Rozdział 32: ♧ A ty, dlaczego bierzesz udział w tej Wojnie? 1/2 ♧

 

      Tak, to zdecydowanie będzie ciężka walka.

     Z piskiem rzuciłam się na ziemię, podczas gdy Valciria wybiła się w niebo, ratując się przed wgnieceniem w ziemię przez Destroyera, a ja przed rozpędzonym kamieniem, któremu bardzo zależało na sprawdzeniu, co mam w głowie. Jednak Nazír nie zamierzał szybko odpuszczać; wyhaczył swoją szansę i zaatakował w powietrzu, strącając Valcę z powrotem na utwardzoną nawierzchnię, jaką stanowiły kamienne płyty.

      Nie polecam nikomu walki jeden na dwóch, zwłaszcza, gdy to ty jesteś tym, który walczy sam, a twoimi przeciwnikami jest dwóch pacanów. 

     — Zasłona dymna!

     Dzięki wyprowadzonej defensywie skryłam się za najbliższą stertą gruzu. Miałam parę chwil na pozbieranie godności i podsumowanie jak mi idzie. Jednym słowem — fatalnie. Nie sądziłam, że przytrzymanie tych palantów będzie aż tak trudne. Nie sądziłam, że jestem aż tak beznadziejna.

      — Nie ukrywaj się, Megiś! 

      Westchnęłam z politowaniem, zgadzając się ze stwierdzeniem Valci, że po kwadransie oboje mamy już ich dość. A nie zanosiło się, żeby miałyśmy wygrać. 

      Ostrożnie wychyliłam się z ukrycia, oceniając sytuację.

      Nazír przeciął obłok, ale tym razem Valca się go spodziewała, więc dzielnie stawiła opór, by w końcu odepchnąć rywala. Znowu każdy bey wirował przy właścicielu; gdyby połączyć nas liniami tworzylibyśmy trójka równoboczny, tyle że ja byłabym wierzchołkiem. Trójkąta Bermudzkiego. Powiodłam wzrokiem po chłopakach. Urs jak zwykle wyglądał jakby miał wywalone na cały świat i życie, natomiast Konzern zdawał się zaraz pęknąć. Oho, czyżby garnitur za bardzo go dusił? Szkoda, że nie przyszedł w zimowej kurtce i szaliku!

      Otarłam pot z czoła. Prażące słońce nie pomagało w utrzymaniu formy. Jak nie walka to pogadanka.

      — Konzern, po co ci to? — zagaiłam najbardziej wyluzowanym tonem, na jak było mnie stać.

      Zmarszczył brwi. 

      — Po co ci walczyć? Myślałam, że porzuciłeś Beyblade.

      Uśmiechnął się pół gębkiem.

      — Powiedzmy, że ostatnimi czasy nic się nie działo, a ja potrzebowałem oderwania się od nudnego życia. 

       — No tak, życie bogacza jest baaardzo nudne — wtrącił Urs, szukając skazy na swoich paznokciach. — Tak samo jak nudne pogadanki! — Spodziewałam się, że przepuści nagły atak, dlatego byłam na to gotowa — Valciria odtrąciła Lancera ogonem. 

      Ale Konzern żył w błogiej nieświadomości, aż do czasu, gdy Rycerz omal nie stracił ramienia.

      Destroyer ledwo ledwo uniknął ostrza Nazira. 

      — Ty idioto! — ryknął Julian, osłaniając oczy przed chmurą piasku, jaka wznieciła się po uderzeniu bestii o ziemię. Nie powiem, jego reakcja troszkę mnie rozśmieszyła. 

     — Nie przejmuj się Julek, w końcu i tak nie jesteś już bogaczem — prychnęłam i w miarę zwinie odskoczyłam przed falą energii od Destroyera. Drugą porcję przyjęła na siebie Valciria.

      — No coś ty, blondasku, chyba nie myślałeś, że zapomniałem jak obraziłeś moją szefową — zaśmiał się Urs i przekrzywił lekko głowę. Nawet z dziesięciu metrów zarejestrowałam charakterystyczny błysk w jego oczach. Odruchowo cofnęłam się o krok. Konzern, bój się. — Wybacz na chwilkę, Megiś, muszę nadrobić ten kwadrans, który straciłem na ciebie. 

      Splotłam ręce na piersiach, prychając. No tak, jak zwykle potrafił mnie obrazić przy każdej okazji. 

      Nazír zakręcił włócznią nad głową; słońce rzuciło na ziemię brodowe refleksy. Z niemym okrzykiem nastawił broń i rzucił się do przodu; nie miał już żadnych oporów i zahamowani, stał się kopią swojego właściciela.  Destroyer sparował atak lśniącym, purpurowym mieczem. Julian jest mistrzem Rycerza, trzeba to zapamiętać, jak i to, że znam już trzech z moich wrogów. Dopiero chwilkę później, po tym jak Destroyer nagle  przybrał na sile, zdałam też sobie inną sprawę — Destroyer był typem dwurotacyjnym. 

      Nim się wtrąciłam, silny podmuch zmieszany z drobinkami piasku smagnął mi boleśnie twarz. Nazír i Destroyer, co rusz krzyżowali bronie, a ich właściciele ciskali w siebie nie miłymi epitetami. Konzerm jednak zdawał się być za spokojny, jak na jego nieokiełznany charakter i fakt, że pot pewnie spływał mu po miejscu, gdzie plecy kończą swą szlachetną nazwę. No, Meg, przypomnij sobie walki Exalibura w zawodach. Jaki był Konzern? Nudny, nadęty... To też, ale jeszcze przebiegły, znowu nadęty, nieuczciwy... Tak, to ostatnie przede wszystkim!

      Destroyer nie był „naturalnym” bey'em; ludzie Konzerna stworzyli go na wzór LDrago, co oznaczało, że prócz prawej rotacji posiadał też lewą, zakazaną. Lecz tylko jednej bey powinien mieć zakazaną rotację, tylko jeden, a Destroyer na pewno nim nie był. 

      A Julian Konzern doskonale wiedział, jak wykorzystać dwie rotacje. Jak podczas walki z młodym Hagane. 

      — Urs, lepiej żebyś...! 

      Moje słowa pochłonął zgiełk; przebił się tylko krzyk Konzerna, nakazujący zmianę rotacji. Szlag, po raz drugi. 

      Zaparłam się mocniej nogami, dzięki czemu nie odleciałam do tyłu. W dłoni Destroyera pojawił się drugi miecz, który złączył z pierwszym, w skutek czego powstała wielka wykałaczka. Tego jeszcze nie widziałam.

      — Potęga Avalonu! 

      Krzyk uwiązł mi w gardle, gdy widziałam, jak Nazír zostaje pchnięty w nok i odrzucony dobre kilkadziesiąt metrów za Ursa. Rozdziawiłam szczękę. Urs tak prosto przegrał? Nie widziałam nigdzie Nazira, ani Ursa; atak Konzerna wzniecił gęsty dym.

      — Podoba ci się dwurotacyjna potęga, Megan? — Konzern zwrócił się w moją stronę, a Destroyer, ostrze miecza na Valcirię, która chwilkę temu powróciła do krążka, by oszczędzać energię.

      Szybko się otrząsnęłam. 

     — Nie—masz —prawa używać lewej rotacji!  — Mój wrzask pokrył się z rykiem powstającej smoczycy. Valciria w pełnej odsłonie nachyliła pysk w stronę rycerza i rozłożył skrzydła. — Twoja technika jest niczym w porównaniu do mocy Ryugi! Jesteś zerem, Konzern!

     Wiedziałam, że temat Kishatu ugodzi w czułą strunę Juliana. Konzern ściągnął brwi w groźnym grymasie, jego twarz stężniała.  Bardzo dobrze.

      — Destroyer — wysyczał.   

      — Valca. Zmieć go.

      Mogłam użyć tylko jednego ataku do sparowania miecza. 

      Jadeitowe ostrza przecięły powietrze, gdy Valciria wzbiła się w górę. Z sykiem opadły na Destroyera. Zdołał zablokować połowę, pozostałe oplotły się wokół jego kostek. Na dany znak, smoczyca gwałtownie zamachnęła się do tyłu, a rycerz gruchnął z łoskotem o ziemię. Jednak przed wbiciem jednego w krtań rycerza, powstrzymał mnie najbardziej irytujący odgłos świata:

     — O tak, oto chodziło! — Destroyer, leżące w dalszym ciągu plecami na ziemi, ledwo odepchnął atak włóczni. 

      — U-urs!? — wydukałam. — Czy ciebie nie da się normalnie zabić?!

      Szarowłosy oblizał krew ze swojej wargi i zgrabnie wstał. Otrzepał koszulę i poprawił kołnierzyk.  Nazir nawet nie miał draśnięcia na biodrze. Inna sprawa — pod stopami falowała mu czarna mgła.

      — Nie — odparł na moje pytanie, uśmiechając się głupio, nie pasująco do sytuacji. — A tak w ogóle, tak się mną przejęłaś, że nasz król Arthur zaraz się uwolni.

      — C-c... 

       Faktycznie, Destroyer jednym ruchem miecza przeciął łańcuchy i od razu ruszył z kontrofensywą. Valciria czmychnęła w niebo, unikając odcięcia ogona. 

      — Zdecyduj się, po której stronie jesteś! — warknęłam do Ursa, pilnując, aby Valciria nie została dźgnięta. 

      Urs uniósł jeden palec w górę.

      — Czekaj, muszę się odegrać, tak wypada z grzeczności.

     — Od kiedy stosujesz zasady kurtuazji!?

      Zignorował moje pytanie, zbyt zajęty wyżywaniem się na Konzernie. I — muszę przyznać — byłam pod wrażeniem.

      — No, blondasku, pozwolę ci ujrzeć chociaż zalążek mojej mocy. — Pierwszy raz od początku walki z  jego głosu zniknęła odwieczna kpina a pojawiła się… powaga? Nie, nie! Raczej — przerażające opanowanie. Zmarszczyłam brwi. Tylko raz go takiego widziałam, w Ośrodku, gdy sam zniszczył cały sprzęt ćwiczebny i wyburzył stu metrową ścianę w hali treningowej, gdy gonił jakiegoś chłopaka, który nadepnął mu na odcisk.

      — Daymou Nazir, Virtus Lance!

     Nie miałam pojęcia co oznacza kolejny starożytny atak, ale prędko się domyśliłam. Włócznia w dłoni Lancera zalśniła złowrogo, a ostrze wydłużyło się, tworząc teraz coś na kształt halabardy. Gdy Urs zacisnął pięść, Nazir przypuścił atak. 

      Wszystko podziało się tak błyskawicznie, że zarejestrowałam jedynie jak ostrze włóczni ryje w piersi rycerza długą linię, a siła odrzuca go wstecz. Destroyer skrył się w chmurze pyłu.

      — Po której jestem stronie, hm? — spytał cicho Urs, mocno się nad tym zastanawiając. Odwrócił się w moją stronę.  — Po swojej. A ty, Megan, dlaczego walczysz w tej Wojnie?

      Jego pytanie sprawiło, że zamarłam i przeniosłam na niego wzrok, zaprzestając szukać Konzerna (przybrałam nadzieję, że się udusił (albo jakiś demon go zjadł)). Nie ocknęłam się nawet, gdy Valciria została stratowana i gruchnęła o ziemie, wracając do bey'a; na szczęście w dalszym ciągu wirowała. Gdy bey i bleyder przegrają, ich dusze trafiają do Velvederu, gdzie coś się nimi syci — przypomniała sobie słowa Rena. Nie chcę przegrać, bo walczę... Walczę o... Walczę dla...  

      — Ja... Ja... 

      — Tak jak myślałem — westchnął Urs, przykładając palce do czoła. — W dalszym ciągu nie wiesz, co jest twoim życzeniem. Nazír, zakończ tę farsę. 

Meg: Jenny *z miską pop cornu* słucham cię 

Żyję, żyję! Rozdział spóźniony tylko o 4 minuty xD jak go trochę pozmieniałam to mi się przestał podobać... eh, dobra, trzeba się przyszykowac na jutro *układa poduszkę*  w ogóle dodałam jedną postać do postaci 2planowych, bo stwierdziłam, że jakoś muszę rozwiązac pewną kwestię i tak jakoś wyszło, że narodziło się nowe dziecko xD