Rozdział 21: ♧ Niezapełnione groby świecą pustkami; a bóg śmierci czeka na ich zapełnienie ♧

Narrator 

   Siedziała na jednej ze skrzyń, jakimi usłano jeden z miliona zaułków w Tokio. Machała powoli nogami w powietrzu, nucąc pod nosem pierwszą lepszą piosenkę, która wpadła jej do głowy. Nikły promień wydobywający się z ulicznej latarni padał na trzymany przez nią mały dysk i rozświetlał, otaczający ją mrok. Nie przejmowała się tym, iż niedługo wybije 23, a ona sama szwęda się po mieście. W mieszkaniu dwie przecznice stąd i tak nikt nie czekał, nikt się nie martwił...

    Mocniej ścisnęła bey'a, uśmiechając się lekko, ale ani krzty wesoło. 

  –  Czemu dzisiaj przegraliśmy? – mruknęła zapewne do dysku, bo nikogo innego nie było w pobliżu. Nikt, nic, jej nie odpowiedział. – Przecież tyle trenowaliśmy... No czemu... To takie nie fair! Prawda, Anguis? 

   Bestia nie odezwała się ani słowem. Stephanie Brown westchnęła głośno i zeskoczyła na ziemię, wzniecając obłoczek kurzu. Spojrzała w niebo, poprzetykane tu i ówdzie gwiazdami, wyłaniającymi się zza granatowych obłoków. 

  – Ale nie ma tego złego, co by da dobre nie wyszło – odezwała się, a uśmiech znów zagościł na twarzy. Opuściła wzrok na bey'a. – Braciszek i tak będzie z nas dumny, wiem to. Myślisz, żeby powiedzieć mu o naszych spostrzeżeniach? Bo chyba pora do niego wrócić...

   Tak jak poprzednio, tak jak tydzień temu, dwa tygodnie temu i miesiąc temu, nie uzyskała odpowiedzi. Niezrażona schowała Anguisa do pudełeczka i wychodząc z zaułka, wyciągnęła telefon. Powoli wstukała numer, zmierzając w stronę mieszkania.

   Jeden sygnał...

   Dwa sygnały...

   Trzy sygnały... 

   Cztery....

   Wybrała ponownie numer, przeskakując z jednej plamy światła do drugiej. 

   Po kilku próbach wreszcie udało jej się dodzwonić.

  – Czego? – Przywitał ją oschły, męski głos. 

  – Cześć braciszku! – zawołała, wyraźnie uradowana. – Obudziłam cię? – spytała, lekko skruszonym tonem, przykładając palec do policzka. 

  – Nie – odparł po chwili chłopak, tym samym zimnym i totalnie objętym tonem. – Ale mam nadzieję, że masz dobry powód skoro dzwonisz. 

   – Hai! Udało mi się zawalczyć z Megi-chan!

   – I? 

   – No nie wygrałam... Ale jej Bestia faktycznie jest wspaniała – westchnęła rozmarzonym głosem – jak i wyjątkowa, na ten twój sposób. Tylko jest jeden problem, bo Megi nie jest pierwszą lepszą bleyderką i szybko z nią nie wygrasz.

   – Wiem o tym – syknął rozmówca – masz mnie za idiotę? 

   – Nie, skąd!

   – Dobra, to wszystko, bo mam z chłopakami jeszcze parę spraw do załatwienia. 

   – Mogę do ciebie przyjechać? – zapytała szybko nim się rozłączył. 

   Cisza. 

   – Nie. 

   – Dlaczego, braciszku?

   – Mam dużo spraw.

   – A ja mam dość siedzenia sama w Tokio! Chcę dołączyć do twojej drużyny, proszę! 

   Znowu milczenie po drugiej stronie.  

   – Egh. Nie przestaniesz mi truć głowy… Dobra, możesz przyjechać do Rock City, ale od razu mówię, że chłopacy nie będą z tego faktu zadowoleni.

   – Oj tam, oj tam, dam sobie radę. Dziękuję! 

  Chłopak dawno się rozłączył. 

   – Słyszałeś, Anguis, wracamy do braciszka! – zawołała, wyciągając bey'a i tuląc go do piersi. Zero odzewu. Tym razem jej to nie zraziło. Dopięła swego, dobrze się spisała i wreszcie wyrwie się z tego zatłoczonego miasta! Ale to nie znaczy, nie, nie, że odpuści Megan-chan. Odkryła zalążek tej specyficznej góry lodowej i nie ma zamiaru się wycofywać; będzie brnęła dalej, aż braciszek ją zaakceptuje, a ona zdobędzie dla niego to, czego on pożąda. 

♧~♧~♧

Megan

    Na początku myślałam, że nie zasnę z powodu Stephanie i ogólnie Wojny. Jak się jednak okazało zapomniałam o różowowłosej Brown, zapomniałam o spotkaniu z Zabójcą i moim udziale w wojnie, w momencie spotkania Rena i od tamtej pory nie wspomniałam o nich w myślach ani razu. Teraz, co innego stwierdziło, że zabawi się moją głową. 

   Nawet po tym, jak Ren już wyszedł, nadal do mnie nie docierało, że on jednak żyje. Nie chciałam go nawet wypuścić z mieszkania, a jak już to jechać z nim do wynajmowanej chwilowo kawalerki, aby po drodze coś go nie potrąciło albo nie zabrało (taki na przykład chodzący szkielet z kosą), ale jakoś mnie przekonał do zostania w domu.

   – Od was do mnie będzie, co najmniej półtorej godziny drogi, w jedną stronę – oznajmił, a mi mina zżędła na myśl o przeszło trzy godzinnej podróży autobusem, po ciemku, w zimno.

   Zostałam w domu, ale wzięłam od niego numer telefonu i teraz czekałam na wiadomość od Rena w stylu: „Żyję, dojechałem”.

   Od jego wyjścia minęła godzina, więc jeszcze przez pół nie zasnę od nadmiaru emocji. Tych dobrych, jak i złych.

   Leżałam na kanapie z nogami na kolanach Rey. Makimoto uznała, że potowarzyszy mi w czuwaniu i znalazła jakiś pierwszy lepszy film w telewizji. Hidalgo, ocean ognia,  czy coś takiego. Akcja opiera się ogólnie na konnym wyścigu przez Saharę; główny bohater i jego pełnej krwi mustang wzięli w tym udział, bo jeździec chciał sobie coś udowodnić, nie wiem do końca co, gdyż oglądałam tylko jednym okiem, a drugim wodziłam po zamazanej przez ołówek kartce.

   W Kagutsu znajduje się mój grób. Nie byłam tam, ani razu od jej zniszczenia; nie odczuwałam takiej potrzeby. Teraz tym bardziej – nie uśmiecha mi się wejść tam i spoglądać na płytę z moim imieniem i nazwiskiem. Jednak wyobraźnia zrobiła to za mnie. 

   – Co tam rysujesz? 

   Na standardowe pytanie Rey zareagowałam odruchowo – przewróciłam szybko kartkę i przycisnęłam szkicownik do piersi.

   – Nic – odparłam najpewniej jak umiałam. – Zwykłe szkice, nic więcej. 

   Rey przekrzywiła lekko głowę, wspierając się na moich kolanach. Kochane programy, jak zwykle wrzuciły reklamę w najgorszym momencie – tutaj akurat, gdy główni bohaterowie utknęli w burzy piaskowej i nie wiadome było, czy przeżyją. 

   – Jasne, jasne, pokazuj – zażądała, celując we mnie solonym paluszkiem.

   Westchnęłam i po chwili namysłu odwróciłam w jej stronę zeszyt.

   – O, Hidalgo – gwizdnęła, widząc rysunek, galopującego, łaciatego mustanga z rozwianą grzywą. – Ładny.

   – Ta, uważaj, bo uwierzę; nie umiem rysować zwierząt.

   – To pokazuj, co jest na drugiej stronie. 

   Prędko zabrałam szkicownik. 

   – Nic tam nie ma.

    – Widziałam fragment, pokaż! 

   Energicznie pokręciłam głową i to był błąd. Meg, ty idiotko, właśnie zdradziłaś, że coś tam jednak jest!

   – Pokazuj albo przejdę do brutalniejszych środków. - Sięgała już po poduszkę.

   – Nie – upierałam się, zagłębiając w oparciu kanapy w nadziei, że mnie pochłonie, jak wszystkie moje gumki do ścierania. 

   – Sama się prosiłaś!

   Mój krzyko-śmiech rozniósł się po całym salonie, gdy wybiła 22, a Rey rzuciła się na mnie z zamiarem zabrania zeszytu. Rozegrała się już nie wiem która walka, jaką znowu kreteńsko przegrałam. Rey znała wszystkie moje słabe punkty, co szczętnie wykorzystała i po piętnastu minutach wyrwała mi szkicownik. Rozsiadła się na kanapie, trzymając mnie na odległość nogi.

    – Co my tu mamy...

   – Twoje życie już nigdy nie będzie takie samo po obejrzeniu tego! – spróbowałam ostatniej deski ratunku, próbując dźgnąć ją ołówkiem. 

   Jej mina zasadniczo zżędła po zobaczeniu najnowszego dzieła spod mojego ołówka.

    – Mówiłam – burknęłam, siadając obok niej. 

    – Świetne, jak zwykle, ale czemuż znowu mroczne!?

    Wyrwałam jej zeszyt i  położyłam na kolanach. Wbiłam wzrok w zamazaną czarnymi kreskami kartkę – na pierwszym planie linie układały się w pukiel włosów i fragment twarzy dziewczyny. Nic niezwykłego, dopóki nie spojrzy się na dalszy plan. Bezimienna spoglądała na grób usytuowany pod koroną uschniętego dębu; niektóre jego liście opadły na porysowaną płytę nagrobną. Zwiędła trawa kłaniała się w stronę grobu, a przycupnięty na krzyżu anioł smutnymi oczami wpatrywał się w napis, ochraniając go swoimi skrzydłami, po których spływały kropelki krwi. 

   Zamaszystym ruchem zamknęłam szkicownik, a sekundę później telefon zabrzęczał na stoliku.

   „Żyję” – brzmiała wiadomość od Rena.

  Do: Ren *-*

  22:48

  „Dumna jestem ^^”

  Od: Ren *-*

  22:48

   " Cały i zdrowy; możesz iść lulu ;*"

  Uśmiechnęłam się mimowolnie pod nosem i szybko odpisałam.

Do: Ren *-*

22:49

"I tak zapewne nie zasnę jeszcze przez dwie godziny z tych wrażeń ;P"

Położyłam telefon na brzuchu i westchnęłam głośno.

  – Jeszcze nigdy nie widziałam, żebyś tak szczerzyła się do telefonu – zagaiła Rey, pogłaśniając telewizor. Reklamy przeminęły, film na nowo ruszył.

  – To teraz możesz się napaczać, bo z Renem tak mam.

   – Mam być zazdrosna?

   – Skądże!

   – Do tej pory byłam twoją jedyną przyjaciółką.

   – Ale Ren jest przyjacielem.

   – Gejem?

   Zakrztusiłam się śliną, przez co musiałam usiąść prosto.

   – Skąd taki pomysł!? – pisnęłam.

   Wzruszyła ramionami.

   – W filmach i książkach właśnie tak bywa, że są dwie psia-psi i jeden chłopak, zazwyczaj homo.

   – Za dużo fanficów Rey, o wiele za dużo –  szturchnęłam ją w ramie, szczerząc się jeszcze bardziej.

   – Przedawkowałaś Marsjanki, bo się tak szczerzysz?

   Wybuchłam śmiechem na jej stwierdzenie i wzięłam do ręki telefon.

Od: Ren *-*

O 22:52

"Nie wiem jak ty, ale ja raczej usnę nawet na stojąco"

Do: Ren *-*

O 22:53

"To dobrej nocki życzę"

Odpowiedź nie nadeszła, więc zapewne faktycznie usnął. Eh, cały Ren... Nic a nic się nie zmienił. Na szczęście. Uwielbiałam jego charakterek i osobowość, i ogólnie cały jego majestat. Z nikim nie dogadywałam się tak dobrze jak z Hisamą, nie licząc rodzonego brata i oczywiście Rey. Nasze matki zapoznały nas ze sobą, podczas sobotniej kawki, gdy ja dopiero, co zaczęłam mówić. I co się okazało? Megi znalazła swojego pierwszego BFF!

   Jakoże mieszkaliśmy dziesięć metrów od siebie widywaliśmy się codziennie. I tak przez pięć lat, aż do dnia, gdy Kagutsu się nie sfajczyło. A spłonęło, przez co? Durną Pieczeń Początku, czy jak to się tam zwie!

   Pieczęć –  skorygowała Valciria.

   No to Pieczęć, jeden pies!

   – Ren jakoś cudownie się pojawił, nie uważasz? – Po chwili załapałam, że Rey wyraziła to samo przypuszczenie, co Valciria sekundę wcześniej. 

   Oderwałam wzrok od sufitu i przeniosłam na przyjaciółkę.

  – Ty serio jesteś zazdrosna! – zawołałam tryumfalnie.

  – Nie jestem! – zapewniła, ale i tak jej nie uwierzyłam.

  – Ktoś jest zazdrosny; nanananaaaana. – Rozpędzona poduszka zamknęła mi buzię.

  – Nie jestem – powtórzyła – tylko dziwię się, że wyrósł tak nagle, ot, jak spod ziemi.

  – Czysty przypadek!  – zawołałam, ściskając poduszkę. 

  – I mówi to osoba, która nie wierzy w przypadki –  prychnęła Makimoto, splatając ręce na piersiach i wyglądając przez okno.

   Uśmiech mi trochę zżędła. Przyznaję, na początku też wydawało mi się to podejrzane, ale wszystkie fakty się zgadzały, a Ren nigdy by mnie nie okłamał. Zresztą, jaki miałby w tym cel?

   Objęłam przyjaciółkę i wtuliłam się w jej ramię, absorbując ciepło. Westchnęłam głośno.

  – Nie popadaj w paranoję – zaczęłam optymistycznie. – Zdaje ci się, bo jesteś przewrażliwiona przez tą całą wojnę. Może to nie był przypadek, że się spotkaliśmy tylko... 

  – Przeznaczenie? – Mogłam iść o zakład, że na jej twarzy znów pojawił się uśmiech. 

  Usiadłam prosto, odgarniając do tyłu włosy. Chyba kiedyś muszę je ściąć, bo sięgają mi prawie do pasa.

  – Haha, zabawne – udałam śmiech. – Ren to dobry chłopak, musisz go tylko lepiej poznać. 

   – Mam taką nadzieję; już tworzę listę pytań do niego, wiesz, żeby go sprawdzić.

   Ściągnęłam brwi, w duchu przeczuwając, co Rey planuje.

   – Czy ty... – zaczęłam niepewnie, sadowiąc się na oparciu kanapy.

   Makimoto spojrzała na mnie, a w jej oczach dostrzegłam chytry błysk. Czyli jednak. 

   – Nie! – krzyknęłam na cały głos. – Nawet nie próbuj nas swatać! – ryknęłam, widząc, że właśnie o to jej chodzi i zapewne przyprawiając o zawał sąsiadów z dwóch najbliższych pięter. – Nie, słyszysz!? Nie, nie, nie, nope, nein, nie, nie i nie! To tylko...

   – Przyjaciel! – dokończyła, biegnąc po notatnik. – Jak w tych romansach, ah, to będzie cudowny temat!

   – Reeeeeeeeeeey! – wrzasnęłam, rzucając się w pościg, ale zdążyła zatrzasnąć mi drzwi przed nosem. – Otwieraj! I nie waż mi się nic takiego insynuować!

    Chyba zapomniałam o jednej rzeczy –  Rey posiadała wybujałą wyobraźnię, głównie, dlatego, że kiedyś chciała napisać własną książkę, a ja byłam jej chodzącą inspiracją, np. jak teraz. Ale to nie ma prawa ujrzeć światła dnia!  Moje życie to zagrawa na słabą tragedię, a nie romansidło!

   

♧~~♧~~♧~~♧ 

 

Znowu brak dobitnego zakończenia xD i brak weny na podsumowanie; chyba na dziś wyczerpałam limit. Jak widać rozdział przegadany i w zasadzie nic nowego nie wnosi, ale jak wiadomo przez takie też trzeba przebrnąć. Wog info dnia! Jestem taka mądra, że zapomniałąm o tym fragmencie ze Steohanie co jest w 21 na początku; bo on miał iść na koniec do 20... ale gdzieś zagubiłam ten fragment i no jest tera  

to tyle

Czymajcie się

~D_Ness~