Rozdział 26: ♧ Mały szatnażyk? Zawsze dobry na motywację ♧

Rey 5 minut temu zanurkowała w szafie i od tamtej pory się nie wyłoniła, przez co  zaczęłam rozważać czy nie posłać za nią ekipy ratunkowej.

 — Mam! — nagle wyskoczyła z ciuchów, jak Latający Holender  z głębiny wód, ściskając w dłoni czarną rękawiczkę bez palców. — Przymierzaj.

   Złapałam rękawiczkę w locie i naciągnęłam na prawą dłoń; symbole skryły się pod skórzanym materiałem.

— Ideolo — cmoknęłam, zginając i prostuj  palce. — Arigatooo!  

   Te 5 minut temu poprosiłam Rey, by znalazła mi jakąś rękawiczkę, a wiedziałam, że takową posiada, gdyż kiedyś sama ich używała, jako ciemny kontrast do ciemnożółtego kombinezonu, jaki niegdyś nosiła, jeszcze przed naszą znajomością i trochę w trakcie. Musiałam jakoś zakryć ten irytujący mnie symbol, gdyż non stop rzucał mi się w oczy, nie dając się skupić.

  Wróciłam do salonu i z powrotem zaległam na kanapie. Położyłam poduchę na kolanach, a na niej szkicownik z prawie skończonym wizerunkiem „czarnego rycerza bez twarzy” w połyskującej w blasku gwiazd zbroi i długim mieczem uniesionym ku księżycowi. Nagła inspiracja po tym jak takowa wizja zrodziła się w móżdżku po (kolejnej) nieprzespanej nocy. Chyba znowu zaczęła mnie dręczyć bezsenność. A ciekawe dlaczego…

   Zatopiłam się we własnych rozmyśleniach i muzyce, płynącej w słuchawkach, biorąc się za dokańczanie szkicu. Długo jednak nie miałam spokoju. Ramię rycerza przeszyła czarna kreska, kiedy ktoś brutalnie zrzucił mnie z kanapy.

  — Co, gdzie, jak!? — ryknęłam, zrywając się z ziemi. Napotkałam na wściekłe spojrzenie Madoki, która stała za kanapą, i miałam ochotę wrócić na podłogę, aby schować się pod stolik. — Nic tym razem nie zrobiłam! — zawołałam od razu na swoje usprawiedliwienie.

  — W takim razie powiedz mi gdzie jest Stephanie? — zażądała, splatając ręce na nikłych piersiach. Zlustrowałam ją od pasa w dół; nie wyglądała jakby wybierała się do swojego sklepu, lecz bardziej na konferencję.

  — Kto? — przechyliłam głowę i zmrużyłam oczy.  

  — Moja asystentka!

  — Aaaa, ten różowy krasnal. — Schyliłam się po szkicownik i przycisnęłam go do piersi w razie gdyby Madoka zamierzała mi wbić w serce ołówek.  — Nie widziałam go od mojej walki z nim. A co, zaginął w akcji?

  — A żebyś wiedziała. — Madoka ciężko sapnęła, przyciskając dłoń do czoła. — Bożee, że też teraz musiała zrezygnować…

  — Zrezygnować? — zdziwiła się Rey, wchodząc do salonu z kubkiem kakao. Przysiadła na oparciu kanapy pod moim morderczym wzrokiem mówiącym: „Czemuś wpuściła tą maskarę nie uprzedzając mnie?” — Myślałam, że lubi tę pracę.

  — Też tak myślałam, ale wczoraj wieczorem zadzwoniła do mnie i oznajmiła, że musi pilnie wyjechać.

  — Powiedziała chociaż dokąd?

  Madoka pokręciła głową, zasiadając ciężko w fotelu.

  — Wspomniałą tylko, że to pilne sprawy rodzinne i nie wie kiedy wróci. I czy w ogóle wróci.

   — Dobraaa, a co ja mam do tego? Obiecuję że nie kazałam jej się wynieść z Japonii. — Przyłożyłam dłoń do serca… szkicownika.

  — Myślę, że mogła się załamać po walce z tobą — objaśniła Amano, a ja omal nie udusiłam się powietrzem.

  — O nie, nie, nie, nieee, moja droga, o to mnie nie obwiniaj. Wyzwała mnie, więc walczyłam z nią jak z każdym naiwniakiem, który myślał że jak umie wystrzelić bey’a to mnie powstrzyma. Robiłam co umiem najlepiej!

  Madoka uniosła pojednawczo ręce, ale mi do sojuszu nie było prędko. Megan nie wyspana, Megan zła.

  — Spoko, jasne, ale teraz musisz mnie zastąpić w sklepie.

  — Co proszę? — zamrugałam kilkakrotnie, cudem nie zastępując słówka „proszę” innym, równie kulturalnym, ale na  „k”.

  — Mamy z Tsubasą ważne spotkanie, a nie mogę nagle zamknąć sklepu w środku tygodnia na cały dzień, a ty i tak nic konkretnego nie robisz.

  Spojrzałam błagalnie na Rey w szukaniu pomocy, ale Makimoto tylko rozłożyła ręce.

  — Chętnie bym ci pomogła, Meg, ale musze odebrać kasę od rodziców, a to czekac nie może.

  — No wiesz co!

  — Oj nie marudź, poradzisz sobie; będę trzymałą kciuki!

Ë

Poradzisz sobie.

Będę trzymała kciuki.

Tu nawet cały klasztor, modlący się za moje powodzenie by nie pomógł!

 Koniec końców siłą zostałam wywleczona z mieszkania; ledwo udało mi się złapać pas z wyrzutnią i bey’e w razie czego, jakby Madoka tak naprawdę chciała mnie zaciągnąć w jakiś ciemny zaułek i tam skrócić o główkę. Ledwo dotarłyśmy pod B-Pit a ja już miałam ochotę uciekać, widząc tłum dzieciaków, czekający pod drzwiami. Madoce jednak udało się mnie zaciągnąć za kasę, szybko przeszkolić („tu masz kasę, terminal, kluczyk do części; jakby coś się działo to dzwoń” ) i już jej nie było. Pozostałam tylko ja i horda klientów.

  Mogłam poćwiczyć cierpliwość.

  Z jednymi szło gładko — albo przychodzili pierwszy raz po jakiegoś bey’a, a ja miałam tylko doradzić, co nie sprawiło mi zbytnich trudności; inni chcieli jakąś radę, więc też ludzik, lecz kłopoty się zaczynały kiedy któryś chciał głębszą naprawę bey’a. Musiałąm wtedy przywdziać zbroję jaką nosił mój wyimaginowany rycerz i cierpliwie wyjaśnić, że Madoki dzisiaj nie ma, a ja jestem tylko w zastępstwie i jeśli nie chcą aby bey został doszczętnie zniszczony muszą poczekać do jutra. Jedni przyjmowali to lepiej, drudzy gorzej.

  — Jak to Madoki-chan nie ma? — Blondwłosy dzieciak spytał się o to samo już… siódmy raz.

  Odetchnęłam głęboką, drapiąc paznokciami ladę.

  — Jak już wcześniej wspomniała, Madoka musiała pojechać na pilne spotkanie i wróci dopiero wieczorem, po zamknięciu sklepu. Jeśli chcesz reklamację, przykro mi, ale musisz poczekać do jutra.

  — A dzisiaj nie może być?

   Valciria trzymaj mnie…

  — Nie, ponieważ wróci bardzo późno, jak-już-mówiła. — Dzieciak nadal wpatrywał się w mnie uparcie, nie wyczuwając ostrzegawczego tonu. — Następny! — zawołałam, oceniając kolejkę która ciągnęła się do drzwi, przez tego gówniarza.

  — Ale ja jeszcze…! — Trzepnęłam ręką w ladę. Chłopak wielkimi oczami spojrzał na Valcę, którą rzuciłam na blat.

  — A teraz, kochanieńki, grzecznie wyjdziesz i wrócisz jutro jak Madoka wróci, dobrze? — spytałam słodziutkim głosikiem, pochylając się do przodu. — Chyba nie chcesz, abym musiała uruchamiać swojego bey’a, prawda? — Nie skończyłam dobrze zdania, a chłopczyka już nie było. Wyprostowałam się dumna, chowając bey’a do pudełka. — Następny!

   Do późnego popołudnia na całe szczęście (dla sklepu Madoki) nie miałam więcej małych choleryków. Prawie zasypiałam za ladą, odliczając minuty do końca roboty. Ciekawe, czy Amano mi za to zapłaci…

   Dzwonek zawieszony nad drzwiami wyrwał mnie z chwilowej drzemki na stojąco. Wyprostowałam się jak struna, spodziewając się kolejnego klienta. Gdy zobaczyłam kto przybył wolałabym już żeby był to ten mały upierdliwiec.

  — Witaj Megan — Ryo przywitał się jak gdyby nigdy nic, jakbym wcale trzy dni temu nie napluła mu przysłowiowo w twarz.  

  — Dzień dobry… — odparłam niepewnie, szukając dyskretnie wzrokiem drzwi ewakuacyjnych, gdyż główne Madoka zamknęła na zasuwkę, wywieszając zawieszkę „zamknięte”. Mają mnie zamiar zamordować.

   — Jak tam poszło? — zapytała żwawo Madoka, podchodząc do mnie.

  — Znośnie, tylko prawie zabiłam jednego dzieciaka, ale tak to nikt inny nie ucierpiał — odpowiedziałam, wychodząc przed ladę. — A wy co, przyszliście mi złożyć gratulację — wskazałam ruchem głowy na obecnego i byłego dyrektora WBBA — czy raczej namówić, abym dalej z wami współpracowała w kwestii wojny?

   Tsubasa uśmiechnął się gorzko.

  — Eh, nic się przed tobą nie ukryje, co Meg— westchnął.

  — Jak widać. Od razu mówię — nie przeproszę Hagane, ani nie zrezygnuję ze swojej samowolki, możecie sobie darować.

  — Megan, daj sobie chociaż przetłumaczyć… — zaczął Ryo, ale zignorowałam go i przeniosłam morderczy wzrok na Madoke.

  — Specjalnie zaciągnęłaś mnie do sklepu i ściągnęłaś tych dwoje, co? Sprytne, ale nie, pozostaję przy swoim. — Splotłam ręce na piersiach, przybierając wojowniczą pozę.

 — Ale Meg, sama zobacz jak to absurdalnie brzmi — chcesz sama iść na wojnę, bez żadnego wsparcia z zewnątrz…

  — Dzięki nam będziesz mogła chociaż się dowiadywać gdzie opcjonalnie mogą się pojawiać kolejne fragmenty — Tsubasa włączył się do dyskusji.

  — Uważam, że mój pech dostatecznie tu wystarczy. — Niedbale wzruszyłam ramionami, ale moje olewcze podejście ewidentnie irytowało Ryo. Hehe.

  — Megan, posłuchajżesz wreszcie, że to nie są przelewki; od twego uczestnictwa zależy czy…

   — Bla, bla, bla, ta sama śpiewka, znam to.

  — Chcesz mieć na sumieniu miliony żyć, jeśli nie dasz rady?

  — Aha, czyli myśli pan że nie dam rady?

  — Nie łap mnie za słuchawka. Chodziło mi oto, że gdybyś nie rezygnowała z naszej pomocy, mogłabyś wcześniej dowiadywać się gdzie będą fragmenty, co skutkowałoby twoim szybszym pojawianiem się w danych miejscach przed innymi mistrzami.

   W sklepie zapadła cisza; nawet żaden świerszcz się nie odezwał. Biłam się na spojrzenia z chłopakami, mocno przy tym zadzierając głowę, przez co zaczął mnie boleć kark.

  — Skąd w ogóle możecie przypuszczać gdzie pojawiają się dalsze części Dysku? — zapytałam nagle.

  — Ufne przez poufne — odparł Tsubasa, rozkładając ręce.

  — No jasne, jak zwykle główna osoba wie wszystko — sarknęłam. — Możecie sobie darować, ale i tak mam już swojego osobistego informatora.

  — Kogo? — zapytali równocześnie Otori i Hagane.

  Uśmiechnęłam się wrednie.

  — Ufne przez poufne.

  — Nie może wiedzieć, gdzie na pewno pojawi się fragment.

  — A wy niby wiecie? — wyzwałam Ryo na kolejną wojnę spojrzenia.

  — Prawdopodobnie. Nie rezygnuj z naszej pomocy a się dowiesz.

  — Hmm, mały szatnażyk?

  — Prośba, Megan, prośba. Nie rób czegoś co będziesz później żałować.

  — Nie możecie po prostu powiedzieć gdzie jest ten fragment, ja tam polecę, zniszczę część i będzie po problemie?

  Oho, chyba najwyraźniej o tym nie pomyśleli.

  — Jak ci powiemy polecisz tam bez opamiętania i wpakujesz się w jakieś kłopoty! — wtrąciła Madoka.

  — Żadna nowość — prychnęłam. — Dobra, śpieszy mi się do domu, więc uważam że to już koniec tajnego spotkania; sayonara!

  Wypadłam ze sklepu zanim któreś z nich mnie złapało. Że też wszyscy, nawet Tsu, musieli się na mnie uwziąść! Myślałam, że chociaż Otori stanie po mojej stronie. A to gnój; nikomu w tym świecie już nie można ufać.

   Szybkim krokiem ruszyłam ku mieszkaniu, nabuzowana niczym kobieta z okresem. Kiedy przechodziłam przez pasy, starając się nie wpaść pod taksówkę, zabrzęczał telefon. Wiadomośc brzmiała następująco: „Rock City”. Uśmiechnęłam się szeroko. No Tsu, a już przestałam w ciebie wierzyć. 

♧  ~ ♧  ~ ♧ 

Gdy wróciłam do mieszkania Rey jeszcze nie było. Korzystając z chwili względnego spokoju wpadłam do swojego pokoju i wyciągnęłam duży plecak. Zanurkowałam w szafie.

  Masz zamiar jechać sama? — zapytała Valciria sennym głosem. 

 — Yep — odparłam, składając byle jak najpotrzebniejsze ciuchy. Afryka, to raczej będzie ciepło.

  Sama? 

  Potaknęłam i pognałam do łazienki. Zgarnęłam szczotkę do zębów i włosów, pastę oraz ręcznik. Wrzuciłam wszystko do jednej przegródki. 

  Głupia jesteś — uznała Valciria. 

  — Dzięki. 

  Argument że nie chcesz narażać przyjaciół to żaden argument. Ich pomoc może się przydać. 

  — Na pewno nie w tym przypadku. Szybko wrócę, nawet się nie zorientują. 

  Wpakowałam jeszcze szkicownik, piórnik pełen ołówków itp. Z książki z wyciętym wnętrzem wyciągnęłam portfel z oszczędnościami i wrzuciłam do wewnętrznej kieszeni. Zatrzymałam wzrok na czarnej teczce z logo WBBA. Po chwili i ją spakowałam. Przebrałam się w wygodniejsze ciuchy i zatrzymałam przed pokojem Rey. Odetchnęłam i poszłam do kuchni. Przyczepiłam do lodówki karteczkę na której wyjaśniłam czemu wyjeżdżam. 

  Po czym opuściłam mieszkanie.

♧  ~ ♧  ~ ♧ 

Wyciągnęłam szyję, starając się dojrzeć mój pociąg, ponad głowami innych oczekujących, ale ten doszedł do wniosku, że akurat dziś spóźni się ponad kwadrans. Westchnęłam poirytowana i zaczęłam wyginać czerwony bilet we wszystkie strony, jednocześnie się rozglądając. Wtopienie się w tłum nie stanowiło problemu — byłam jedynie małym, ubranym na szaro stworkiem, zmęczonym życiem. I popełniającym zapewne najgorszy błąd w życiu, po raz kolejny. Ugh, zamknij się, głupi rozsądku!

  Poprawiłam plecak, który powoli zaczął mi ciążyć. Ewidentnie odzwyczaiłam się od szkoły. 

  Na horyzoncie pojawiły się kłęby ciemnoszarego dymu, a powietrze rozdarł charakterystyczny gwizd. Pociąg sapiąc i dysząc wtoczył się na peron i tam zaparkował. Z nową energią ruszyłam do przodu, bezceremonialnie przepychając się do przodu, aby przypadkiem nie zamknięto mi drzwi przed nosem. W którymś momencie na kogoś wpadłam. Za nim się obejrzałam, za chwilę inny ktoś pociągnął mnie za plecak, zatrzymując. Już chciałam walnąć ktosia w najczulszy punkt, lecz wtedy dostrzegłam kogo prawie stratowałam, i omal nie wyszłam z siebie.

  — Nie! — zawyłam, widząc śmiertelnie poważną twarz Rey Makimoto, i wyrywając się Renowi, który usilnie mnie trzymał za plecak. — Nie, nie, nie, nie zrezygnuję z tego pomysłu! — oznajmiłam, szamocząc się dalej. Tak to jest warzyć 51 kilo. — Postanowiłam, i nie zamierzam w was to mieszać; to moja sprawa i moje problemy! Nie zrezygnuję, jasne!? 

  — Nie musisz rezygnować; jedziemy z tobą — wyjaśniła Rey, wyjątkowo spokojnym tonem.

  — Nie poz... Czekaj... co? — Uspokoiłam się i spojrzałam osłupiała na przyjaciółkę, a potem na kumpla, gdy ten łaskawie mnie puścił. — Powtórz.

  — Jedziemy z tobą — objaśnił Hisama. Dopiero teraz zobaczyłam, że oboje mają turystyczne plecaki. 

  Otwarłam szeroko oczy, a potem usta, ale Rey szybko zasłoniła mi je dłonią, powstrzymując mnie od wrzasku. Ludzie wypływali z pociągu, chodzili do niej, omijając nas jak prąd rzeczki głaz.

 — Nie masz nic do gadania. Co ty, myślałaś, że puszczę cię samą?

  Valciria roześmiała się cicho, w moim umyśle. 

  Zamknij się!

  Na to jeszcze głośniej prychnęła.

  — Nie możecie — wydukałam, odzyskawszy głos (i strąciwszy dłoń Makimoto ze swoich ust). 

  — Owszem, możemy. Ktoś musi cię pilnować.

  — A Valca...

  — Nie możesz polegac non stop na bey'u — upomniał Ren. 

  Możesz go ode mnie walnąć. 

  Tak też zrobiłam. 

   Spojrzałam wpierw na Rey.

  — Stara, a szkoła? Twoi rodzice cię zabiją, a mnie przy okazji, że wyjechałaś sobie pod koniec miesiąca do Afryki! Wiesz, jaką masz z nimi umowę — masz średnią co najmniej 5,0, mieszkasz w Japonii; zawal — wracasz do Hiszpanii. 

  Makimoto machnęła lekceważąco ręką.

  — Oj tam, podobno chcesz to szybko załatwić, więc powinniśmy się wyrobić przed wrześniem. 

  — Ale...

  — Żadnych ale — wtrącił Ren. — Szybko to załatwimy.

  — Jacy my!? Chyba nie masz zamiaru pchać się w wojnę beyi! 

  Poklepał torbę z laptopem, przewieszoną przez ramię.

  — Zdobyłem jeszcze trochę informacji, które, jak sądzę, mogą ci się przydać w poszukiwaniu fragmentu tego całego Dysku.

   Odebrało mi mowę; pociąg zagwizdał ostrzegawczo, że zaraz odjeżdża chen daleko. 

  — To jak, idziemy, bo pociąg nam ucieknie.

  Potrząsnęłam głową, przytomniejąc. W miarę.

  —  A bilety dla was!? — zawołałam.

   Na raz pokazali czerwone prostokąciki.

  — Kasa na lot!?

  Rey wyszczerzyła się.

  — Pożyczyłam trochę z tego co było na czynsz.

  — Na czyn...!? A mieszkanie!?

  — Uprzedziłam właścicielkę, że na ostatni tydzień wakacji jedziemy do rodzinki.

   Gorączkowo szukałam jakiś argumentów, które pomogłyby mi zostawić tę dwójkę w Japonii. 

   Przerwał mi konduktor, oznajmiając, że pociąg zaraz rusza.

  — Idziemy! — Przyjaciele zdecydowali za mnie, chwycili pod ramiona, i dosłownie wnieśli do przedziału. Dwie sekundy później drzwi zatrzasnęły się za naszymi plecami.

  — Zgłupieliści! — zawołałam. 

  — Może, ale przynajmniej dopilnujemy, żebyś nie zginęła z ręki jakiegoś pajaca. — Rey poklepała mnie po głowie, specjalnie za mocno. 

  Następnie Ren objął mnie ramieniem, lekko przyduszając. 

  — Afryko, nadciągamyyyyyyy! 

   Wywróciłam oczami na jego głupotę. Dopiero gdy szliśmy na wolne miejsca, zdałam sobie sprawę że szczerze się jak głupia sama do siebie.

   Może jednak dobrze się stało? 

   Zawsze jak wpadniemy w kłopoty zaboli to mniej. 

Znowu na szybkiego, więc błędów pewnie od groma, ale chciałam po prostu COKOLWIEK wstawić