Rozdział 31: ♧ Podwójna randkę ze śmiercią czas zacząć ♧

    

    Wy nic nie rozumiecie, zwłaszcza ty, Makimoto!

     Może dlatego, że nigdy nie powiedziałaś mi prawdy!

     Zacisnęłam powieki, przeskakując nad głazem. Za sobą usłyszałam jak dwie pary stóp lądują gładko na ziemi, depcząc mi po piętach.

     Nigdy ci o tym nie mówiłam, bo nie chciałam cię w to mieszać.

     Więc uznałaś, że okłamywanie mnie to najlepsze rozwiązanie!?

     Nie mówiłam ci całej prawdy.

     Mówiłaś mi gówno prawdę!

  Potknęłam się, ale szybko odzyskałam równowagę. Zacisnęłam mocniej dłoń na bey'u. Wyrzutnia obijała mi się o udo. Kątem oka widziałam Rey.

      Kim ona dla ciebie tak naprawdę jest? Bo wychodzi na to, że tylko ona mówi prawdę.

      Nie wierz we wszystko, co mówi!  To manipulatorka.

      Więc mi wytłumacz! 

     Silna ręka pociągnęła mnie za kołnierz, prawie wywracając, i przytrzymując. Nieobecnym wzrokiem spojrzałam na Rena.

     — Chyba dochodzimy; musimy być ciszej.

     Nadal otępiała po wszystkim, co zaszło, skinęłam powoli głową, łapiąc urywany oddech. Przełknęłam z trudem ślinę i wzięłam solidniejszą porcję powietrza. Kilkadziesiąt  metrów przed nami widziałam zarys śmigieł helikoptera, ale zero śladów Karmy i Ursa. Co jak już doszli? Przekabacą innego wybranego na swoje stronę; już to zrobili? A może to wcale nie naznaczony?

     Skup się — nakazała Valciria.

     Jak się w ogóle czujesz? — spytałam drętwo. Ciągle czułam, że trzęsie mi się ręka.

     W porządku — odparła ogólnikowo po chwili.

     Valca... Przepraszam, nie powinnam tak nagle kazać ci ścierać się z mroczną mocą, wiedząc, że od dawna z tym nie walczyłyśmy...

     Daj spokój — ucięła łagodnie. — Wszystko gra.

     Niepewnie skinęłam głową.

     Odpoczywaj, musisz nabrać sił. Postaram się, aby konfrontacja obyła się bez walki. — Chociaż w to wątpiłam. To była Karma i Urs, oni urodzili się do wszczynania walk.

      — Idziemy — zarządziłam, nie wiedząc nawet kiedy objęłam rolę dowódcy.

      Ren mnie wyminął, zaraz po nim Rey. Przystanęłam, wbijając wzrok w plecy Makimoto.

      — Rey...

      — Nie teraz, potem pogadamy — rzuciła przez ramię, nie zatrzymując się. Zauważyłam, jak kurczowo ściska wyrzutnię z naładowanym Seth'em. Poczułam, że się rumienię. Ze wstydu.

      Pierwszy raz na poważnie pokłóciłam się z Makimoto, wystawiając naszą przyjaźń na szwank. A przez co? Przez to, że nie powiedziałam jej prawdy. Jestem zasraną egoistką. Ale wyjaśnię jej wszystko, gdy będzie po wszystkim. Na pewno. Opowiem jej całą prawdę o Ośrodku, o tym, czemu Karma mnie nienawidzi, o tym, co mnie z nią łączy.

     Z tym żelaznym postanowieniem dogoniłam ich i razem wdrapaliśmy się na wzgórze, usłane głazami, które posłużyły, jako podpórki dla naszych rąk i nóg. Przed nami rozciągał się widok na piaszczystą dolinę, nie powstałą w skutek naturalny — musiała tu wybuchnąć bomba. Zerknęłam w prawo. Niedaleko nas stał biały helikopter bez pilota. Podeszłam bliżej. Obeszłam go dookoła; nie znalazłam ani jednej żywej duszy. Tylko złoty symbol, bardzo dobrze znany w świecie biznesu, jak i Beyblade.

     — Osz w dupę — szepnęłam, a w tym samym momencie ziemia się zatrzęsła. Czyżby ktoś zamierzał mnie ukarać za nieładne słownictwo. Podparłam się o maszynę, by nie upaść i spojrzałam przed siebie. Za kolejnym wzniesieniem ku niebu wystrzeliły dwa promienie — granatowy i fioletowy.

     Urs zaczął zabawę.

     Zbiegłam w dół doliny, a potem zaczęłam wdrapywać się z powrotem na przeciwległe wzniesienie. Tutaj sprawa się skomplikowała, bo nie było czego się chwycić, a piasek osuwał się spod nóg. Ześlizgnęłabym się ładnie w dół, gdyby czyjaś ręka mnie nie popchnęła. Znalazłam zaczepienie dla stóp. Obok mnie stała Rey. Posłała mi krótkie spojrzenie i ruszyła dalej. Szybko ją dogoniłam, Ren został gdzieś w tyle. I dobrze, niech trzyma się w cieniu.

      W dole rozciągało się już tylko szczere pole miliona ziarenek piasku. Prócz tego naszym oczom ukazały się dwie postacie, stojące od siebie w odległości kilkunastu kroków. W wolnej, jako tako utwardzonej przestrzeni między nimi wirowały dwa bey'e. W jednym bez problemu rozpoznałam Nazira. Widok drugiego sprawił, że ziemia osunęła mi się spod nóg. Dosłownie.

      Ren, nie chcąc nic przegapić wdrapał się błyskawicznie na wzgórze, ale nie zdążył wyhamować w skutek, czego cała nasza trójka w plątaninie własnych ciał stoczyła się na pole walki.

      — Efektowne wejście, Megiś!

     Zdmuchnęłam włosy z twarzy, mimo że doskonale wiedziałam, kto się ze mnie nabija. Z trudem zrzuciłam z siebie Rena i wyplątałam swoje nogi z nóg Rey. W miarę godnie spróbowałam wstać na nogi. Urs pomachał mi na przywitanie całkiem rozluźniony, jakby w cale właśnie nie walczył. Z kim? 

      Przeniosłam wzrok na jego przeciwnika i nie powstrzymałam głośnego jęku.

      — No nie, jeszcze ty?

    Jego postać przez nieskazitelnie biały garnitur zdawała się błyszczeć anielską energią. Szkoda tylko, że ten anioł okazał się diabłem.

     — Nakane Megan, nie sądziłem, że jeszcze cię tu spotkam.

     Karma.

     Urs.

     A teraz jeszcze on; normalnie gorzej być nie może!

      — I vice versa, Julianie Konzern — warknęłam i gdybym umiała sztyletować wzrokiem, blondyn leżałby już martwy z czternastoma ranami kłutymi.

     Rey zerwała się nagle z ziemi, usłyszawszy te dwa przeklęte słowa.

    — Czy ty powiedziałaś... — Twarz jej stężniała, gdy zobaczyła byłego lidera drużyny Exalibur. Mogę się też założyć, że pobladła. — O holender.

    Destroyer i Nazír odskoczyli od siebie i wrócili do swoich właścicieli, ale nadal przed nimi wirowali. Julianowi też nie spodobał się widok Rey. Przymrużył oczy, a twarz wykrzywił mu grymas zniesmaczenia, jakby właśnie zeżarł cytrynę.

     — Makimoto Rey — wycedził. — Że też na ciebie trafiłem; czy to przeznaczenie?

     Rey uniosła wyrzutnię.

     — Ja się zajmę Konzernem, ty bierz Ursa — powiedziała.   

     — Ej, nie, chwila! Ustaliłyśmy, że jak obie go spotkamy, to obie skopiemy mu dupsko, razem  — przypomniałam. W skrócie dla was — Julian Konzern to nie doszły (dzięki Bogu) narzeczony Rey. Jej rodzice próbowali kiedyś swatać Makimoto z takim laluniem jak Julian, lecz na szczęście Rey miała w głowie nie tylko pieniądze i w porę zerwała zaręczyny, nim stanęła na ślubnym kobiercu. A ja kiedyś obiecałam jej, że pomogę jej skopać mu tyłek. Okazja niemal idealna.

     — Okryłaś mój ród wtedy wielką plamą na honorze, Makimoto. Masz szczęście, że nie biję dziewczyn — powiedział prześmiewczo Konzern, jakby wiedział o czym myślę.

     — Ale  ja za to nie mam problemu z biciem facetów! — odkrzyknęła i uruchomiła Seth’a.

     — Nie radzę. — Za późno usłyszeliśmy jego ostrzeżenie.

     Seth natrafił nagle na niewidzialną barierę, od której z impetem się odbił i odleciał do tyłu, ciągnąc za sobą ogon dymu. Razem z bleyderką.

     — Rey! — Dopadłam do Makimoto, która na wpół leżała pod wzniesieniem. Zaraz dobiegł Ren, cały blady. — Cała jesteś?

     — Co to... było, do jasnej nędzy? — warknęła, wstając o własnych siłach i ignorując moje pytanie. Była tylko trochę poobijana. Podniosła Seth’a, który został zatrzymany.

     — Wybacz, Makimoto, ale ta walka jest zarezerwowana tylko dla wybranych — oznajmił Konzern. Destroyer w ramach potwierdzenia zawirował szybciej.

     Spojrzałam na jego prawą dłoń. Dostałam olśnienia.

     — Kolejny wybrany — jęknęłam.

     — Brawo, Megiś! — Do pogadanki wtrącił się Urs. — Może zechcesz do nas dołączyć?

     — Gdzie jest fragment? — zawołałam, przechodząc do konkretów. Postąpiłam parę kroków w ich stronę.

     — Jeszcze się nie pojawił.

     — To po wuj walczycie?!

     — A widzisz, pan Konzern nie przystał na naszą propozycję, by do nas dołączyć. — Zorientowałam się że nigdzie nie widzę Karmy, przez co zestresowałam się jeszcze bardziej. Nigdy nie wiadomo, czy nie zechce wbić mi noża w plecy. — Więc postanowiłem, że się go pozbędę, aby nie psuł nam zabawy.

      — Ty postanowiłeś, czy może Karma?

      Rozłożył ręce.

      — Grunt, że jest zabawa! — Nazír gwałtownie wyrwał do przodu i natarł na nic niespodziewającego się Destroyera.

      — Meg? — Obejrzałam się na przyjaciółkę. Albo mi się zdawało, albo w jej oczach dostrzegłam coś na kształt zmartwienia. — Co zamierzasz?

      Zacisnęłam dłonie, powracając wzrokiem na pole walki, gdzie chłopaki powrócili do pojedynku, jakby całkiem o nas zapomnieli.

      — Nie wiem. Nie walczyliby, stojąc w miejscu, gdyby wiedzieli, że gdzieś tu jest fragment.

      — Możemy go poszukać. — Ren pierwszy raz zaoferował coś sensownego.

      Skinęłam głową, na znak zgody.

      — Może fragment gdzieś tu jest, ale te tępaki o tym nie wiedzą. — Ściszyłam głos. — Są zbyt zajęci sobą, jak rywalizujące jelenie. Mamy szanse dyskretnie się rozejrzeć. Dobra?

      Powiodłam po nich wzrokiem; zgodzili się bez sprzeciwu. Zresztą, innego planu nie mieliśmy. Na paluszkach zamierzaliśmy udać się z powrotem do miasta, ale coś nam przeszkodziło. Przynajmniej mi.

      — Ne, ne, ty Megiś pobawisz się z nami. — Nie wiedząc nawet kiedy, przede mną wyrosła postać Lancera. Nie zdołałam nawet sięgnąć po wyrzutnię; cios tępym końcem włóczni odrzucił mnie kilkanaście metrów wstecz, wprost pomiędzy Ursa a Juliana.

      Łapczywie nabrałam nową porcję tlenu, bo poprzednio została brutalnie wypchnięta przez uderzenie w brzuch. Kuląc się, udało mi się wstać.

     — Meg! — Ren i Rey już biegli w moją stronę, ale spotkało ich to samo co Seth’a — wpadli na niewidzialną ścianę, doszło jakby do spięcia, wskutek czego oboje odlecieli do tyłu.

      Krzyk uwiązł mi w gardle.

      — Dlaczego... oni... Nie mogą...

      — Bo nie są wybranymi — wyjaśnił Urs, nie przejmując się moją obecnością. Nie stanowiłam dla niego zagrożenia? Spojrzałam na niego tępo, stawiając parę kroków w tył, aby się od nich oddalić. — Spójrz w górę.

      Z trudem zadarłam głowę przez ból karku. Wpierw nic nie dostrzegła. Dopiero gdy przekrzywiłam lekko głowę, a promienie słońca padły inaczej, coś błysnęły na nieboskłonie.

      — To Klatka. Tworzy się gdy wybrani ze sobą walczą. Nikt, oprócz naznaczonych, nie przejdzie. Oto wyjaśnienie dlaczego twoi przyjaciele nie mogą ci pomóc. Jesteś zdana na siebie, sama. Przypomina ci to coś, Megiś?

       Nie, wcale nie widziałam przed oczami przerażonej, pulchnej twarzyczki należącej do małej dziewczynki, którą zamknięto na tydzień w pustym, ciemnym pokoju.

     — Idźcie, dam sobie radę — zawołałam w stronę przyjaciół. 

     Rey nie wyglądała na przekonaną. Wysiliłam się na krzywy uśmiech mówiący „wychodziłyśmy z podobnych tarapatów, prawda?”

      W końcu uległa, pociągnęła Rena i pobiegła z powrotem w kierunku ruin.

     — Sama na dwóch, nie za ambitnie? — prychnął Konzern, wciskając dłonie do kieszeni spodni i zadzierając lekko głowę. — Kiedyś nie dałaś radę nawet mi, pamiętasz? 

     — Dawno temu i nie prawda! Miałam wtedy jedenaście lat i dopiero co wyszłam ze szpitala, a ty się do mnie przypierdzieliłeś!

     — Co nie zmienia faktu, że przegrałaś. 

     — Ugh, zamknij się! —   Uniosłam załadowaną wyrzutnię, ucinając dyskusję. Do przegranych walk lepiej nie wracać, chyba żeby przypomnieć sobie błędy i je naprawić. Problem w tym, że jeszcze nigdy nie miałam „zaszczytu” walczyć z Destroyerem. Szlag. 

     Coś czuję, że to będzie ciężka walka.

Rozdział napisany na spontanie, więc no, nie wiem jak tam z błędami i nooo... spadam xD