Rozdział 35: ♧ Jesteś aniołem? ♧

~ Angel, masz te moje rozdziały, kończ swój xD Kruk, masz te moje rozdziały i zabierz się za swój, bo nie będzie fanartów! 

Ogólnie to Nie wiem czy się cieszycie czy nie, ale zrobiłam ten mini maraton, aby jakoś zadośćuczynić za te dwa miesiące nieobecności ^^" Enjoy!~

     Zamknęłam usta. Zrezygnowałam z dalszego kontynuowania swojego życiorysu, bo stwierdziłam, że po godzinie starczy. Mi zaschło w gardle, a Rey wsparła głowę na dłoniach i siedziała tak od godziny, odkąd zaczęłam opowiadać. Nie potrzebne były żadne słowa; obie wolałyśmy posiedzieć w milczeniu i pomyśleć. 
     Ja myślałam, że po wyrzuceniu z siebie wszystkiego, co leżało mi na wątrobie, moja dusza wreszcie odbije się od dna, a ja poczuję się jakoś, nie wiem, lepiej, lżej, lecz niestety żadnej zmiany nie odczułam. Jedyne,  co mi bardziej doskwierało to coraz większy wstyd za to, że byłam tak uparta i nie powiedziałam wcześniej Rey całej prawdy o sobie.

  — Mogę już wstać? — odezwałam się, a w zasadzie jęknęłam, czując, że ciało zdrętwiało mi od długiego siedzenia. 

    — Jeszcze nie — odpowiedziała Rey i zabrała się za czyszczenie face boltu Setha, by zająć czymś ręce. — Poleżysz jeszcze dwie godziny, dla pewności, że po wstaniu nie zemdlejesz.

     — Mogę chociaż zająć się bey'em? — poprosiłam, ściągając dłoń z oczu. Zrobiłam maślane oczka. — Proszę? Valcirię pewnie szlag trafia, że jest cała umorusana i wszędzie ma piasek.

     Rey raczyła na mnie spojrzeć. Zastanowiła się dłuższą chwilę, po czym podniosła się z krzesła, odkładając  Setha na biurko. Wzięła jedną z większych poduszek i oparła o ścianę.

     — Nie jestem ranna, dam sobie radę — zapewniłam najbardziej miłym tonem na jaki było mnie w tamtej chwili stać, widząc, że Rey chce mnie jeszcze posadzić.

     Zamarła i spojrzała na mnie.

    — Poradzę sobie — powtórzyłam. — Ty dzisiaj i tak dostatecznie dużo dla mnie zrobiłaś.

      Speszyła się — świadczyły  o tym zaróżowione poliki — i wycofała się. 
     — Ale Valcę i jakąś szmatkę możesz podać — dodałam, aby czuła się potrzebna.

      Uśmiechnęła się lekko i zniknęła w łazience.

      Zgarbiłam się. Odnosiłam nie miłe (i bardzo bolesne) wrażenie, że to co się wydarzyło dwie godziny temu postawiło między nami pokaźny mur. Który z każdą następną walką mógł rosnąć i rosnąć. Ta maskarada nie skończy się dla nas dobrze. 

      Rey podała mi wilgotną ścierkę i Valcirię. Podziękowałam, usadziłam się wygodniej, opierając plecami o ścianę i poduszkę, i przetarłam face bolt. Po czym ręką odmówiła mi posłuszeństwa.

      Wszystko wróciło ze zdwojoną mocą. Spotkanie Karmy, Konzern, fragment, utrata fragmentu, porwanie Rena... Przebolałabym wszystko, tylko nie to ostatnie. Czym Ren im zawinił, że też jego porwali? Przecież on nawet nie był groźny! Już prędzej stawiałabym że uprowadzą Rey, ale Hisama... I to jeszcze przeze mnie. Wiedziałam, że to jest niebezpieczne, a jednak pozwoliłam mu pójść. Powinnam kazać mu kategorycznie zostać w hotelu i zakazać wyszczubiać z tamtąd nosa, dopóki nie wrócimy. Ale nie zrobiłam tego. Musiałam teraz za to cierpieć. 

"Smutek, gorycz i rozczarowanie będą ceną, jaką przyjdzie ci zapłacić za to, kim jesteś i co czynisz."

     Zamrugałam kilka razy, wypędzając z głowy słowa Ichina, którymi tak często mnie raczył po każdym treningu, gdy wciskałam się w kąt i wylewałam wodospad słonych łez. Nigdy nie był dobry w pocieszaniu; jedynie w dobijaniu.

      Zaczęłam energicznie czyścić energy ring z kurzu. Za każdym razem gdy patrzyłam na Valcirię i pozwalałam za bardzo dryfować swoim myślom, powracały momenty spotkania z Karmą ("Kwiaty, które żyły w ciemnościach mogą być spokojne tylko w ciemnościach"). Irytujący wyraz twarzy i ton Ursa ("A ty, dlaczego bierzesz udział w tej Wojnie?"). I na koniec nagły ubytek w energii, zwidy jakiejś kobiety, która już kiedyś przewijała się w moich myślach.

     Wyprostowałam się.

    — Rey? — spytałam,  a skupiwszy jej uwagę dodałam: — Ta kobieta to był sen czy jawa?

     Zacisnęła usta w bladą linię, spuszczając wzrok.

    — Nie wiem na pewno, lecz... Lecz ona wydawała się nie być materialna i... Megi? Meg!

     Upuściłam szmatkę na pościel, a drugą dłoń zacisnęłam kurczowo na Valcirii. Wolną rękę zacisnęłam na materiale koszulki, która powoli robiła się mokra od potu. Nie mogłam złapać oddechu, a kujący ból w sercu nie pomagał w tej sytuacji.

    — Meg, nie idź w stronę światła!

     Pokręciłam głową, dając Rey do zrozumienia, że nie jest tam źle jak wygląda i nigdzie się nie wybieram. Już raz zdażyło mi się coś podobnego, lecz przez tępy ból w czaszce nie mogłam sobie szybko przypomnieć kiedy dokładnie to miało miejsce. Nie w Ośrodku; takie ból to za niski próg. W, w, w... Podczas, podczas... Miałam tak samo gdy...

    Gdy Kagutsu stanęło w ogniu.

♧

     Dziewczynka stanęła przed swoim domem. Zamglonym wzrokiem patrzyła jak ogień trawi zgliszcza, trzeszcząc i sycząc. Z oczu wypłynęło jej wpierw kilka łezek, sine usta poruszały się bezdźwięcznie. Po chwili kilka kropel przerodziło się w wodospad, spływający po krągłych policzkach, a z gardła wydarł się głośny wrzask. Upadła na kolana, łapiąc się za krótkie włosy i wyrywając je. Nie przestawała krzyczeć i płakać jednocześnie. Stała tuż pod zadaszeniem i nie była w stanie spostrzec, że belka główna, pęka, pokonana przez ogień, by przełamać się ostatecznie. Duży fragment dachu runął w dół.

    Dziewczynka zdążyła jedynie spojrzeć w górę, nim wzrok zaćmił ostry ból, wypływający z serca i rozchodzący się po całym ciele. Nie dawał jej złapać oddechu, wewnętrzny ogień zaczął i ją trawić.

     Chwila katorgi gwałtownie się urwała, nim dach pogrzebał dziecko. Niewidzialna siła odrzuciła je w bok, ratując przez rychłą śmiercią.

     Dziewczynka rozchyliła powieki. Leżąc na plecach zobaczyła bordowe i szare od dymu niebo. Wyciągnęła chudą rączkę do góry. Lecz nie być odpędzi chmury, lecz by dotknąć twarzy, która się nad nią nachylała. Czerwony materiał zdawał się być ufarbowany krwią, falował na wietrze, tak jak jasne włosy.

   — Jesteś... Aniołem? — spytała, nim straciła na chwilę przytomność.

*

   Wszystko się zamazało, pokój rozpadł jak kryształ, nim wróciłam do siebie. Zamrugałam kilka razy by skupić wzrok na bladej twarzy Rey. 

   — Jest w porzo! — zapewniłam przekonująco, unosząc kciuka w górę. 

   — W porzo?! — powtórzyła. — Prawie znowu zemdlałaś!

    Machnęłam lekceważąco ręką i spojrzałam na dłoń, tą samą, co dziesięć lat temu chciała dotknąć gładkiej twarzy kobiety o niespotykanie długich włosach. Zacisnęłam ją w pięść. 

    — Wiesz, co sobie przypomniałam? 

     Makimoto pokręciła głową, nie spuszczając ze mnie bacznego spojrzenia. 

    — Że już kiedyś widziałam tę kobietę. Tę samą, co dzisiaj na pustyni  — sprecyzowałam. — To było podczas pożaru  Kagutsu. Ona mnie wtedy... Uratowała; inaczej skończyłabym pod gruzami.  

    — I co, myślisz,  że teraz wyrosła nagle spod ziemi i też przyszła ci z odsieczą? Niby jak! 

    — Przecież obie widziałyśmy, że nie była materialna. Może... Była czyjąś Bestia? 

    — Tylko kogo?

    — Nie mam pojęcia  — szepnęłam i wyjrzałam przez okno. — Nie mam pojęcia...

    Ale dowiem się za wszelką cenę. Muszę się dowiedzieć komu dla odmiany nie zależy na mojej śmierci. 

♧~♧~♧

Narrator 

     Fakt, że była przeraźliwie chuda, a do tego drobniutka, nie pomagał w magazynowaniu ciepła, które tak szybko z niej ulatywało, gdy siedziała wciśnięta w kąt małego pokoiku w rozpadającej się, niezamieszkałej już kamienicy. Chłodny wiatr nic sobie nie robił z jej cichych błagań i wesoło tańczył po pomieszczeniu, wpadając przez wybite okna. Wzdrygnęła się gdy znowu zimne dreszcze przebiegły jej po kręgosłupie. 

 Sama siebie zaskoczyła. Myślała, że po tym, kim się stała nie będzie już nic czuła, nic nie będzie ją obchodziło. A tu takie niefajne zaskoczenie. 

 Kolejne igiełki wbiły jej się w ciało, ale tym razem nie były takie nieprzyjemne. Podrapała się w prawą dłoń, czując lekkie mrowienie. Przyzwyczaiła się już do czerwonych blizn od poparzeń, jakie towarzyszyły jej od dnia, w którym została "naczyniem", takim tymczasowym właścicielem bestii. 

 Oderwała wzrok od swoich brudnych, małych stóp nie odzianych w żadne buty, i wbiła go w przestrzeń przed sobą, gdzie parę sekund później zmaterializowała się postać żołnierza-kobiety. Poznała ją od razu po długich włosach, pomimo że w ciele pozostawały duże ubytki - brak ręki do połowy, i dziura po lewej stronie brzucha. Dziewczynka po prostu nie miała w sobie tak dużo sił by dać pełne ciało swojej bestii. 

 Mała uśmiechnęła się leciutko. Nie wiedziała czemu na widok She odczuwała taką radość. Może dlatego że ten duch, jak często ją nazywała, wprowadził w jej życie jeden malutki promyk światła. Dała jej nadzieję, że nie umrze na ulicy,  a jej ciała nie wrzucą do śmietnika. 

 -  She... I jak, udało się? -  spytała słabiutkim głosem. Zapalenie płuc nadal nie zostało w pełni wyleczone. 

 Kobieta podeszła do niej i kucnęła. Twarz jak zwykle skrywała pod bordową płachtą, zaczepioną na opasce. Mała jeszcze ani razu nie widziała jej oczu. Kiedyś o to poprosiła, a She obiecała, że  "na koniec" spełni jej prośbę. 

 -  Tak, znalazłam -  odpowiedziała She spokojnym i harmonijnym głosem,  który tyle razy słyszała przed snem. 

 -  Uratowałaś tego kogoś? 

 Kobieta potaknęła, a płachta na chwilę odsłoniła wąskie usta. Nie układały się w uśmiech. 

 -  Coś poszło nie tak? -  Mała usiadła na piętach, zaniepokojona większą niż zwykle markotnością towarzyszki. Uniosła chude rączki by objąć szyję She, ale powstrzymała się, wiedząc, że i tak przejdą przez She jak przez mgłę. 

 -  Nie, tylko... Musisz trochę poczekać. Nasz plan będzie miał małe opóźnienie. To my musimy wyjść z inicjatywą  i spotkać się z moim nowym mistrzem, dobrze? On... Ona, jeszcze nie wie, że jestem jej przeznaczona. Poza tym ma już swoją bestię. 

 -  Ale ty będziesz lepsza. Będziesz chronić swojego mistrza za wszelką cenę, to twoje zadanie. 

 Tym razem Mała nie zauważyła jak pod materiałem usta She wykrzywiają się w leciuki uśmiech. Tak, ponownie została powołana do Wojny, lecz tym razem nie zamierzała pozwolić, by jej mistrz zginął tak szybko. Tym razem go ocali, musi, bo obiecała. Obiecała Ihirowi, że ochroni jego córkę.