Rozdział 30: ♧ Kwiaty, które kwitną w ciemności, mogą żyć tylko w ciemności ♧

      Pojawiły się na ocalałej ścianie, zaledwie dziesięć metrów ode mnie. Jeden stał, miał postać barczystego mężczyzny, lekko po trzydziestce. Kwadratową szczękę okalały kruczoczarne włosy, długie za ramiona, spięte w koński ogon. Granatowy garnitur pochodził z bogatego sklepu; na lewej klapie widniał znajomy symbol. Na oczy padał cień, a usta rozciągały się w uśmiech, bardzo niepokojący uśmiech.

      Obok niego siedziała mała dziewczynka, na oko 9/10 lat, machając nogami w powietrzu. W długie ciemne włosy, połyskujące purpurą i spięte w dwa kucyki, wplotła bordowe wstążki. Czarny kombinezon podkreślał jej szczupłe, ale nie chude ciało. Zwiesiła nisko głowę i dopiero, gdy ją podniosła, napotkałam jej wzrok. Wiśniowe tęczówki wgryzły się w moje ciało, a jej usta wypowiedziały trzy jadowite słowa:

       — Stęskniłaś się, Ari?

     Poczułam jak ktoś łapie mnie za ramię i gwałtownie odciąga do tyłu. Ocknęłam się, zamrugałam kilka razy, otępiałym spojrzeniem patrząc na Rena, który ściskał moje ramię. Hisama z kolei wpatrywał się przed siebie. Powiodłam tam wzrokiem. Obraz zatrząsł się jak w prastarym telewizorze przy stracie sygnału. Mężczyzna skurczył się w barach, stał się bardziej wątły, a przede wszystkim włosy przybrały popielaty odcień. Dziewczynka też uległa znacznej przemianie — wyrosła, włosy miały już bardziej fioletowy odcień, opadając na kościste, już nie szczupłe, lecz przeraźliwie chude, ramiona. Jedyne, co się nie zmienił to kombinezon — krótki rękaw od czarnej, lateksowej bluzki, wzmacnianej przy bokach brzucha, obcisłe spodnie, biodra przepasane skórzanym pasem, przy nich wyrzutnia i pudełeczko. Najbardziej jednak w oczy kuł szkarłatny symbol na piersi.

        Znak Ośrodka.

     — K-k-k... — Nie byłam w stanie nic wydukać; opadłabym na kolana, gdyby Ren mnie nie trzymał. 

     — Meg!? — Głos Rey. Makimoto chwilę później wyskoczyła zza głazów z naładowaną wyrzutnią w ręku. Od razu spostrzegła dwie postaci i stanęła jak wryta. Otrząsnęła się szybciej ode mnie i podbiegła do nas.

     — Megi, powiedz mi, że jej tam nie ma, że czacha mi się przegrzała — wyszeptała przez ściśnięte gardło, nie opuszczając wyrzutni i nie spuszczając wzroku z przybyłych.

       Pokręciłam głowa nadal zbyt zszokowana by trzeźwo myśleć.

       — Nie...

       Dziewczyna uśmiechnęła się szeroko, równie niepokojąco jak widmo tamtego faceta, i zeskoczyła na ziemię, lądując z gracją kota. Włosy opadły powoli. Postąpiła dwa kroki w naszą stronę.

     — To widmo tak? Ona na serio nie żyje, powiedz mi, że ona jest trupem, Meg!

     Nogi miałam jak z waty, gardło ściśnięte jak w imadle. Oczy zaszły łzami, łzami wściekłości, żalu, strachu, albo Bóg raczy wiedzieć, czego.

     Otrząśnij się! — ryknęła Valciria, ale wiedziałam, że jest równie skonsternowana jak ja i Rey. Jak zwykle musiała grać twardą, gdy ja wymiękałam.

     — No, co, nie wierzycie w duchy? — odezwał się Urs, który zeskoczył za nastolatką. Byli w zmowie, to dla niej pracował. Ale przecież... Ona miała być trupem. — Zwłaszcza ty, Megiś? Przecież jednego już spotkałaś! — Uśmiechnął się na swój durny sposób, wskazując na siebie.

     — Jak? — spytałam jedynie, mając wzrok utkwiony w dziewczynie. — Jak przeżyłaś, Karma? — wyszeptałam.

      Uśmiechnęła się, wyraźnie zadowolona, że ją pamiętam.

      — Dzięki temu, co ty uważasz za całe zło świata — odparła, przekrzywiając lekko głowę, tak jak robiła to w dzieciństwie.

      Nadal mówiła cicho, ale zarazem ostro. Nadal, gdy wiedziała, że jest na wygranej pozycji, przekrzywiała lekko głowę na lewą stron. Nadal przenosiła ciężar ciała na prawą nogę, bo przy nadmiernym wysiłku lewą część ciała dźgał ostry ból; wypalili jej symbol zbyt wcześnie i organizm nie do końca się zrehabilitował. Nadal... Żyła.

  Potrzasnęłam głową, wracając myślami na ziemię.

      — Nie możliwe, aby to uratowało cię przed przygnieceniem głazami, przez kilka ton!

       Twarz jej spochmurniała.

      — Nadal mnie nie doceniasz?

      — Tak — syknęłam twardo. — Nawet twój ojciec nie miał takiej władzy nad mroczną mocą! — warknęłam i postąpiłam krok do przodu, odpychając Rena i Rey, którzy chcieli mnie zatrzymać. Zaskoczenie mijało, przychodziła złość, dodająca sił, by chociażby myśleć.

      — Mój ojciec był pomyłką; przyjął na siebie za dużo — odpowiedziała spokojnie, bez żadnych emocji.

      — I dlatego zginął, a ty powinnaś razem z nim! — Dobrze nie skończyłam zdania, gdy przede mną wystrzeliła ściana zbudowana z nie, czego innego jak materialnej mrocznej mocy. Za późno się powstrzymałam, i cofnęłam o krok. Karma przeszła przez falującą zaporę, jakby ta była z... Mgły. Otworzyłam szerzej oczy.

       — Teraz już widzisz? Podrasowałam troszkę mroczną moc generowaną przez Ośrodek, inspirując się tobą. — Ostatnie słowo zdołała wyszeptać mi na ucho, tak znajdowała się blisko. Wyrzutnia drżała mi w dłoni; Valciria chciała się uwolnić.

      — Gdy cię popchnęli, a sufit się zawalił posłużyłaś się mroczną mocą jako ochroną, ta? — wymamrotałam ze wzrokiem wbitym w drobinki piasku.

      — Musiałam jeszcze użyć Dumorta, ale to szczegół. Grunt, że Legendarni to banda ćwoków, którzy jarali się, że pokonali mnie, Pluto, Doji'ego... I Rago — największych antagonistów roku.

        — Po pierwsze, pokonali wspomnianych, nie wliczając ciebie, niestety. Po drugie: nie należałaś i nie będziesz należeć do największych antagonistów. — Mój wzrok spotkał się z jej. Ściana mrocznej mocy zaczęła zanikać, jakby wchłaniała ją ziemia. Zbierała z powrotem energię.

       — Mylisz się — odezwała się w końcu jadowitym szeptem. — Zmieniłam się, zmieniłam się od Ośrodka, od walki z Nemezis... Cały czas przechodziłam przemiany, podczas gdy ty nadal tkwiłaś przy tym swoim durnym ideale.

       — Skąd możesz to wiedzieć? — warknęłam, ale nie uzyskałam odpowiedzi.

  Wiedziałam, że Rey potrafiła być wybuchowa, ale nie myślałam, że w tamtym momencie wskoczy między mnie a Karmę i wyceluje jej wyrzutnią między oczy.

       — Nie wiem jak przeżyłaś i nie obchodzi mnie to; masz jedynie zostawić moją przyjaciółkę, zrozumiano, zasrana jędzo?! — wrzasnęła Makimoto.

       Karma spojrzała na mnie przeciągle, ponad jej ramieniem.

      — Aaa, więc ta blondi to teraz twoja nowa przyjaciółka? A ja to, co?

      — Ty się nie liczysz — ucięłam. Zignorowała mnie. Nachyliła się w stronę Rey.

      — Makimoto Rey, robisz fatalny błąd, stając między dwoma dziewczynami, które niegdyś były jak siostry. Te czasy to Ośrodek, o którym pewnie nie wiele wiesz, co? Skrócę ci to: Ari trafiła do Ośrodka w wieku 7 lat; od razu się zaprzyjaźniłyśmy, bo byłyśmy — i jesteśmy — do siebie podobne. Przez kolejne trzy lata byłyśmy jak te siostry; to ja jej pomagałam, gdy wpierw nie mogła się odnaleźć, ja wymyśliłam zdrobnienie jej imienia, którego w pełni tak nie cierpiała; to ja ją wspierałam, gdy podawali jej za dużą dawkę. A ty, co dla niej zrobiłaś?

      — Jestem przy niej i wspieram ją, bardziej niż ty!

      — Błąd. — Karma wyprostowała się. — Jesteś osobą, która nic o niej nie wie. Nie wiesz, czemu gdy ze mną walczyła podczas starcia z Nemezis omal nie przegrała; nie wiesz, czemu jest tak odporna na mroczną moc, gdy walczyła z Agumą i innymi, nie wiesz o niej nic.

      — Zawrzyj się! — Za późno zareagowałam; Seth wystrzelił z kuczera.

      Karmę nawet to zadowoliło. Uniosła lekko rękę (nie dostrzegłam na dłoni śladu wybrańca), a w tym samym momencie zza jej pleców wystrzeliły dwa czarne kolce, błyszczące w promieniach słońca.

      Rey krzyknęła i zakryła rękami twarz, gdy uderzył w nas silny podmuch, po tym jak Seth starł się ze szponami.

      Wiedziałam, do czego to zmierza, ale nie wiedziałam, że jej zdolności wskoczyły na tak wysoki poziom. Od zawsze była zdolna, najzdolniejsza ze wszystkich z Ośrodka, najbardziej uparta i zawzięta w dążeniu do celu. Po tym wszystkim stała się jeszcze bardziej niebezpieczna.

      — Karma przestań! — zawołałam, widząc jak dziewczyna przednio się bawi, zasypując Seth’a gradem pocisków, nawet się przy tym nie męcząc; ciernie atakowały non stop, i odnosiłam wrażenie, że wychodzą z ciała mojej ex przyjaciółki, czerpiąc od niej energię.

       Uśmiechnęła się do mnie, ni krzty wesoło.

      — Zrobisz coś, czy pozwolisz mi pokazać tej blond wywłoce, z kim zadarła?

      — Przestań.

      Seth zaczął niepokojące drżeć, starając się wytrwać pod salwą ataków, które po słowach Karmy się nasiliły. Jeśli czegoś nie zrobię, a Seth, albo nie daj Rey, zostaną draśnięci, przy obecnym poziomie manipulacji Karmy, mogą zostać opętani tym Gównem natychmiast.

       Zacisnęłam mocniej dłonie na wyrzutni.

       — Meg, zrób coś! — krzyknął Ren, który przez cały czas stał sparaliżowany, ukryty za głazem. Też mi rada!

       — W tej chwili PRZESTAŃ! — Wszystko podziało się w kilka sekund.

      Srebrno-szary promień wskoczył między Seth’a a Karmę; dwa błyskawiczne ruchy przecięły w połowie kolce, który nim opadły na piach, zniknęły, a na ziemię upadła tylko nieruchoma Valciria, zaraz potem ja.

      — Czemu znowu mnie dręczysz? — szepnęłam, widząc jak moje łzy moczą piach. Zacisnęłam na nim dłonie i zadarłam głowę, by upewnić się, że Rey stoi sparaliżowana, ale zdrowa, lecz  przede wszystkim, by patrzeć w twarz Karmie, gdy będę mówić, co mi leży na wątrobie. Chwiejnie wstałam, nie próbując nawet powstrzymać słonych kropel. — Dlaczego nie smażysz się w piekle wraz z ojcem? Dlaczego tu jesteś; dlaczego ranisz moich przyjaciół? Odpowiedz! — Z każdym zdaniem i słowem, szept przechodził we wrzask. — MÓW!

      — Koszmary nigdy cię nie opuszczą — odpowiedziała cicho. — To raczej ja powinnam się ciebie spytać:  dlaczego odebrałaś mi ojca?

      Ostatnie zdanie odczułam, jakby uderzyło mnie biczem w twarz. I nawet głośny warkot nie zdołał wypychać tych słów z mojego umysłu.

      Podniosłam wzrok i spojrzałam tam gdzie wszyscy — na horyzont, gdzie na krańcu miasteczka lądował ciemny, podłużny kształty, wzniecając przy tym obłoki kurzu i piasku. Helikopter.

      — Chyba mamy nowego gracza, szefowo — odezwał się Urs z wyraźnym zadowoleniem na twarzy. 

      Karma skinęła jedynie głową i wykonała minimalny gest nadgarstkiem, a wszystkie ciemne plamy, które ją otaczały zniknęły. Można by pokusić się o stwierdzenie, że wyglądała zwyczajnie. Ale ja i tak widziałam niewidzialną ciemność, jaka ją otaczała. A ta ciemność była spowodowana nienawiścią. Do mnie.

      — To nie jest nasze ostatnie spotkanie, Ari — odezwała się, nie odrywając wzroku od helikoptera, który przysiadł na ziemi, kilkaset metrów od nas. — Od dzisiejszego dnia, do końca Wojny o Dysk, będę obecna w twoim życiu, albo osobiście, albo spotkasz moich przedstawiciel: Ursa tudzież Nero, mistrza Zabójcy, z którym niewątpliwie się już zaprzyjaźniłaś. Ta Wojna dała mi idealną okazję, by znów się z tobą spotkać, patrzeć ci w twarz, patrzeć jak będziesz cierpieć. Nie mogłam przepuścić takiej okazji. — Westchnęła. — Szkoda tylko, że nie jestem naznaczoną; z wielką przyjemnością bym patrzyła jak twój smok wraz z tobą trafiają na wieki do Velvederu. Lecz to i tak za mała kara dla kogoś takiego, jak ty. — Spojrzała na mnie przez ramię, w jej oczach gościła bezdenna pustka. Oraz ogromny żal, do którego się nie przyznawała.

      Odwróciła się na pięcie i z Ursem, jako wiernym sługą ruszyła w stronę miejsca, gdzie wylądował helikopter.

      Nie zatrzymując się, wypowiedziała ostatnie słowa:

      — Ostatnie kazanie na dzisiaj, Ari. „Kwiaty, które dorastały w ciemnościach, mogą być spokojne tylko w ciemnościach”. Zapamiętaj to, bo będziesz wypowiadała te słowa nad swoim pustym grobem.

      Po czym zniknęli mi z pola widzenia, a to, dlatego że otoczyły ich jęzory czarnego ognia.

      Nie wytrzymałam, zatupałam wściekle nogą o ziemię, i wydarłam się w niebo, przeklinając własne życie.

Zaraz nastaną pracę remontowe, więc proszę się nie zdziwić, jak w szablon w połowie może być zrobiony a w połowie nie xD