Rozdział 29: ♧ Gdy duchy przybierają ludzką postać ♧

Po ocaleniu Rey zamówiliśmy sushi i zamierzaliśmy jeszcze trochę poszperać i poszukać więcej informacji, które... Właśnie, które co? Wrzucą mi kolejny fragment do ręki, abym mogła go zgnieść i po problemie? Nie, to by było zbyt proste i piękne. Zamiast tego przyjaciele starali się coś zaradzić na mój "kłopot", podczas gdy ja oddałam się różnego typu, bezcelowym rozmyślaniom nad swoim beznadziejnym stanem.

Jakim trzeba być ułomem, aby dowiadywać się o swoich rodzicielach od osoby trzeciej; jaką trzeba mieć sklerozę? Chyba mnie ma dla mnie ratunku. Z drugiej strony dobrze, że chociaż istniał ktoś taki jak mój przygłupi w kwestii Beyblade przyjaciel.

Dzięki opowieści Rena dostałam kopniaka weny i zamiast zgłębiać techniki wojny, zaszyłam się w koncie pokoju, otoczona ołówkami (z których i tak korzystałam tylko z jednego) i ścinkami po gumce, i szkicownikiem na kolanach. Jednym uchem słuchałam, co mówi Ren i Rey, ale nie wiele z tego zostawało w środku, drugim piosenki, a mózg skupiał się na jak najszybszym narysowaniu twarzy rodziców; chociażby szkicy.

Z ogólnym zarysem twarzy, nosa i ust nie miałam zbytniego problemu; schody zaczęły się przy oczach. Ołówek zamarł nad kartką, wyobraźnia się wyczerpała i ni jak nie mogłam ich zmusić do ponownego wysiłku. Opuściłam rękę i przyjrzałam się wstępnym efektom.

Matka, Kathrina (napisałam to imię pogrubionym drukiem i podkreśliłam dwa razy; dla pewności, aby nie zapomnieć) miała pociągłą twarz o ostrych rysach, otoczoną pukielem ciemnych, lekko kręconych włosów. Nie uśmiechała się. Miejsce na oczy zionęło białą pustką.

Ojciec, Ihiro (imię podkreślone trzy razy) miał z kolei kwadratową szczękę z mocno zarysowanymi kośćmi policzkowymi. Usta wykrzywiał lekki grymas rozbawienia. Jasne włosy sterczały we wszystkie możliwie strony i nie okiełznałaby ich tona żelu. Oczu nie było.

Chciałam spalić kartki samym spojrzeniem, ale w końcu szybkimi, zirytowanymi ruchami zamazałam miejsce na oczy, jak to czasem robi się w mandze, gdy postać jest wkurzona, zirytowana, zawstydzona itp.

Zamknęłam zamaszyście szkicownik i wrzuciłam do plecaka. Oparłam głowę o ścianę i przymknęłam powieki.

— Chcę z tego zrezygnować — oznajmiłam zbolałym tonem. Otworzyłam oczy, aby akurat zobaczyć jak kumple wymieniają szybkie spojrzenia. — No, co, czego znowu nie wiem?

— Widzisz, Meg — zaczęła Rey. - Podczas gdy ty oddawałaś się objęciom Bzdetusa i Wenusa, my odkryliśmy coś, co raczej nie pozwoli ci zrezygnować.

— Ta, bo sama stwierdziłam, że chcę to szybko skończyć, bo tamci mnie znajdą, a wtedy khyk — przejechałam ołówkiem po szyi.

— Nie tylko — wtrącił Ren, niepokojąco smętnym tonem.

— Co znowu?

— Nie znam się za bardzo na tym całym beyblade'owaniu, ale jedna rzecz mnie nurtowała — co dzieje się z przegranymi?

Napięłam się jak struna.

— Choroba, nie myślałam o tym. Może... Po prostu odpadają?

Hisama podkręcił głową, splatając ręce na torsie.

— Nie do końca. Kiedy bleyder i jego bestia przegrywają w pojedynku, co jest równoznaczne z zatrzymaniem się bey'a lub zgonem bleydera, ich dusze trafiają do Velvederu.

— Do czego, kurde mać? — spytałam cicho i pochyliłam się do przodu, mrugając kilkakrotnie.

— Coś, co generuje Dysk, albo cuś takiego. No taka kraina, jak ta, do której czasem przenosi cię Valciria— objaśniła Rey, obracając między palcami Seth’a.

— Taka świadomość?

— Niom.

Zmarszczyłam brwi, każąc mózgowi myśleć.

— Ale skoro to świadomość... Musi to być świadomość czegoś. No nie?

Po ich minach wyczytałam, że jedziemy tym samym wagonem.

— Zgaduję, że to nic fajnego — wymamrotałam. — Czyli coś siedzi w Dysku i nim kieruje... Przyciąga, żeby brać w tym udział... — Moje rozmyślenia gwałtownie przerwał dzwonek tlefonu, a jako że miałam ustawiony na dzwonek oppening z Atack of Titans, omal nie padłam na zawał.

Rey, która siedziała bliżej mojego telefonu, zerknęła, kto dzwoni.

— Król lew — zakomunikowała i rzuciła mi urządzenie.

Cudem je złapałam, za nim rozwaliło się na ścianie.

— No, co tam, Simba?

— Daruję ci tę podłą ksywę, bo nie uwierzysz, co widzę, stojąc na balkonie.

— Chcesz skoczyć? - Położyłam się na plecy.

— Na twoje nieszczęście — nie. Za to albo mam zwidy od tego taniego piwa co tu sprzedają, albo na pustyni coś błysnęło i huknęło.

Wyprostowałam się gwałtownie.

— A mówiąc „coś”, miałem na myśli, że to może ten twój kawałek się tu zjawił…

— Gdzie konkretnie? — weszłam mu w słowo, z trudem panując nad kołaczącym sercem.

Upłynęła chwila nim raczył odpowiedzieć; słyszałam jak bierze długi łyk z puszki.

— Tam, gdzie niegdyś był główny ośrodek handlowy — kilka kilometrów za miastem są takie stare ruiny...

— Dzięki wielkie, jesteśmy kwita! — Rozłączyłam się, nim coś odparł. Zerwałam się z łóżka; Rey i Ren już stali na nogach gotowi przyjąć rozkazy.

Skinęłam głową na ich pytające spojrzenia. Bez słowa wypadliśmy z pokoju.

♧~♧~♧

Co zastaniemy w tych ruinach? Czy faktycznie pojawił się tam fragment? Czy powinnam ufać Simbie, albo raczej – czy powinnam ufać swojemu przeczuciu? A jeśli fragment tam jest, to czy inni naznaczeni już go namierzyli/złapali/zniszczyli? Jacy będą pozostali wybrani, jak silni?

Potrząsnęłam głową. Takich pytań mogłam mnożyć i mnożyć, a i tak do niczego konkretnego bym nie doszła, prócz tego, że bardziej bym podupadła na duchu.

Skup się na czymś pożytecznym, Meg, na przykład, żeby nie zlecieć.

Nie zwróciłam uwagi na to, co mijaliśmy po drodze, mknąc w przestworzach; zresztą i tak byłby to tylko piasek, piasek, kamienie i jeszcze raz piasek.

Zbliżamy się – oznajmiła Valciria.

Przeniosłam wzrok na horyzont, gdzie wyłaniały się pierwszy budynki, albo raczej ich resztki. Przypomniały mi połamane kości i czaszki wetknięte w ziemię.

— Będziemy skakać — krzyknęłam, przekrzykując świst wiatru.

— Że teraz?! — pisnął mi do ucha Ren.

Wywróciłam oczami.

— Tak, teraz, pacanie — sarknęłam. — Jeśli Valca całym swoim cielskiem spadnie na ziemię—

O przepraszam, aż tak gruba to nie jestem!

—…To wyrządziłaby spory harmider. A my próbujemy zachować choć cień dyskrecji.

Po paru minutach, gdy Valca była dostatecznie blisko ziemi (abyśmy się nie zabili), rzuciłam treściwe „teraz!”, na które całą trójką zsunęliśmy się z grzbietu smoczycy na pewny grunt. (Rena musiałam pociągnąć, bo zostałby tam jak kołek w płocie).

Ja i Rey w miarę gładko wylądowałyśmy, podczas gdy Hisama złapał równowagę, lecz zaraz ją utracił i przekoziołkował kilka dobrych metrów, nim zatrzymał się na jakimś głazie.

— Hramolę, to nie dla mnie — wymamrotał, próbując wytrzepać z włosów, chociaż pół tony piasku.

Zmiana strefy czasowej na coś się przydała – w Tokio zapadła już ciemna noc, a tutaj słońce dopiero chyliło się ku kołysce, dzięki czemu mieliśmy parę godzin w zapasie, aby się rozejrzeć, pomimo nużącego znużenia.

Zacisnęłam dłoń na Valcirii, która wróciła już do postaci bey’a, i wdrapaliśmy się na małe wzniesionko.

— Mini Armagedon — mruknęłam.

Miasteczko na dobrą sprawę kiedyś mogło stanowić spore miasto. Powiodłam wzrokiem po tym, co zostało z małych lub większych budynków — wszystko przykryła gruba warstwa kurzu i piasku. Ruiny ciągnęły się aż za kolejną górkę i pewnie rozciągały się jeszcze za nią.

— Podobno mieszkańcy wymordowali się nawzajem, a zniszczenia spowodowały walki terrorystów — objaśnił Ren, obracając telefon.

— Świetnie, jeszcze brakuje, abyśmy wpadli na jakąś minę - cmoknęłam. Westchnęłam. — Dobra, nie ma, co tracić czasu; najprościej będzie się rozdzielić. Ja pójdę z Renem, bo ta pierdoła se nie poradzi. — Zerknęłam pytająco na Rey.

Makimoto wzruszyła ramionami.

— Mi to lotto.

— W takim razie jak coś zobaczysz, zadzwoń. W drogę! 

♧~♧~♧

Jak uzgodniliśmy, tak też zrobiliśmy. Rey poszła na wschód, za towarzysza mając Seth’a, który bez problemu radził sobie z wszechobecnym piaskiem (w końcu to jego żywioł), a ja zadowoliłam się Renem. Musiałam dbać o jego tyłek i o swój. Chociaż w tej drugiej kwestii mam już zaufanego ochroniarza — Valciria nie radziła sobie najlepiej na piasku ani na niczym, co nie było twarde, więc przeskakiwała od jednej skały do drugiej. Ona tak jak Seth pozostała w krążku; w końcu zależało nam na dyskrecji.

Wioska jak już zostało wspomniane, do małych się nie zaliczała, więc przeczuwałam, że spędzimy tu dłuuugie godziny. O ile fragment w ogóle tu jest. Może tylko mi się zdawało? Może Simba też miał zwidy?

Rąbnęłam palcem w wystający z ziemi kamień, dzięki czemu przestałam robić za ascetę. Przełknęłam głośne przekleństwo i jedynie złapałam się za nogę, podskakując w miejscu.

— Wychodzi na to, że to ja będę robił za niańkę — zaśmiał się cicho Ren.

— Zobaczymy jak będziesz gadał, gdy rozpędzony i rządny krwi bey będzie leciał wprost na ciebie — odparowałam, ruszając dalej, przez chwilę lekko kulejąc, ale szybko zapomniałam o bólu.

Hisama zamyślił się, doganiając mnie. Przeszliśmy stertę głazów, która niegdyś była jakimś małym domkiem. Dosłownie przez sekundę dalsza część mojej podświadomości zastanowiła się, kto w nim mieszkał, jaka rodzina, czy były tam dzieci, czy wszyscy zginęli, a może ktoś ocalał?

Potrząsnęłam głową, gdy Ren zadał durne pytanie nr 34:

— To bey'e mają uczucia, odczuwają emocje?

Valciria zatrzymała się gwałtownie przed skokiem na niższy poziom, a ja razem z nią. Siłą woli powstrzymałam ją, i siebie, aby nie przywalić Renowi.

— Bożee, widzisz, a nie grzmisz, a jak grzmisz to nie trafiasz — westchnęłam w bezchmurne niebo i gdy żaden grzmot nie nastąpił, odparłam cierpliwie: — Tak, Bestie czują i to jak najbardziej, a co więcej słyszą i rozumieją, jakie bzdury na ich temat wypowiadają tacy tępacy jak ty. — Nie czekając na niego, przeszłam przez gruzy i zeskoczyłam na piasek, cały czas rozglądając się za błyszczącym kawałkiem pizzy.

— Po prostu jestem ciekaw. — Ren szybko mnie dogonił. Jego jeden krok to moje dwa. — Czyli Valciria nas teraz słyszy?

— Yep, a ja w swoim umyśle słyszę też jak opowiada sposoby twojej śmierci.

Wzdrygnął się

— No co, wyjątkowo działasz jej na nerwy swoim debilizmem — wzruszyłam niedbale ramiona, przyspieszając.

— Ona chyba nigdy za mną nie przepadała — mruknął w zamyśleniu. — Jak twój ojciec — wyszczerzył się i sam potruchtał do przodu.

— Hę? — zdziwiłam się jednocześnie z Valcirią. Musiałam podbiec i przeskoczyć głaz, aby go dogonić. — Co masz na myśli, Hisama?

Wzruszył ramionami i odwrócił głowę w moją stronę, wciąż się uśmiechając, ale jakby nerwowo.

— Już nie pamiętasz, jak chciała mi łeb odgryzać?

— Szczerze to mało pamiętam z dzieciństwa — burknęłam.

— Trauma po wydarzeniach z Kagutsu?

Powróciłam głową. Kilka kosmyków już wcześniej uciekło z kucyka i teraz łaskotało w nos. Zgarnęłam je za uszy.

— Przez Ośrodek — wymamrotałam, czując, że jestem w stanie się przed nim otworzyć. W końcu to mój najlepszy kumpel, prawie jak starszy, opiekuńczy brat. — Przez tą całą "terapię”, dzięki której dzieciaki miały zapomnieć o poprzednim, traumatycznym życiu. Nadawali nam nowe imiona, nazwiska i historie. Tylko dzięki Valcirii, która co noc powtarzała moje imię jak kołysankę, nie zatraciłam się jak inni. Lecz i tak na nic się to zdało, bo wspomnienia z dzieciństwa rozlały się jak farba na płótnie, gdy poleje się je wodą. Mam tylko jakiś mglisty obraz dawnych czasów...

— A jak na ciebie wołali? — spytał nagle.

Stanęłam i oparłam dłonie na biodrach.

— Ja ci tu się wyżalam, a ty mnie o durne imię pytasz!?

Unosił ręce w obronnym geście.

— Jestem tylko ciekaw!

Fuknęłam na niego i przeszłam między dwoma ścianami. Robiły za kuchnie, salon, czy pokój dla dziecka?

— Arisaka.

— Hm? — Ren spojrzał na mnie z ukosa znad telefonu, na którym widniała mapka.

— Arisaka, tak na mnie wołali. Głupie imię, no nie? Nie podobało mi się, ale ktoś zdrobnił je na "Ari" i już mi bardziej pasowa... — Zamilkłam, gdy coś z boku błysnęło mi po oczach. Zatrzymałam się i odwróciłam w tamtą stronę, przysłaniając oczy dłonią i wytężając wzrok. Odbłysk się nie powtórzył.

— Ari? — spytał niepewnie Ren, gdy już chciałam iść dalej.

— Nie mów tak do mnie! — uniosłam się bardziej, niż zamierzałam. — Nie lubię ani tego imienia, ani zdrobnienia, bo przypomina mi o koszmarze z ośrodka i osobie, którą...! — Znowu błysk, z tej samej strony. Fragment?

Nie czekając na Rena, pognałam w stronę, z której widziałam światło. Valciria szybko zawróciła na odpowiedni kurs i mnie dogoniła. Bieganie w piasku jest o wiele bardziej męczące, szybko się o tym przekonałam, lawirując między stertami kamieni i śmieciami. Dwa razy zawadziłam o coś nogą, a raz nie odzyskałam równowagi i zaryłam w piasek, jednak wizja, że tam jest fragment, fragment, który mogę zniszczyć, kończąc to wszystko nim się na dobre zacznie, dodawała motywacji. Nie wiedziałam ile przebiegłam, ale w którymś momencie błysk zniknął mi z pola widzenia.

Zatrzymałam się gwałtownie, wzniecając obłoczki kurzu i piasku. Rozejrzałam się dookoła, z łomoczącym sercem. Musiałam dobiec do czegoś, co kiedyś stanowiło rynek, a teraz było pustym na kilka metrów polem, otoczonym z dwóch stron gruzami, z trzeciej ścianą, która oparła się trzęsieniom. Nigdzie nie widział kawałka pizzy, będącego końcem moich problemów. 
Ani tym bardziej Rena. Szlag, jeśli ten palant się zgubił...

Przycisnęłam dłoń do czoła.

— Najpierw myśl, potem działaj, Meg — nakazałam sobie n-ty już raz w życiu.

Odetchnęłam i otworzyłam oczy. Fragmentu jak nie było, tak nie było; Valca czujnie wirowała na płaskim fragmencie dachówki prawie tuż przy mnie. Dlaczego Dysk wybrał akurat takie miejsce na ujawnienie się? Najpierw Koma, teraz inna wioska w pcimiu górnym. To się kupy nie trzymało.

— Chodź Valca, szukamy fajtłapy Rena.

Odwróciłam się na pięcie z zamiarem powrotu tą samą drogą, gdy uderzyło we mnie złe, bardzo złe, przeczucie. Uczyniłam ledwie krok, gdy poczułam czyjś palący wzrok na plecach. Inny wybrany. Takie było pierwsze skojarzenie.

Valca.

Jasne.

Rozluźniłam mięśnie, by następnie gwałtownym ruchem sięgnąć po wyrzutnie, złapać w locie Valcirię i od razu załadować, odwracając się o 180 stopni.

— Widzę, że nadal jesteś w formie, Ari.

Wyrzutnia  prawie wypadła mi z ręki, oczy rozszerzyły, serce zamarło.

Zobaczyłam duchy.

I to tak; może bez podsumowania, bo w zasadzie nie ma czym się chwalić a marudzić wam nie chcę ^^"