty żyjesz! – krzyknęłam i tym razem to ja rzuciłam mu się na szyję.

   Chłopak roześmiał się nerwowo.

   – Jaki Jezus, wystarczy Ren. 

   Wzmocniłam jedynie uścisk, bojąc się, że zaraz zniknie. 

   –Megi... dusisz – wysapał. 

   Odskoczyłam od niego, nie chcąc go uszkodzić. Przez chwilę błądziłam wzrokiem po jego rozradowanej twarzy. 

 – Jak? – spytałam jedynie, zdławionym głosem – przez radość, jak i poruszenie.

    Ren otworzył już usta, aby odpowiedzieć, ale do sielanki wtrącił się inny głos. 

    Rey. 

   – Nie chcę przerywać, ale, Meg, kto to jest i czemu obściskujesz się z nim na środku chodnika? 

   Równocześnie spojrzeliśmy na Makimoto, stojącą metr od nas. 

   Zamrugałam szybko, przytomniejąc, przynajmniej odrobinę. 

   – A tak. Ren to moja najlepsza przyjaciółka – Rey Makimoto; Rey, to mój przyjaciel – Ren Hisama. 

   – Miło mi poznać. – Ren uśmiechnął się naturalnie, wyciągając dłoń. 

  – Vice versa; uścisnęłabym, ale... – uniosła ręce, w których trzymała siatki z zakupami. 

  – Mogę pomóc! – zaoferował natychmiast. Matulu, nic się nie zmienił...

  – Dzięki, dam radę. Ale ty Meg możesz wyjaśnić, kim w ogóle jest pan Ren i czemu nie miałam pojęcia o jego istnieniu? 

  Zaczerpnęłam haust powietrza; Rey już wtedy zapewne się domyśliła, że i tak nic nie zrozumie z mojego wywodu. 

 – Ren to mój przyjaciel z dzieciństwa z czasów Kagutsu, który myślałam, że zginął wraz z wszystkimi, ale jednak przeżył i teraz nagle na niego wpadłam; a w ogóle to jakżeś przeżył!? 

   Makimoto uniosła wysoko brwi, podsumowując to jednym, wszystko wyrażającym słowem:

   – Co? 

 ♧~♧~♧ 

   Zapas czekolady i ciastek, jakie zakupiła Makimoto, szybko zszedł, gdy wraz z Renem wróciłyśmy do naszego mieszkania i zasiadłyśmy na kanapie w salonie, jak na przesłuchaniu – główne światło pozostało  zgaszone; paliły się tylko poboczne lampki nocne; ja i Rey siedziałyśmy na jednej pufie na przeciwko Rena, a dzielił nas szklany stolik z ustawionymi miskami z jedzeniem. 

   Pochylałam się do przodu i wielkimi, świecącymi  się oczyma  wpatrywałam się w Hisamę, podpierając dłonią brodę. 

    – Czyli jeszcze raz – przeżyłeś na farcie? – zapytałam (wtrąciłam na jednym wdechu), kiedy Ren zakończył pierwszą część swojej opowieści. 

   Chłopak przełknął ciastko zbożowe. 

  – Można tak to ująć. 

  – Jak?! –  zawołałam, podskakując. – Wiesz, że całe Kagutsu spłonęło; nie ocalał ani jeden dom...

   – Czasem przejawiasz objawy idiotyzmu, Megan. – Nadęłam policzki, milknąc i marszcząc brwi w pytającym geście. – Zapomniałaś, że na dwa tygodnie wyjechałem do ciotki Madisson do Francji? 

   – Iiii....? 

   – Miałem wrócić tego samego – 8 sierpnia – co zniszczono Kagutsu, ale lot się opóźnił i wróciłem dopiero trzy dni... po tej tragedii. 

   Lampka się zaświeciła, rozpraszając po części zaćmienie. 

 – A tak... Pamiętam! Czekałam na ciebie na obrzeżach, ale nie przyjeżdżałeś, więc w końcu uznałam, że może już jesteś, a ja sterczę jak głupia; pognałam do wioski i... – Pod powiekami wystrzeliła mi fontanna iskier i ściana ognia; gęsty dym unosił się ku szkarłatnemu niebu. Energicznie pokręciłam głową. – A ja przez tyle lat myślałam, że zginąłeś z nimi wszystkimi – szepnęłam, wpatrując się w przezroczysty półmisek. 

   – To ja tak myślałem! Nawet nie wiesz, jak się przeraziłem, gdy zastałem tlące się jeszcze zglisza. Od razu pognałem na pierwszy komisariat. Policjant po krótce wyjaśnił mi, że wioska spłonęła, a wszyscy bez wyjątku razem z nią... W takim razie teraz ja powinienem się spytać – jak ty przeżyłaś! 

   Poczułam na ramieniu palący wzrok Rey, która od początku opowieści siedziała cicho i uważnie słuchała, przeżuwając solone orzeszki. 

   – To... skomplikowane – westchnęłam. Jeśli od razu opowiem mu o Ośrodku i wszystkich następstwach całkiem go ogłupię i jeszcze zejdzie mi na zawał. Bedę musiała go jakoś na to przygotować, etapami. Chociaż, czy w ogóle warto o tym mówić? Po pierwsze to już przeszłość. A po drugie byłoby to trochę nie fair w stosunku do Makimoto; jej także nie opowiedziałam w szczegółach tej historii, tylko mglisty zarys, nie chcąc jej niepotrzebnie niepokoić. Wprawdzie nikomu nie wyznałam całej prawdy. Prócz Aki'emu, ale on się nie liczył. 

   – Ocalił mnie pewien mężczyzna; zabrał z Kagutsu, gdy byłam ledwo żywa, potem zapisał do ośrodka, w którym przez kilka miesięcy dochodziłam do siebie. – Miałam ochotę wybuchnąć śmiechem, w końcu było to całkowite przeciwieństwo realiów. 

   – Z chęcią bym go poznał. 

   – Niestety nie żyje – mruknęłam, siląc się na żałobny ton, choć miałam ochotę wykrzyczeć: „Na szczęście ta szuja, skurczybyk jeden, kurza jego dupa mać, zdechł jak pies w kanale pożarty przez szczury!". 

   –  Oł...

   Zapadła cisza, mącona odgłosami ulicy. 

   – Skąd  nagle się wziąłeś w Tokio? – odezwała się Rey, udawadniający, że jednak nie straciła głosu, w którym wyłapałam nutkę... nieufności? Phi! Do kogo, do Rena? Nie znam bardziej świętobliwej osoby.  – Przez tyle lat nie wiedziałeś, że Meg żyje; co dziwne, bo nie jest jakąś przeciętną bleyderką, a o ostatnich wydarzeniach było głośno. 

   Ren odkaszlnął i poprawił kołnierz czarnego swetra. Temu typowi zawsze było i będzie zimno nawet w środku lata. 

   – Po pierwsze, nie interesuję się za bardzo tym całym Beyblade – przyznał – a po drugie, gdy widzisz czyjś grób z wyraźnie wyrytym nazwiskiem, nie wierzysz, jak głupi, że ta osoba jednak żyje. 

   Zachłysnęłam się sokiem, przez co Rey musiała mnie trzepnąć w plecy. Chwyciłam haust powietrza. 

 – G-grób? – wydukałam dla bezpieczeństwa, odstawiając szklankę. 

   Ren potaknął zdołowany. 

   – Tak, w Kagutsu widnieje grób, w którym złożono całą twoją rodzinę, łącznie, niby z tobą. 

   Otworzyłam szeroko oczy, wyobrażając sobie ten obraz. Ciemne płyty nagrobne, pochylające się nad nimi obumarłe drzewa i uderzające o niego kropelki deszczu; krzyże dookoła. I wyryty napis: 

   Megan Nakane

   Żyła lat: 7 

   Zmarła w pożarze. 

   Otrząsnęłam się, czując łomotanie serducha w piersi. 

   – Cóż, najwyraźniej mocno się pomylili.  Ale dobra, opowiadaj, co robisz w Tokio! – nakazałam, odzyskując  wigor. 

   Hisama odchrząknął. Chory jest? 

   – Przyjechałem do kumpla z internatu; uprzedzając pytanie  – dostałem się do liceum o profilu informatycznym. 

   – Czyli tam gdzie od zawsze chciałeś! – zawołałam uradowana. Ren od dzieciaka przejawiał smykałkę do wszelakich urządzeń i wszystkiego, co elektroniczne. W wieku 7 lat potrafił już z hakować średnio zabezpieczony system. 

   – Zgadza się. A do kumpla przyjechałem, bo pracujemy od pół roku nad wspólnym projektem. Akurat zmierzałem w  stronę jego mieszkania, gdy w witrynie sklepowej w tv zobaczyłem fragment tej całej walki dyskami. Nie za bardzo mnie zainteresowała, ale tłum zgromadzony pod sklepem chyba sądził inaczej.  Z ciekawości przepchnąłem się bliżej, no i wtedy zobaczyłem ciebie – w pierwszym momencie cię nie poznałem, zmieniłaś się przez te 10 lat, wydoroślałaś, ale od razu poznałem tego twojego metafizycznego smoka z piekła rodem, który tyle razy wrzucał mnie do wody. – Uśmiechnęłam się na te wspomnienia, a w uszach rozbrzmiała mi imitacja śmichu Valcirii. Nie spała, lecz uważnie przysłuchiwała się całej rozmowie. 

  – Jejuniuuuu, moje życie ostatnimi czasy coraz częściej mnie zadziwia – westchnęłam, odchylając się do tyłu i splatając ręce na karku. 

   – Na dobre, czy na złe? – zapytał Ren.

   Uśmiechnęłam się lekko, przymykając oczy. 

   – I tak, i tak. – Bo dzięki tobie na chwilę zapomniałam o moim osobistym fatum. 

~~~

I znowu brak konkretnego zakończenia xD musicie mi to wybaczyć, ale próbuję jeszcze coś do Kel wymodzić xd dlatego też już się zmywam

Meg: *przyklejona do ramienia Rena* grzejniczek! 

Eee, tak, jeszcze trochę będę mącić wam w główkach, ale za dwa rozdziały już przechodzimy do atku głównego czyli tej całej Wojny, jaka zrodziła się w mym chorym umyśle

Meg: Neee, tak jest dobszsze. Zakończmy to na tym

heh, chciałabyś. I uważaj, bo zaczną cię z nim sfatać

Meg: *odskakuje od Rena, jakby co najmniej parzył*

To do nexta ^^

~Vanessa~